☀️ JOIN SPN MOBILE
Forums
New posts
Guru Granth Sahib
Composition, Arrangement & Layout
ਜਪੁ | Jup
ਸੋ ਦਰੁ | So Dar
ਸੋਹਿਲਾ | Sohilaa
ਰਾਗੁ ਸਿਰੀਰਾਗੁ | Raag Siree-Raag
Gurbani (14-53)
Ashtpadiyan (53-71)
Gurbani (71-74)
Pahre (74-78)
Chhant (78-81)
Vanjara (81-82)
Vaar Siri Raag (83-91)
Bhagat Bani (91-93)
ਰਾਗੁ ਮਾਝ | Raag Maajh
Gurbani (94-109)
Ashtpadi (109)
Ashtpadiyan (110-129)
Ashtpadi (129-130)
Ashtpadiyan (130-133)
Bara Maha (133-136)
Din Raen (136-137)
Vaar Maajh Ki (137-150)
ਰਾਗੁ ਗਉੜੀ | Raag Gauree
Gurbani (151-185)
Quartets/Couplets (185-220)
Ashtpadiyan (220-234)
Karhalei (234-235)
Ashtpadiyan (235-242)
Chhant (242-249)
Baavan Akhari (250-262)
Sukhmani (262-296)
Thittee (296-300)
Gauree kii Vaar (300-323)
Gurbani (323-330)
Ashtpadiyan (330-340)
Baavan Akhari (340-343)
Thintteen (343-344)
Vaar Kabir (344-345)
Bhagat Bani (345-346)
ਰਾਗੁ ਆਸਾ | Raag Aasaa
Gurbani (347-348)
Chaupaday (348-364)
Panchpadde (364-365)
Kaafee (365-409)
Aasaavaree (409-411)
Ashtpadiyan (411-432)
Patee (432-435)
Chhant (435-462)
Vaar Aasaa (462-475)
Bhagat Bani (475-488)
ਰਾਗੁ ਗੂਜਰੀ | Raag Goojaree
Gurbani (489-503)
Ashtpadiyan (503-508)
Vaar Gujari (508-517)
Vaar Gujari (517-526)
ਰਾਗੁ ਦੇਵਗੰਧਾਰੀ | Raag Dayv-Gandhaaree
Gurbani (527-536)
ਰਾਗੁ ਬਿਹਾਗੜਾ | Raag Bihaagraa
Gurbani (537-556)
Chhant (538-548)
Vaar Bihaagraa (548-556)
ਰਾਗੁ ਵਡਹੰਸ | Raag Wadhans
Gurbani (557-564)
Ashtpadiyan (564-565)
Chhant (565-575)
Ghoriaan (575-578)
Alaahaniiaa (578-582)
Vaar Wadhans (582-594)
ਰਾਗੁ ਸੋਰਠਿ | Raag Sorath
Gurbani (595-634)
Asatpadhiya (634-642)
Vaar Sorath (642-659)
ਰਾਗੁ ਧਨਾਸਰੀ | Raag Dhanasaree
Gurbani (660-685)
Astpadhiya (685-687)
Chhant (687-691)
Bhagat Bani (691-695)
ਰਾਗੁ ਜੈਤਸਰੀ | Raag Jaitsree
Gurbani (696-703)
Chhant (703-705)
Vaar Jaitsaree (705-710)
Bhagat Bani (710)
ਰਾਗੁ ਟੋਡੀ | Raag Todee
ਰਾਗੁ ਬੈਰਾੜੀ | Raag Bairaaree
ਰਾਗੁ ਤਿਲੰਗ | Raag Tilang
Gurbani (721-727)
Bhagat Bani (727)
ਰਾਗੁ ਸੂਹੀ | Raag Suhi
Gurbani (728-750)
Ashtpadiyan (750-761)
Kaafee (761-762)
Suchajee (762)
Gunvantee (763)
Chhant (763-785)
Vaar Soohee (785-792)
Bhagat Bani (792-794)
ਰਾਗੁ ਬਿਲਾਵਲੁ | Raag Bilaaval
Gurbani (795-831)
Ashtpadiyan (831-838)
Thitteen (838-840)
Vaar Sat (841-843)
Chhant (843-848)
Vaar Bilaaval (849-855)
Bhagat Bani (855-858)
ਰਾਗੁ ਗੋਂਡ | Raag Gond
Gurbani (859-869)
Ashtpadiyan (869)
Bhagat Bani (870-875)
ਰਾਗੁ ਰਾਮਕਲੀ | Raag Ramkalee
Ashtpadiyan (902-916)
Gurbani (876-902)
Anand (917-922)
Sadd (923-924)
Chhant (924-929)
Dakhnee (929-938)
Sidh Gosat (938-946)
Vaar Ramkalee (947-968)
ਰਾਗੁ ਨਟ ਨਾਰਾਇਨ | Raag Nat Narayan
Gurbani (975-980)
Ashtpadiyan (980-983)
ਰਾਗੁ ਮਾਲੀ ਗਉੜਾ | Raag Maalee Gauraa
Gurbani (984-988)
Bhagat Bani (988)
ਰਾਗੁ ਮਾਰੂ | Raag Maaroo
Gurbani (889-1008)
Ashtpadiyan (1008-1014)
Kaafee (1014-1016)
Ashtpadiyan (1016-1019)
Anjulian (1019-1020)
Solhe (1020-1033)
Dakhni (1033-1043)
ਰਾਗੁ ਤੁਖਾਰੀ | Raag Tukhaari
Bara Maha (1107-1110)
Chhant (1110-1117)
ਰਾਗੁ ਕੇਦਾਰਾ | Raag Kedara
Gurbani (1118-1123)
Bhagat Bani (1123-1124)
ਰਾਗੁ ਭੈਰਉ | Raag Bhairo
Gurbani (1125-1152)
Partaal (1153)
Ashtpadiyan (1153-1167)
ਰਾਗੁ ਬਸੰਤੁ | Raag Basant
Gurbani (1168-1187)
Ashtpadiyan (1187-1193)
Vaar Basant (1193-1196)
ਰਾਗੁ ਸਾਰਗ | Raag Saarag
Gurbani (1197-1200)
Partaal (1200-1231)
Ashtpadiyan (1232-1236)
Chhant (1236-1237)
Vaar Saarang (1237-1253)
ਰਾਗੁ ਮਲਾਰ | Raag Malaar
Gurbani (1254-1293)
Partaal (1265-1273)
Ashtpadiyan (1273-1278)
Chhant (1278)
Vaar Malaar (1278-91)
Bhagat Bani (1292-93)
ਰਾਗੁ ਕਾਨੜਾ | Raag Kaanraa
Gurbani (1294-96)
Partaal (1296-1318)
Ashtpadiyan (1308-1312)
Chhant (1312)
Vaar Kaanraa
Bhagat Bani (1318)
ਰਾਗੁ ਕਲਿਆਨ | Raag Kalyaan
Gurbani (1319-23)
Ashtpadiyan (1323-26)
ਰਾਗੁ ਪ੍ਰਭਾਤੀ | Raag Prabhaatee
Gurbani (1327-1341)
Ashtpadiyan (1342-51)
ਰਾਗੁ ਜੈਜਾਵੰਤੀ | Raag Jaijaiwanti
Gurbani (1352-53)
Salok | Gatha | Phunahe | Chaubole | Swayiye
Sehskritee Mahala 1
Sehskritee Mahala 5
Gaathaa Mahala 5
Phunhay Mahala 5
Chaubolae Mahala 5
Shaloks Bhagat Kabir
Shaloks Sheikh Farid
Swaiyyae Mahala 5
Swaiyyae in Praise of Gurus
Shaloks in Addition To Vaars
Shalok Ninth Mehl
Mundavanee Mehl 5
ਰਾਗ ਮਾਲਾ, Raag Maalaa
What's new
New posts
New media
New media comments
New resources
Latest activity
Videos
New media
New comments
Library
Latest reviews
Donate
Log in
Register
What's new
New posts
Menu
Log in
Register
Install the app
Install
Welcome to all New Sikh Philosophy Network Forums!
Explore Sikh Sikhi Sikhism...
Sign up
Log in
Discussions
New to Sikhism
ਗੁਰੂ ਨਾਨਕ ਦੇਵ ਜੀ ਦੇ ਚਰਨ ਚਿਨ੍ਹਾਂ ਤੇ ਦਿੱਲੀ ਤੋਂ ਲਦਾਖ -1
JavaScript is disabled. For a better experience, please enable JavaScript in your browser before proceeding.
You are using an out of date browser. It may not display this or other websites correctly.
You should upgrade or use an
alternative browser
.
Reply to thread
Message
<blockquote data-quote="dalvinder45" data-source="post: 225479" data-attributes="member: 26009"><p>ਬਟਾਲਾ ਅਤੇ ਅਚਲ ਵਟਾਲਾ ਦੇ ਦਰਸ਼ਨ ਕਰਕੇ ਅਸੀਂ ਡੇਰਾ ਬਾਬਾ ਨਾਨਕ ਅਤੇ ਉੁਸ ਦੇ ਰਾਹ ਵਿੱਚ ਪੈਂਦੇ ਗੁਰਦੁਅਰਾ ਕਠਿਆਲਾ ਸਾਹਿਬ ਦੇ ਦਰਸ਼ਨਾ ਲਈ ਚੱਲ ਪਏ।</p><p></p><p></p><p></p><p><strong>ਕਠਿਆਲਾ ਵਿਖੇ ਗੁਰੂ ਨਾਨਕ ਦੇਵ ਜੀ ਨਾਲ ਸਬੰਧਤ ਗੁਰਦੁਆਰੇ</strong></p><p><strong></strong></p><p> <strong></strong></p><p></p><p>ਕਠਿਆਲਾ ਪਿੰਡ ਪੰਜਾਬ, ਭਾਰਤ ਦੇ ਗੁਰਦਾਸਪੁਰ ਜ਼ਿਲ੍ਹੇ ਦੀ ਡੇਰਾ ਬਾਬਾ ਨਾਨਕ ਤਹਿਸੀਲ ਵਿੱਚ ਸਥਿਤ ਹੈ। ਇਹ ਡੇਰਾ ਬਾਬਾ ਨਾਨਕ ਤੋਂ 12 ਕਿਲੋਮੀਟਰ ਅਤੇ ਗੁਰਦਾਸਪੁਰ ਤੋਂ 52 ਕਿਲੋਮੀਟਰ ਦੂਰ ਸਥਿਤ ਹੈ। ਅਤੇ ਚੰਡੀਗੜ੍ਹ ਤੋਂ 252 ਕਿਲੋਮੀਟਰ ਦੂਰ ਹੈ। 2009 ਦੇ ਅੰਕੜਿਆਂ ਅਨੁਸਾਰ, ਕਠਿਆਲਾ ਪਿੰਡ ਇੱਕ ਗ੍ਰਾਮ ਪੰਚਾਇਤ ਹੈ। ਪਿੰਡ ਦਾ ਕੁੱਲ ਭੂਗੋਲਿਕ ਖੇਤਰ 437 ਹੈਕਟੇਅਰ ਹੈ। ਕਠਿਆਲਾ ਦੀ ਕੁੱਲ ਆਬਾਦੀ 991 ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਹੈ, ਲਗਭਗ 183 ਘਰਾਂ ਵਿੱਚ। ਮਰਦਮਸ਼ੁਮਾਰੀ 2011 ਦੀ ਜਾਣਕਾਰੀ ਅਨੁਸਾਰ ਕਠਿਆਲਾ ਪਿੰਡ ਦਾ ਟਿਕਾਣਾ ਕੋਡ ਜਾਂ ਪਿੰਡ ਕੋਡ 02896 ਹੈ ਅਤੇ ਪਿੰਨ ਕੋਡ 143604 ਹੈ ਅਤੇ ਪੋਸਟਲ ਹੈੱਡ ਆਫਿਸ ਡੇਰਾ ਬਾਬਾ ਨਾਨਕ ਹੈ। ਰਾਮਦਾਸ ਸਾਰੀਆਂ ਵੱਡੀਆਂ ਆਰਥਿਕ ਗਤੀਵਿਧੀਆਂ ਲਈ ਕਠਿਆਲਾ ਪਿੰਡ ਦਾ ਸਭ ਤੋਂ ਨਜ਼ਦੀਕੀ ਸ਼ਹਿਰ ਹੈ। (1)(2)</p><p></p><p></p><p></p><p>ਗੁਰੂ ਨਾਨਕ ਦੇਵ ਜੀ ਆਪਣੀ ਦੂਸਰੀ ਉਦਾਸੀ ਵੇਲੇ ਇਸ ਸਥਾਨ 'ਤੇ ਆਏ ਸਨ। ਉਹ ਗੁਰੂ ਕਾ ਬਾਗ ਵਿਚ ਦੋ ਫਕੀਰਾਂ ਨੂੰ ਮਿਲੇ, ਥੜਾ ਸਾਹਿਬ 'ਤੇ ਬੈਠੇ ਅਤੇ ਗੋਸ਼ਟ ਅਸਥਾਨ 'ਤੇ ਇਨ੍ਹਾਂ ਦੋਵਾਂ ਫਕੀਰਾਂ ਨਾਲ ਵਿਚਾਰ-ਵਟਾਂਦਰਾ ਕੀਤਾ।</p><p></p><p>ਗੁਰੂ ਨਾਨਕ ਦੇਵ ਜੀ ਨੇ ਮੀਆਂ ਮਿੱਠੇ ਨਾਲ ਵਿਚਾਰ ਚਰਚਾ ਕੀਤੀ। ਕਠਿਆਲਾ ਦੇ ਤਿੰਨ ਗੁਰਦੁਆਰੇ ਗੁਰਦੁਆਰਾ ਗੁਰੂ ਕਾ ਬਾਗ (ਦੋਵਾਂ ਦੇ ਮਿਲਣ ਦਾ ਸਥਾਨ), ਗੁਰਦੁਆਰਾ ਥੜਾ ਸਾਹਿਬ ਅਤੇ ਗੋਸ਼ਟ ਅਸਥਾਨ (ਪਿੰਡ ਦੇ ਉਹ ਸਥਾਨ ਜਿੱਥੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਵਿਚਾਰ ਵਟਾਂਦਰਾ ਕੀਤਾ)। ਇਨ੍ਹਾਂ ਸਮਾਗਮਾਂ ਦੀ ਯਾਦ ਵਿੱਚ ਮੁਹੱਲਾ ਨਿਹੰਗ ਸਿੰਘਾਂ ਜੋੜ ਮੇਲਾ ਲਗਾਇਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।</p><p></p><p><strong> </strong></p><p><strong></strong></p><p><strong>ਮੀਆਂ ਮਿੱਠੇ ਨਾਲ ਵਿਚਾਰ ਚਰਚਾ</strong></p><p><strong></strong></p><p> <strong></strong></p><p></p><p>ਪੀਰ ਅਬਦੁਲ ਰਹਿਮਾਨ ਕਠਿਆਲਾ ਦਾ ਰਹਿਣ ਵਾਲਾ ਇੱਕ ਸੂਫ਼ੀ ਫ਼ਕੀਰ ਸੀ। ਮੀਆਂ ਮਿੱਠਾ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਸ਼ਾਗਿਰਦ ਸੀ। ਗੱਲਬਾਤ ਦੌਰਾਨ ਪੀਰ ਅਬਦੁਲ ਰਹਿਮਾਨ ਨੇ ਆਪਣੇ ਸ਼ਾਗਿਰਦ ਮੀਆਂ ਮਿੱਠਾ ਨੂੰ ਗੁਰੂ ਨਾਨਕ ਦੇਵ ਜੀ ਦੀ ਮਹਾਨਤਾ ਬਾਰੇ ਦੱਸਿਆ ਅਤੇ ਉਸ ਨੂੰ ਪ੍ਰਭੂ ਦੇ ਪਿਆਰੇ ਨੂੰ ਮਿਲ ਕੇ ਉਸ ਦੀ ਬਖਸ਼ਿਸ਼ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰਨ ਦੀ ਸਲਾਹ ਦਿੱਤੀ। ਮੀਆਂ ਮਿੱਠਾ ਭਾਵੇਂ ਸੂਫ਼ੀ ਸੀ ਪਰ ਧਾਰਮਿਕ ਤੰਗ-ਦਿਲੀ ਤੋਂ ਮੁਕਤ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਸੂਫੀ ਫਕੀਰ ਮੀਆਂ ਮਿੱਠਾ ਆਪਣੀਆਂ ਜਾਦੂਈ ਸ਼ਕਤੀਆਂ ਲਈ ਮਸ਼ਹੂਰ ਸੀ। ਨੇੜੇ-ਤੇੜੇ ਦੇ ਲੋਕਾਂ ਵਿੱਚ ਉਸ ਪ੍ਰਤੀ ਨੂੰ ਬੜੀ ਸ਼ਰਧਾ ਸੀ। ਉਸਦੇ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਚੇਲੇ ਸਨ। ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਹਿੰਦੂ ਨੌਜਵਾਨਾਂ ਨੇ ਮੀਆਂ ਮਿੱਠੇ ਤੋਂ ਪ੍ਰਭਾਵਿਤ ਹੋ ਕੇ ਇਸਲਾਮ ਕਬੂਲ ਕਰ ਲਿਆ ਸੀ। ਫਕੀਰ ਆਪ ਤਪੱਸਿਆ ਤਾਂ ਬਹੁਤ ਕਰਦਾ ਸੀ ਪਰ ਉਸਦਾ ਦਿਲ ਖੁਸ਼ਕ ਸੀ। ਉਸ ਵਿੱਚ ਪਿਆਰ ਅਤੇ ਮਨੁੱਖੀ ਹਮਦਰਦੀ ਦੇ ਗੁਣਾਂ ਦੀ ਘਾਟ ਸੀ। ਨਤੀਜੇ ਵਜੋਂ, ਜਿਸ ਨੂੰ ਪਿਆਰ, ਜੀਵਨ ਅਤੇ ਰੌਸ਼ਨੀ ਦੇ ਸਰੋਤ ਵੱਲ ਲੈ ਜਾਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ ਉਸ ਨੇ ਜੋ ਰਸਤਾ ਚੁਣਿਆ ਸੀ, ਉਹ ਉਸ ਨੂੰ ਧਰਮੀ ਮਾਰਗ ਤੋਂ ਦਿਨੋ-ਦਿਨ ਦੂਰ ਲੈ ਜਾ ਰਿਹਾ ਸੀ । ਉਹ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਅਤੇ ਦੂਜਿਆਂ ਨੂੰ ਵੀ ਗੁੰਮਰਾਹ ਕਰ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਉਹ ਸੱਚਮੁੱਚ ਉਸ ਆਦਮੀ ਵਰਗਾ ਸੀ ਜੋ ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਦੇ ਸਾਗਰ ਨੂੰ ਪੀਣ ਦੇ ਇਰਾਦੇ ਨਾਲ ਆਪਣੇ ਘਰੋਂ ਨਿਕਲਦਾ ਹੈ, ਪਰ ਜੋ ਕੰਢੇ ਦੇ ਨੇੜੇ ਪਹੁੰਚਦਾ ਹੈ, ਉਥੇ ਪਏ ਸ਼ੰਖਾਂ ਅਤੇ ਕੰਕਰਾਂ ਨਾਲ ਖੇਡਣ ਲੱਗ ਪੈਂਦਾ ਹੈ, ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਸਫ਼ਰ ਦਾ ਉਦੇਸ਼ ਭੁੱਲ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਮਿੱਠਾ ਅਜਿਹੇ ਬੱਚਿਆਂ ਦੀ ਖੇਡ ਵਿੱਚ ਗੁਆਚਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ। ਉਹ ਇੱਕ ਵੱਡੇ ਭੁਲੇਖੇ ਵਿੱਚ ਫਸਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ। ਪਰ ਉਸਦੀ ਉਦਾਹਰਣ ਲੈ ਕੇ ਆਲੇ-ਦੁਆਲੇ ਦੇ ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਵੀ ਉਵਰਗੇ ਬਣ ਗਏ ਸਨ ।। ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਪਿਆਰ, ਜੀਵਨ ਅਤੇ ਰੋਸ਼ਨੀ ਦੇ ਚਸ਼ਮੇ ਵੱਲ ਦੇਖਣਾ ਬੰਦ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਸੀ।</p><p></p><p></p><p></p><p>ਪੀਰ ਅਬਦੁਲ ਰਹਿਮਾਨ ਨੇ ਉਸ ਨੂੰ ਕਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਗੁਰੂ ਜੀ ‘ਹਿੰਦੂ’ ਸਨ। ਇਸ ਲਈ ਉਸ ਨੂੰ ਇੱਕ ਨਾਮਵਰ ਮੁਸਲਮਾਨ ਫ਼ਕੀਰ ਦਾ 'ਹਿੰਦੂ' ਕੋਲ ਜਾਣ ਦਾ ਵਿਚਾਰ ਪਸੰਦ ਨਹੀਂ ਸੀ, ਭਾਵੇਂ ਹਿੰਦੂ ਫ਼ਕੀਰ ਕਿੰਨਾ ਵੀ ਮਹਾਨ ਕਿਉਂ ਨਾ ਹੋਵੇ। ਫਿਰ ਵੀ ਜਦੋਂ ਉਸ ਦੇ ਉਸਤਾਦ ਨੇ ਗੁਰੂ ਜੀ ਦੀ ਉਸਤਤਿ ਕੀਤੀ ਅਤੇ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ "ਪ੍ਰਭੂ ਦਾ ਪਿਆਰਾ" ਕਿਹਾ, ਤਾਂ ਮੀਆਂ ਮਿੱਠੇ ਨੇ ਗੁਰੂ ਜੀ ਨੂੰ ਮਿਲਣ ਦਾ ਮਨ ਬਣਾਇਆ।</p><p></p><p></p><p></p><p>ਕਿਉਂਕਿ ਮੀਆਂ ਮਿੱਠਾ ਇੱਕ ਫਕੀਰ ਦੀ ਆੜ ਵਿੱਚ ਕੂੜ ਫੈਲਾ ਰਿਹਾ ਸੀ, ਗੁਰੂ ਨਾਨਕ ਦੇਵ ਜੀ ਨੇ ਵੀ ਮੀਆਂ ਮਿੱਠੇ ਦੇ ਭਰਮ ਦੇ ਗੁੰਬਦ ਨੂੰ ਤੋੜਨ ਅਤੇ ਉਸਨੂੰ ਸਵਰਗ ਦੀ ਰੋਸ਼ਨੀ ਦਿਖਾਉਣ ਦਾ ਸੰਕਲਪ ਲਿਆ ਸੀ, ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਉਸਨੇ ਹਮਜ਼ਾ ਗੌਸ ਨੂੰ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਦਿਖਾਇਆ ਸੀ। , ਗੁਰੂ ਨਾਨਕ ਦੇਵ ਜੀ ਉਥੇ ਜਾ ਕੇ ਮੀਆਂ ਮਿੱਠੇ ਦੇ ਸਥਾਨ ਤੋਂ ਥੋੜ੍ਹੀ ਦੂਰੀ 'ਤੇ ਇੱਕ ਬਾਗ ਵਿੱਚ ਰੁਕ ਗਏ । ਗੁਰੂ ਜੀ ਦੇ ਰੂਹਾਨੀ ਬਾਣੀ ਦੇ ਕੀਰਤਨ ਨੇ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਖਿੱਚ ਪਾਈ ਤੇ ਉਹ ਵੱਡੀ ਗਿਣਤੀ ਵਿੱਚ ਬਾਗ ਵਿੱਚ ਇਕੱਠੇ ਹੋਣ ਲੱਗੇ। ਸਾਰੇ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਗੁਰੂ ਨੂੰ ਜੀ ਦੇਖਿਆ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਇਲਾਹੀ ਗੀਤ ਸੁਣੇ ਉਹ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਸ਼ਰਧਾਲੂ ਬਣ ਗਏ; ਅਤੇ ਦੇਹ-ਆਤਮਾ ਨਾਲ ਉਨ੍ਹਾਂਨੂੰ ਪਿਆਰ ਕਰਨ ਲੱਗੇ। ਗੁਰੂ ਜੀ ਦੇ ਨਵੇਂ ਪ੍ਰਸ਼ੰਸਕਾਂ ਵਿੱਚ ਪੀਰ ਅਬਦੁਲ ਰਹਿਮਾਨ, ਮੀਆਂ ਮਿੱਠਾ ਦੇ ਧਾਰਮਿਕ ਗੁਰੂ ਸਨ।</p><p></p><p></p><p></p><p>ਪਰ ਜਦੋਂ ਮੀਆਂ ਮਿੱਠੇ ਨੇ ਗੁਰੂ ਜੀ ਦੇ ਆਗਮਨ ਦੀ ਖਬਰ ਸੁਣੀ ਤਾਂ ਉਸ ਨੇ ਕਿਹਾ ‘ਨਾਨਕ ਚੰਗਾ ਫਕੀਰ ਹੈ, ਕੋਈ ਸ਼ੱਕ ਨਹੀਂ; ਪਰ ਜੇ ਮੈਂ ਉਸ ਨੂੰ ਮਿਲਾਂ, ਤਾਂ ਮੈਂ ਉਸ ਨੂੰ ਨਿੰਬੂ ਵਾਂਗ ਨਿਚੋੜ ਲਵਾਂਗਾ। ਮੈਂ ਉਸ ਨੂੰ ਮਿਲਣ ਜਾਵਾਂਗਾ ਅਤੇ ਉਸ ਨੂੰ ਦੁੱਧ ਵਾਂਗ ਰਿੜਕ ਕੇ ਮੱਖਣ ਉਤਾਰ ਲਵਾਂਗਾ।' ਮਰਦਾਨੇ ਨੇ ਮੀਆਂ ਮਿੱਠੇ ਦੀਆਂ ਇਹ ਗੱਲਾਂ ਸੁਣ ਕੇ ਗੁਰੂ ਜੀ ਨੂੰ ਦੱਸਿਆ ਅਤੇ ਕਿਹਾ, 'ਮੀਆਂ ਮਿੱਠਾ ਤੁਹਾਡਾ ਮੱਖਣ ਕੱਢਣ ਦੀ ਸੋਚਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਉਹ ਤੁਹਾਡੇ ਨਾਲ ਮਸ਼ਕਰੀਾਂ ਕਰੇਗਾ ਤੇ ਖੇਡਾਂ ਵੀ ਖੇਡੇਗਾ।' ਗੁਰੂ ਜੀ ਨੇ ਕਿਹਾ, ' ਮਰਦਾਨਾ ਉਡੀਕ ਕਰੋ, ਅਤੇ ਦੇਖੋ ਕਿ ਪ੍ਰਮਾਤਮਾ ਆਪਣੀ ਇੱਛਾ ਕਿਵੇਂ ਪੂਰੀ ਕਰਦਾ ਹੈ'।</p><p></p><p></p><p></p><p>ਪੀਰ ਅਬਦੁਲ ਰਹਿਮਾਨ ਦੀ ਸਲਾਹ 'ਤੇ ਮੀਆਂ ਮਿੱਠਾ ਨਾਂਹ ਨਾ ਕਰ ਸਕੇ ਤੇ ਹੁਕਮ ਮੰਨ ਕੇ ਗੁਰੂ ਜੀ ਕੋਲ ਜਾਣਾ ਪਿਆ।. ਉਸਨੇ ਦੇਖਿਆ ਕਿ ਮਰਦਾਨਾ ਰਬਾਬ ਉਤੇ ਇੱਕ ਸਵਰਗੀ ਧੁਨ ਵਜਾ ਰਿਹਾ ਸੀ ਅਤੇ ਗੁਰੂ ਜੌੀ ਇੱਕ ਰੂਹ ਖਿਚਵਾਂ ਸ਼ਬਦ ਗਾ ਰਹੇ ਨ। ਗੁਰੂ ਜੀ ਪ੍ਰਮਾਤਮਾ ਨਾਲ ਜੁੜੇ ਬੈਠੇ ਸਨ। ਸੰਗੀਤ, ਇਲਾਹੀ ਗਾਇਨ ਅਤੇ ਗੁਰੂ ਜੀ ਦੇ ਚਿਹਰੇ ਦੀ ਚਮਕ ਮੀਆਂ ਮਿੱਠੇ ਦੇ ਦਿਲ ਦੀਆਂ ਗਹਿਰਾਈਆਂ ਤੱਕ ਪਹੁੰਚ ਗਈ। ਉਹ ਚੁੱਪਚਾਪ ਗੁਰੂ ਜੀ ਦੇ ਕੋਲ ਬੈਠ ਗਿਆ।</p><p></p><p></p><p></p><p>ਗੁਰੂ ਜੀ ਦੀ ਰੂਹਾਨੀ ਸੁੰਦਰਤਾ ਨੇ ਫਕੀਰ ਨੂੰ ਖਿੱਚ ਲਿਆ। ਥੋੜੀ ਦੇਰ ਬਾਅਦ ਰੱਬੀ ਗਾਇਨ ਬੰਦ ਹੋ ਗਿਆ ਤੇ ਗੁਰੂ ਜੀ ਨੇ ਅੱਖਾਂ ਖੋਲ੍ਹੀਆਂ। ਉਹ ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਨਾਲ ਭਰਪੂਰ ਜਾਪਦੇ ਸਨ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਦਰਸ਼ਨ ਕੀਤਿਾਂ ਸਭ ਦੇ ਮਨ ਸ਼ਾਂਤੀ ਨਾਲ ਮਨ ਦੀ ਚਮਕ ਅਤੇ ਮਹਿਮਾ ਵਿੱਚ ਰਚ ਜਾਂਦੇ ਸਨ। ਉਹ ਇੰਨੇ ਮਿੱਠੇ, ਇੰਨੇ ਪਿਆਰ ਕਰਨ ਵਾਲੇ, ਇੰਨੇ ਰੂਹ ਵਿੱਚ ਪ੍ਰਵੇਸ਼ ਕਰਨ ਵਾਲੇ ਅਤੇ ਅਨੰਦ ਨਾਲ ਭਰਪੂਰ ਸਨ ਕਿ ਬਿਆਨੋ ਬਾਹਰ ਸੀ!</p><p></p><p></p><p></p><p>ਗੁਰੂ ਜੀ ਦਾ ਚਿਹਰਾ ਉਸ ਨਵ ਵਿਆਹੀ ਵਰਗਾ ਜਾਪਦਾ ਸੀ ਜਿਸ ਨੇ ਆਪਣੇ ਪ੍ਰਭੂ ਦੀ ਸੰਗਤ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਦਿਲ ਦੀ ਤਸੱਲੀ ਅਤੇ ਪ੍ਰਭੂ ਦੀ ਛੋਹ ਨਾਲ ਮਾਣਿਆ ਸੀ, ਉਸ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਅਜੇ ਵੀ ਨੀਂਦ-ਰਹਿਤ ਸਵਰਗੀ ਅਨੰਦ ਨਾਲ ਭਰੀਆਂ ਹੋਈਆਂ ਸਨ ਅਤੇ ਪ੍ਰਭੂ ਦੇ ਦਰਸ਼ਨਾਂ ਨੂੰ ਮੁੜ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰਨ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰ ਰਹੀਆਂ ਸਨ। ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਹੀ ਜੋ ਨਜ਼ਰਾਂ ਤੋਂ ਲੁਕਾ ਰਹੀ ਹੋਵੇ। ਉਸ ਚਿਹਰੇ ਵਿੱਚ ਦਿਲੀ ਸੰਤੁਸ਼ਟੀ ਦਾ ਸ਼ਾਂਤ ਅਤੇ ਅਨੰਦ ਸੀ, ਇੱਕ ਉਮੀਦ ਅਤੇ ਭਵਿੱਖ ਦੇ ਅਨੰਦਮਈ ਮਿਲਾਪ ਦਾ ਭਰੋਸਾ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਬਦਕਿਸਮਤ ਪ੍ਰਾਣੀਆਂ ਲਈ ਹਮਦਰਦੀ ਸੀ ਜੋ ਜੀਵਨ ਸਾਥੀ ਦੀ ਸੰਗਤ ਦਾ ਅਨੰਦ ਲੈਣ ਵਿੱਚ ਅਸਮਰੱਥ ਸਨ ਅਤੇ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਪ੍ਰਭੂ ਦੇ ਸਦੀਵੀ ਨਿਵਾਸ ਦੀ ਬਖ਼ਸ਼ੀ ਖ਼ੁਸ਼ ਖ਼ਬਰੀ ਦੱਸਣ ਦਾ ਸੰਕਲਪ ਸੀ।</p><p></p><p></p><p></p><p>ਮੀਆਂ ਮੀਠਾ ਨੇ ਇਹ ਸਭ ਦੇਖਿਆ। ਗੁਰੂ ਜੀ ਨੇ ਉਸ ਵੱਲੋਂ ਅੱਖਾਂ ਫੇਰ ਦਿੱਤੀਆਂ। ਮੀਆਂ ਨੂੰ ਲੱਗਾ ਜਿਵੇਂ ਉਸ ਦਾ ਦਿਲ ਵਿੰਨ੍ਹਿਆ ਗਿਆ ਹੋਵੇ। ਉਸ ਦਾ ਅੰਦਰ ਦਾ ਗਰਮ ਅਸ਼ੁੱਧ ਲਹੂ ਜਿਸ ਨੇ ਉਸ ਵਿੱਚ ਹੰਕਾਰ, ਨਫ਼ਰਤ ਅਤੇ ਈਰਖਾ ਦੇ ਬੀਜ ਪੈਦਾ ਕੀਤੇ ਅਤੇ ਪਾਲੲ ਸਨ, ਬੂੰਦ-ਬੂੰਦ ਬਾਹਰ ਨਿਕਲਦਾ ਜਾਪਦਾ ਸੀ। ਉਸ ਦੀ ਥਾਂ, ਸ਼ੁੱਧ ਚਮਕਦਾਰ ਲਹੂ, ਪਿਆਰ, ਦਇਆ ਅਤੇ ਮਿਠਾਸ ਨਾਲ ਭਰਿਆ ਹੋਇਆ, ਉਸ ਦੀਆਂ ਰਗਾਂ ਵਿਚ ਜੜ੍ਹਾਂ ਫੜਨ ਲੱਗਾ । ਗੁਰੂ ਜੀ ਨੇ ਪਿਆਰ ਭਰੀ ਮੁਸਕਰਾਹਟ ਨਾਲ ਉਸਦਾ ਸਵਾਗਤ ਕੀਤਾ ਅਤੇ ਪੁੱਛਿਆ ਕਿ ਉਹ ਕਿਵੇਂ ਹੈ? ਇਨ੍ਹਾਂ ਸ਼ਬਦਾਂ ਨੇ ਸੂਫ਼ੀ ਫ਼ਕੀਰ ਨੂੰ ਗੁਰੂ ਜੀ ਦੇ ਰੂਬਰੂ ਹੋਣ ਲਈ ਮਜਬੂਰ ਕਰ ਦਿੱਤਾ। ਉਸਨੇ ਜਵਾਬ ਵਿੱਚ ਨਮਸਕਾਰ ਕੀਤ ਅਤੇ ਗੁਰੂ ਜੀ ਦਾ ਧੰਨਵਾਦ ਕੀਤਾ। ਉਸ ਨੇ ਆਪਣੇ ਆਲੇ-ਦੁਆਲੇ ਪਿੰਡ ਦੇ ਲੋਕ, ਹਿੰਦੂ ਅਤੇ ਮੁਸਲਮਾਨ ਬੈਠੇ ਹੋਏ ਵੇਖੇ ਜਿਸ ਕਰਕੇ ਫਕੀਰ ਦਾ ਅਤੀਤ ਉਸਨੂੰ ਪਿੱਛੇ ਵੱਲ ਖਿੱਚਦਾ ਹੈ। ਉਹਨਾਂ ਵੱਲ ਨਜ਼ਰ ਗਈ ਤਾਂ ਉਸਦਾ ਪੁਰਾਣਾ ਹੰਕਾਰ ਅਤੇ ਇਸਲਾਮ ਲਈ ਉਸਦਾ ਜੋਸ਼ ਮੁੜ ਸੁਰਜੀਤ ਹੋ ਗਿਆ। ਉਸ ਨੂੰ ਯਾਦ ਆਇਆ ਕਿ ਗੁਰੂ ਜੀ ‘ਹਿੰਦੂ’ ਸਨ। “ਕਿੰਨਾ ਚੰਗਾ ਹੋਵੇਗਾ”, ਉਸਨੇ ਸੋਚਿਆ, “ਜੇਕਰ ਉਸ ਨੂੰ ਬਦਲਿਆ ਜਾ ਸਕੇ ਅਤੇ "ਬਚਾਇਆ" ਜਾ ਸਕੇ”।</p><p></p><p></p><p></p><p>ਸਿੱਧਾਂ, ਯੋਗੀਆਂ, ਪੰਡਤਾਂ, ਕਾਜ਼ੀਆਂ ਅਤੇ ਫਕੀਰਾਂ ਨੇ ਗੁਰੂ ਜੀ ਨੂੰ ਮਿਲਣ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਮਹਾਨਤਾ ਨੂੰ ਜਾਣ ਕੇ, ਇਹੀ ਇੱਛਾ ਪੂਰੀ ਕੀਤੀ ਸੀ। ਉਹ ਅਜਿਹੇ ਮਹਾਨ ਵਿਅਕਤੀ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਮਾਰਗ ਵਿੱਚ ਬਦਲਣ ਦੀ ਇੱਛਾ ਰੱਖਦੇ ਸਨ। ਪਰ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਬਹੁਤ ਘੱਟ ਪਤਾ ਸੀ, ਜਦੋਂ ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਅਜਿਹੇ ਅਭਿਲਾਸ਼ੀ ਸੁਪਨਿਆਂ ਲਈ ਦੇ ਦਿੱਤਾ ਸੀ, ਕਿ ਗੁਰੂ ਉਹਨਾਂ ਸਾਰਿਆਂ ਨੂੰ ਆਪਣੇ "ਨਵੇਂ ਵਿਸ਼ਵਾਸ" ਵਿੱਚ ਤਬਦੀਲ ਕਰਨ ਦੀ ਕਿਸਮਤ ਵਿੱਚ ਸੀ।</p><p></p><p></p><p></p><p>ਮੀਆਂ ਮਿੱਠੇ ਨੇ ਗੁਰੂ ਜੀ ਨੂੰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਬਾਰੇ ਸਵਾਲ ਕਰਨ ਨਾਲ ਸ਼ੁਰੂਆਤ ਕੀਤੀ। ਜਦੋਂ ਉਸ ਨੂੰ ਪਤਾ ਲੱਗਾ ਕਿ ਗੁਰੂ ਇਕ ਪਰਮਾਤਮਾ ਦੇ ਭਗਤ ਹਨ, ਤਾਂ ਉਹ ਪ੍ਰਸੰਨ ਹੋਇਆ; ਕਿਉਂਕਿ ਉਹ ਸੋਚਦਾ ਸੀ ਕਿ ਗੁਰੂ ਜੀ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਇਸਲਾਮ ਦੇ ਬਹੁਤ ਨੇੜੇ ਸੀ। ਉਸ ਨੇ ਸੋਚਿਆ, ” ਅੱਧੀ ਲੜਾਈ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਜਿੱਤ ਲਈ ਸੀ, ਉਸ ਨੇ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਲੱਖਾਂ ਹਿੰਦੂ ਦੇਵੀ-ਦੇਵਤਿਆਂ ਦੀ ਪੂਜਾ ਤੋਂ ਮੁਕਤ ਕਰ ਲਿਆ ਹੈ। ਜੇ ਮੈਂ ਪੈਗੰਬਰ ਵਿਚ ਉਸ ਦੇ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਨੂੰ ਕਲਮਬੱਧ ਕਰ ਸਕਦਾ ਹਾਂ, ਤਾਂ ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਲਈ ਕੀ ਮਾਣ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰਾਂਗਾ!' ਪਰ ਫਕੀਰ ਨੇ ਗੁਰੂ ਨਾਨਕ ਦੇਵ ਜੀ ਦੀ ਮਹਾਨਤਾ ਨੂੰ ਘੱਟ ਸਮਝਿਆ।</p><p></p><p></p><p></p><p>ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਸੋਚ ਕੇ ਉਸ ਨੇ ਗੁਰੂ ਜੀ ਨੂੰ ਕਿਹਾ, 'ਦੋ ਗੱਲਾਂ ਹਨ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਮੰਨਣ ਨਾਲ ਮਨੁੱਖ ਪ੍ਰਮਾਤਮਾ ਨੂੰ ਪ੍ਰਵਾਨ ਹੋ ਸਕਦਾ ਹੈ। ਪਹਿਲਾ ਖੁਦ ਪ੍ਰਮਾਤਮਾ ਨੂੰ ਮੰਨਣਾ ਹੈ ਅਤੇ ਦੂਜਾ, ਕਲਮਾ (ਇਸਲਾਮਿਕ ਧਰਮ) ਦਾ ਪਾਠ, ਜਿਸ ਨਾਲ ਤੁਹਾਨੂੰ ਰੱਬ ਦੀ ਦਰਗਾਹ ਵਿੱਚ ਦਾਖਲਾ ਮਿਲੇਗਾ”। ਫਿਰ ਉਸਨੇ ਗੁਰੂ ਜੀ ਨੂੰ ਰੱਬ ਦੇ ਦਰਬਾਰ ਵਿਚ ਪਹੁੰਚਣ ਲਈ ਪੈਗੰਬਰ ਹੋਣ ਦੀ ਅਧਿਆਤਮਿਕ ਜ਼ਰੂਰਤ ਨੂੰ ਪ੍ਰਭਾਵਿਤ ਕਰਨ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕੀਤੀ ਅਤੇ ਇਸਲਾਮ ਦੇ ਪੈਗੰਬਰ ਦੀਆਂ ਸ਼ਕਤੀਆਂ ਅਤੇ ਮਹਾਨਤਾ ਬਾਰੇ ਵਿਸਥਾਰ ਕੀਤਾ।</p><p></p><p></p><p></p><p>ਗੁਰੂ ਜੀ ਨੇ ਜੋਸ਼ੀਲੇ ਮੁਸਲਮਾਨ ਫਕੀਰ ਦੀ ਸਾਰੀ ਗੱਲ ਸ਼ਾਂਤਮਈ ਰਹਿ ਕੇ ਸੁਣੀ। ਫਿਰ ਗੁਰੂ ਜੀ ਮੁਸਕਰਾ ਕੇ ਬੋਲੇ, "ਹਾਂ, ਪਹਿਲਾ ਨਾਮ ਰੱਬ ਦਾ ਹੈ; ਪੈਗੰਬਰ ਤਾਂ ਉਸ ਦੇ ਦਰਵਾਜ਼ੇ ਦਾ ਦਰਬਾਨ ਹੈ। ਹੇ ਸ਼ੇਖ, ਨੇਕ ਇਰਾਦੇ ਬਣਾ, ਵਿਚਾਰਾਂ ਅਤੇ ਕਾਰਜਾਂ ਵਿੱਚ ਸੁਹਿਰਦ ਹੋ, ਤਾਂ ਹੀ ਰੱਬ ਦੇ ਦਰਬਾਰ ਵਿੱਚ ਪ੍ਰਵਾਨ ਹੋਵੇਂਗਾ। ਮੈਨੂੰ ਕਿਸੇ ਵੀ ਵਿਚੋਲੇ ਦੀ ਲੋੜ ਨਹੀਂ । ਜਿਸ ਨੂੰ ਤੁਸੀਂ ਉਸ ਦੇ ਪੈਗੰਬਰ ਨੂੰ ਬੁਲਾਉਂਦੇ ਹੋ, ਤਾਂ ਤੁਸੀਂ ਇਕੱਲੇ ਦੀ ਪੂਜਾ ਕਰਦੇ ਹੋ । ਕੀ ਤੁਸੀਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਕਾਫਿਰ ਕਹਿ ਸਕਦੇ ਹੋ ਜੋ ਉਸ ਪ੍ਰਮਾਤਮਾ ਨਾਲ ਸਿੱਧੇ ਜੁੜਦੇ ਹਨ?”</p><p></p><p></p><p></p><p>"ਪਰ", ਫਕੀਰ ਨੇ ਜਵਾਬ ਦਿੱਤਾ, "ਅਸੀਂ ਪੈਗੰਬਰ ਨੂੰ ਰੱਬ ਨਹੀਂ ਮੰਨਦੇ। ਅਸੀਂ ਸਿਰਫ ਇਹ ਮੰਨਦੇ ਹਾਂ ਕਿ ਉਸ ਦੀ ਵਿਚੋਲਗੀ ਦੁਆਰਾ ਅਸੀਂ ਆਪਣੇ ਪਾਪੀ ਕੰਮਾਂ ਦੇ ਨਤੀਜਿਆਂ ਤੋਂ ਬਚ ਜਾਵਾਂਗੇ। ਉਹ ਸਾਡੀ ਪੂਜਾ ਦਾ ਅੰਤ ਨਹੀਂ ਹੈ, ਪਰ ਸਿਰਫ ਸਾਧਨ ਹੈ। ਸਾਨੂੰ ਉਸਦੀ ਕਿਰਪਾ ਪ੍ਰਾਪਤ ਹੁੰਦੀ ਹੈ, ਜਦੋਂ ਕਿ ਹਿੰਦੂਆਂ ਦੇ ਵਿਚਾਰ ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਪੂਜਾ ਦੀਆਂ ਵਸਤੂਆਂ ਤੋਂ ਉੱਪਰ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੇ ਹਨ।</p><p></p><p></p><p></p><p>"ਪਰ ਦੋਸਤ", ਗੁਰੂ ਜੀ ਨੇ ਕਿਹਾ, "ਉਹ ਵੀ ਇਹ ਕਹਿ ਸਕਦੇ ਹਨ ਕਿ ਉਹ ਆਪਣੇ ਦੇਵਤਿਆਂ ਨੂੰ ਵਿਚੋਲੇ ਹੀ ਮੰਨਦੇ ਹਨ। ਉਹ ਇਹ ਵੀ ਕਹਿ ਸਕਦੇ ਹਨ ਕਿ ਇਹਨਾਂ ਦੇਵੀ ਦੇਵਤਿਆਂ ਰਾਹੀਂ ਉਹ ਪਰਮਾਤਮਾ ਨੂੰ ਪ੍ਰਸੰਨ ਕਰਨ ਅਤੇ ਉਸ ਤੱਕ ਪਹੁੰਚਣ ਦੀ ਆਸ ਰੱਖਦੇ ਹਨ।"</p><p></p><p></p><p></p><p>"ਹਾਂ", ਫ਼ਕੀਰ ਨੇ ਵਾਪਸੀ ਕੀਤੀ, "ਉਹ, ਅਜਿਹਾ ਕਹਿ ਸਕਦੇ ਹਨ, ਪਰ ਇਹ ਉਹਨਾਂ ਦਾ ਅਸਲ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਅਸੀਂ ਅਸਲ ਵਿੱਚ ਇਹ ਮੰਨਦੇ ਹਾਂ ਕਿ ਇੱਕ ਪ੍ਰਮਾਤਮਾ ਸਭ ਦਾ ਸਿਰਜਣਹਾਰ ਅਤੇ ਪਾਲਣਹਾਰ ਹੈ, ਅਤੇ ਉਹ ਹੀ ਸਾਡੀ ਸ਼ਰਧਾ ਦੇ ਯੋਗ ਹੈ"।</p><p></p><p></p><p></p><p>ਵਾਰਤਾਲਾਪ ਜਾਰੀ ਰਿਹਾ। ਗੁਰੂ ਜੀ ਦੇ ਬੁੱਲ੍ਹਾਂ 'ਤੇ ਮੁਸਕਰਾਹਟ ਆਈ ਤੇ ਕਿਹਾ, "ਕੀ ਤੁਸੀਂ ਇਹ ਨਹੀਂ ਮੰਨਦੇ ਕਿ ਇੱਕ ਰੱਬ ਸਾਰੀ ਮਨੁੱਖਜਾਤੀ ਦਾ ਪਿਤਾ ਹੈ। ਜੇ ਤੁਸੀਂ ਇਹ ਮੰਨਦੇ ਹੋ ਤਾਂ ਤੁਸੀਂ ਆਪਣੇ ਸਾਥੀਆਂ ਨਾਲ ਨਫ਼ਰਤ, ਜ਼ੁਲਮ, ਜ਼ੁਲਮ ਅਤੇ ਕਤਲ ਕਿਵੇਂ ਕਰ ਸਕਦੇ ਹੋ?” ਜੇ ਤੁਸੀਂ ਇੱਕ ਰੱਬ ਵਿੱਚ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਕਰਦੇ ਹੋ ਅਤੇ ਉਸੇ ਸਮੇਂ, ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਦੇ ਹੋ ਕਿ 'ਮੂਰਤੀ-ਪੂਜਕ' ਹਿੰਦੂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਵਿੱਚ ਗਲਤ ਸਨ, ਤਾਂ ਤੁਸੀਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨਾਲ ਨਫ਼ਰਤ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਦੇ ਸੀ ਜਿਵੇਂ ਤੁਸੀਂ ਹੁਣ ਕਰਦੇ ਹੋ; ਤੁਸੀਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨਾਲ ਉਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦਾ ਸਲੂਕ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਦੇ ਜਿਵੇਂ ਤੁਸੀਂ ਆਪਣੇ ਧਰਮ ਲਈ ਆਪਣੇ ਕੱਟੜ ਜੋਸ਼ ਵਿਚ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨਾਲ ਕਰਦੇ ਹੋ। ਜੇਕਰ ਤੁਹਾਡੀ ਨਜ਼ਰ ਵਿੱਚ, ਉਹ ਗੁਮਰਾਹ ਹਨ, ਤਾਂ ਤੁਹਾਡੇ ਪ੍ਰਮਾਤਮਾ ਲਈ ਪਿਆਰ ਨੇ ਤੁਹਾਡੇ ਦਿਲਾਂ ਵਿੱਚ ਰੱਬ ਦੇ ਇਹਨਾਂ ਗੁੰਮਰਾਹ ਪੁੱਤਰਾਂ ਲਈ ਪਿਆਰ ਅਤੇ ਹਮਦਰਦੀ ਪੈਦਾ ਕੀਤੀ ਹੋਣੀ ਚਾਹੀਦੀ ਹੈ. ਪਰਮਾਤਮਾ ਸਭ ਦਾ ਪਿਆਰਾ ਹੈ ਤੇ ਸੱਭ ਉਸ ਦੀ ਰਚਨਾ ਹਨ ਜਿਸ ਲਈ ਉਸ ਦਾ ਸੱਭ ਲਈ ਪਿਆਰ ਬਰਾਬਰ ਹੈ। ਉਸ ਦੀ ਰਚਨਾ ਉਸ ਦੇ ਲੋਕਾਂ ਨਾਲ ਪਿਆਰ ਦੁਆਰਾ ਅਸੀਂ ਉਸ ਤੱਕ ਪਹੁੰਚਣ ਦੀ ਉਮੀਦ ਕਰ ਸਕਦੇ ਹਾਂ। ਨਫ਼ਰਤ ਸਾਨੂੰ ਪ੍ਰਮਾਤਮਾ ਤੋਂ ਦੂਰ ਲੈ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਮੈਨੂੰ ਲੱਗਦਾ ਹੈ ਕਿ ਤੁਸੀਂ ਸੱਚਮੁੱਚ ਇਹ ਨਹੀਂ ਮੰਨਦੇ ਕਿ ਉਸੇ ਪ੍ਰਮਾਤਮਾ ਨੇ ਤੁਹਾਨੂੰ ਅਤੇ ਹਿੰਦੂਆਂ ਨੂੰ ਬਣਾਇਆ ਹੈ। ਫਿਰ ਇਹ ਕਿਵੇਂ ਕਿਹਾ ਜਾ ਸਕਦਾ ਹੈ ਕਿ ਤੁਸੀਂ ਇੱਕ ਰੱਬ ਨੂੰ ਮੰਨਦੇ ਹੋ ਜੋ ਸਾਰੀ ਮਨੁੱਖਤਾ ਦਾ ਪਿਤਾ ਹੈ? ਤੁਹਾਡੇ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਅਤੇ ਆਚਰਣ ਵਿੱਚ ਕੁਝ ਗਲਤ ਹੈ"।</p><p></p><p></p><p></p><p></p><p></p><p>ਫਕੀਰ ਨੇ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਮਾਤ ਹੋਇਆ ਪਾਇਆ। ਉਸ ਨੂੰ ਆਪਣੀਆਂ ਖਾਮੀਆਂ ਦਾ ਅਹਿਸਾਸ ਹੋਇਆ ਅਤੇ ਉਸ ਨੇ ਵਿਸ਼ਾ ਬਦਲਿਆ ਅਤੇ ਕਿਹਾ, "ਕੀ ਤੁਸੀਂ ਨਿਆਂ ਦੇ ਦਿਨ ਨੂੰ ਮੰਨਦੇ ਹੋ?"</p><p></p><p></p><p></p><p>“ਹਾਂ”, ਗੁਰੂ ਜੀ ਨੇ ਜਵਾਬ ਦਿੱਤਾ, “ਹਰ ਕਿਸੇ ਨੇ ਉਹੀ ਵੱਢਣਾ ਹੈ ਜੋ ਉਹ ਬੀਜਦਾ ਹੈ, ਆਖਰ ਉਸ ਦੇ ਕਰਮਾਂ ਕੰਮਾਂ ਦਾ ਨਿਰਣਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ”।</p><p></p><p></p><p></p><p>ਫ਼ਕੀਰ ਨੇ ਕਿਹਾ, "ਇਹ ਤਾਂ ਚੰਗੀ ਗੱਲ ਹੈ, ਪਰ ਕੀ ਤੁਸੀਂ ਕਦੇ ਦੇਖਿਆ ਹੈ ਕਿ ਹਿੰਦੂ ਉਸ ਦਿਨ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਕਿੰਨੇ ਬਦਕਿਸਮਤ ਸਮਝਣਗੇ? ਮੁਸਲਮਾਨਾਂ ਨੂੰ ਮਰਨ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਦਫ਼ਨਾਇਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀਆਂ ਲਾਸ਼ਾਂ ਨੂੰ ਧਰਤੀ ਦੀ ਰਾਖੀ ਵਿੱਚ ਰੱਖਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਪਰ ਜਦੋਂ ਨਿਆਂ ਦੇ ਦਿਨ ਜਮਦੂਤ ਆਪਣੀ ਬੁੱਕਲ ਵਿੱਚ ਸੜੇ ਹੋਏ ਹਿੰਦੂਆਂ ਨੂੰ ਬਾਹਰ ਕੱਢਦਾ ਹੈ, ਤਾਂ ਉਹ ਆਪਣੇ ਸਰੀਰ ਨੂੰ ਦੁਬਾਰਾ ਕਿਵੇਂ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰ ਸਕਦੇ ਹਨ। ਇਸੇ ਲਈ ਉਹ ਨਰਕ ਦੀ ਅੱਗ ਵਿੱਚ ਸਦਾ ਲਈ ਸੜਦੇ ਰਹਿਣਗੇ”।</p><p></p><p></p><p></p><p>"ਅਸਲ ਵਿੱਚ ਇਹ ਇੱਕ ਵਿਚਾਰ ਹੈ", ਗੁਰੂ ਨੇ ਜਵਾਬ ਦਿੱਤਾ। "ਪਰ ਤੁਸੀਂ ਇੱਕ ਜਾਂ ਦੋ ਗੱਲਾਂ ਨੂੰ ਨਜ਼ਰਅੰਦਾਜ਼ ਕਰਦੇ ਹੋ, ਪਹਿਲੀ ਗੱਲ ਤਾਂ ਇਹ ਹੈ ਕਿ ਧਰਤੀ ਦੇ ਹੇਠਾਂ ਦੱਬੀਆਂ ਗਈਆਂ ਮੁਸਲਮਾਨਾਂ ਦੀਆਂ ਲਾਸ਼ਾਂ ਅਤੇ ਹਿੰਦੂਆਂ ਦੀਆਂ ਲਾਸ਼ਾਂ ਨੂੰ ਮਿੱਟੀ ਵਿੱਚ ਬਦਲ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ ਹੈ। ਤੁਹਾਡੇ ਨਿਆਂ ਦੇ ਦਿਨ ਤੱਕ ਉਨ੍ਹਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਕਿਸੇ ਦੀ ਵੀ ਲਾਸ਼ ਨਹੀਂ ਬਚੇਗੀ। ਜੇਕਰ ਉਹ ਇਸ ਸਭ ਦੇ ਬਾਵਜੂਦ ਵੀ ਉੱਠ ਸਕਦੇ ਹਨ, ਤਾਂ ਕੋਈ ਕਾਰਨ ਨਹੀਂ ਹੈ ਕਿ ਹਿੰਦੂਆਂ ਦੀਆਂ ਲਾਸ਼ਾਂ ਨੂੰ ਸਾੜਨ ਦੇ ਕਾਰਨ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਸਰੀਰਾਂ ਦੇ ਕਰਮਾਂ ਦੀ ਕਿਸਮਤ ਤੋਂ ਬਚਿਆ ਜਾ ਸਕਦਾ ਹੈ "।</p><p></p><p></p><p></p><p>"ਤੁਸੀਂ ਇਹ ਕਿਵੇਂ ਕਹਿੰਦੇ ਹੋ?" ਫ਼ਕੀਰ ਨੂੰ ਪੁੱਛਿਆ।</p><p></p><p></p><p></p><p>"ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ",ਗੁਰੂ ਜੀ ਨੇ ਜਵਾਬ ਦਿੱਤਾ. "ਤੁਸੀਂ ਜਾਣਦੇ ਹੋ ਕਿ ਘੁਮਿਆਰ ਪੁਰਾਣੇ ਕਬਰਾਂ ਦੀ ਮਿੱਟੀ ਦੇ ਬਹੁਤ ਪਸੰਦ ਕਰਦੇ ਹਨ ਕਿਉਂਕਿ ਇਹ ਬਹੁਤ ਸਖ਼ਤ ਹੁੰਦੀ ਹੈ। ਉਹ ਅਜਿਹੀਆਂ ਥਾਵਾਂ ਨੂੰ ਪੁੱਟਦੇ ਹਨ, ਤੇ ਉਸ ਮਿੱਟੀ ਨੂੰ ਬਰਤਨਾਂ ਅਤੇ ਇੱਟਾਂ ਦਾ ਰੂਪ ਦਿੰਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਭੱਠੀਆਂ ਵਿੱਚ ਸੇਕਣ ਲਈ ਰਖਦੇ ਹਨ। ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਘੁਮਿਆਰ ਮੁਸਲਮਾਨਾਂ ਦੇ ਸੜੇ ਹੋਏ ਸਰੀਰਾਂ ਤੋਂ ਪੈਦਾ ਹੋਈ ਮਿੱਟੀ ਨੂੰ ਸਾੜ ਦਿੰਦਾ ਹੈ, ਅਤੇ, ਜੇ ਤੁਹਾਡੀ ਦਲੀਲ ਸੱਚ ਹੈ, ਤਾਂ ਬਹੁਤ ਦੁੱਖ ਵਿੱਚ ਉੱਚੀ ਉੱਚੀ ਚੀਕਦਾ ਹੈ.</p><p></p><p></p><p></p><p>ਪਰ ਤੂੰ ਗੁਮਰਾਹ ਹੋ ਗਿਆ ਹੈ, ਮੇਰੇ ਮਿੱਤਰ। ਇਹ ਜਿਹੜੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਤੁਸੀਂ ਕਰਦੇ ਹੋ, ਉਹ ਮਨੁੱਖ ਦੀ ਸਮਝ ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਹਨ। ਕੇਵਲ ਉਹੀ ਜਾਣਦਾ ਹੈ - ਜਿਸ ਨੇ ਸ੍ਰਿਸ਼ਟੀ ਨੂੰ ਰਚਿਆ ਹੈ ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਤਰੀਕੇ ਨਾਲ ਇਸ ਨੂੰ ਰਚਦਾ ਅਤੇ ਸੰਭਾਲਦਾ ਹੈ। ਉਸ ਦੇ ਸੱਭ ਪਿਆਰੇ ਹਨ ਸੋ ਆਓ ਅਸੀਂ ਕੇਵਲ ਉਸਨੂੰ ਅਤੇ ਉਸਦੇ ਜੀਵਾਂ ਨੂੰ ਪਿਆਰ ਕਰੀਏ. ਸਿਰਫ਼ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਹੀ ਅਸੀਂ ਉਸ ਨੂੰ ਸਵੀਕਾਰ ਕਰਨ ਦੀ ਉਮੀਦ ਕਰ ਸਕਦੇ ਹਾਂ।"</p><p></p><p></p><p></p><p>ਫਕੀਰ ਹੋਰ ਕੁਝ ਨਾ ਕਹਿ ਸਕਿਆ। ਫ਼ਕੀਰ ਹੋਰ ਕਹਿ ਵੀ ਕੀ ਸਕਦਾ ਸੀ? ਉਹ ਚੁੱਪ ਕਰ ਗਿਆ।ਫਕੀਰ ਦਾ ਮਨ ਜਾਗ ਪਿਆ। ਥੋੜ੍ਹੀ ਦੇਰ ਬਾਅਦ, ਗੁਰੂ ਜੀ ਨੇ ਉਸ 'ਤੇ ਆਪਣੀ ਮਿਹਰਬਾਨੀ ਭਰੀ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ਮਾਨ ਮੁਸਕਰਾਹਟ ਕੀਤੀ ਅਤੇ ਕਿਹਾ, "ਅੱਛਾ, ਭਾਈ, ਪ੍ਰਭੂ ਦੁਆਰਾ ਸਾਡੇ ਸਾਹਮਣੇ ਰੱਖੇ ਗਏ ਮਾਰਗ 'ਤੇ, ਸਭ ਨੂੰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਕੰਮਾਂ ਅਤੇ ਕੰਮਾਂ ਦੇ ਅਨੁਸਾਰ ਮੰਨਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਜਾਤ-ਪਾਤ ਜਾਂ ਧਰਮ ਦਾ ਕੋਈ ਫਰਕ ਨਹੀਂ ਪੈਂਦਾ। ਇਹ ਸੋਚ ਕੇ ਗੁੰਮਰਾਹ ਨਾ ਹੋਵੋ ਕਿ ਕਿਉਂਕਿ ਇਸ ਧਰਤੀ ਵਿਚ ਤੁਹਾਡਾ ਰਾਜ-ਧਰਮ ਹੈ ਅਤੇ ਕਿਉਂਕਿ ਤੁਸੀਂ ਇਸ ਨੂੰ ਦੂਜਿਆਂ 'ਤੇ ਜ਼ਬਰਦਸਤੀ ਕਰ ਸਕਦੇ ਹੋ, ਇਸ ਲਈ ਤੁਸੀਂ ਰੱਬ ਦੀਆਂ ਨਜ਼ਰਾਂ ਵਿਚ ਕਿਸੇ ਵੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਉੱਚੇ ਜਾਂ ਚੰਗੇ ਹੋ , ਈਰਖਾ ਅਤੇ ਮਨੁੱਖ ਦੁਆਰਾ ਬਣਾਈਆਂ ਰੁਕਾਵਟਾਂ ਅਤੇ ਸੀਮਾਵਾਂ ਨੂੰ ਪਾਰ ਕਰਕੇ ਪ੍ਰਮਾਤਮਾ ਦੇ ਨਾਮ ਦੇ ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਦੇ ਝਰਨੇ 'ਤੇ ਮਨ ਸ਼ਾਂਤ ਕਰੋ, ਜੇਕਰ ਤੁਹਾਨੂੰ ਇਸ ਨੂੰ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰਨ ਦਾ ਮੌਕਾ ਮਿਲਦਾ ਹੈ”।</p><p></p><p>ਫਕੀਰ ਹਾਰ ਕੇ ਵੀ ਜਿੱਤ ਗਿਆ। ਉਸ ਨੂੰ ਸੋਝੀ ਆ ਗਈ ਅਤੇ ਨਾਮ ਦਾ ਖਜ਼ਾਨਾ ਮਿਲ ਗਿਆ । ਉਸ ਨੇ ਗੁਰੂ ਜੀ ਦੇ ਚਰਨਾਂ ਵਿੱਚ ਮੱਥਾ ਟੇਕਿਆ, ਅਤੇ ਨਾਮ ਦੀ ਅਨਮੋਲ ਦਾਤ ਦੀ ਬਖਸ਼ਿਸ਼ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕੀਤੀ - ਪ੍ਰਭੂ ਨਾਲ ਇੱਕ ਨਿਰੰਤਰ, ਅਡੋਲ ਜੋੜ ਅਤੇ ਪਿਆਰ ਨਾਲ ਸਮੁਚੀ ਲੋਕਾਈ ਦੀ ਸੇਵਾ ਕਰਨ ਵਿੱਚ ਉਸ ਨੂੰ ਮਾਣ ਮਹਿਸੂਸ ਹੋਣ ਲੱਗਾ।</p><p></p><p></p><p></p><p><strong>ਗੁਰਦੁਆਰਾ ਗੁਰੂ ਕਾ ਬਾਗ</strong></p><p><strong></strong></p><p><strong></strong></p><p><strong></strong></p><p><strong>ਗੁਰਦੁਆਰਾ ਗੁਰੂ ਕਾ ਬਾਗ</strong></p><p>[ATTACH=full]23002[/ATTACH]</p><p>ਪਿੰਡ ਕਠਿਆਲਾ ਵਿੱਚ ਗੁਰੂ ਨਾਨਕ ਦੇਵ ਜੀ ਆਏ ਅਤੇ ਖਜੂਰਾਂ ਦੇ ਇੱਕ ਬਾਗ ਵਿੱਚ ਬੈਠੇ ਜੋ ਹੁਣ ਗੁਰੂ ਕਾ ਬਾਗ ਵਜੋਂ ਜਾਣਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਮਰਦਾਨਾ ਦੀ ਸੰਗਤ ਵਿਚ ਸ਼ਬਦ ਉਚਾਰੇ ਅਤੇ ਗੋਸ਼ਟਾਂ ਵੀ ਕੀਤੀਆਂ। ਉਹ ਕਠਿਆਕਾ ਪਿੰਡ ਆ ਕੇ ਥੜ੍ਹੇ 'ਤੇ ਬੈਠ ਗਏ ਜਿਸ ਨੂੰ ਹੁਣ ਥੜਾ ਸਾਹਿਬ ਦੇ ਨਾਂ ਨਾਲ ਜਾਣਿਆਂ ਜਾਂਦਾ ਹੈ । ਇੱਥੇ ਵੀ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਅਪਣੇ ਸੰਦੇਸੇ ਦਿੱਤੇ। ਦੋ ਫਕੀਰ ਮੀਆਂ ਮਿੱਠਾ ਅਤੇ ਅਬਦੁਲ ਰਹਿਮਾਨ ਇਸ ਮੈਦਾਨ ਵਿਚ ਗੁਰੂ ਜੀ ਕੋਲ ਆਏ ਅਤੇ ਇਸ ਸਥਾਨ 'ਤੇ ਵਿਚਾਰ-ਵਟਾਂਦਰਾ ਕੀਤਾ ਜਿਸ ਨੂੰ ਹੁਣ ਗੁਰਦੁਆਰਾ ਗੋਸ਼ਟ ਅਸਥਾਨ ਵੀ ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।</p><p>ਗੁਰਦੁਆਰਾ ਗੁਰੂ ਕਾ ਬਾਗ ਪਿੰਡ ਕਠਿਆਲਾ ਦੇ ਬਾਹਰ ਹਰੇ-ਭਰੇ ਮਾਹੌਲ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਸੁੰਦਰ ਇਮਾਰਤ ਵਿੱਚ ਸਥਿਤ ਹੈ, ਜਿਸ ਸਥਾਨ ਦੀ ਯਾਦ ਵਿੱਚ ਗੁਰੂ ਜੀ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਕਠਿਆਲਾ ਵਿੱਚ ਗਏ ਸਨ ਅਤੇ ਮੀਆਂ ਮਿੱਠਾ ਸਿਆਲ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਪੀਰ ਅਬਦੁਲ ਰਹਿਮਾਨ ਨੂੰ ਮਿਲੇ ਸਨ। ਅਬਦੁਲ ਰਹਿਮਾਨ ਦੇ ਵੰਸ਼ਜ ਅਜੇ ਵੀ ਇਸ ਪਿੰਡ ਵਿੱਚ ਰਹਿੰਦੇ ਹਨ। ਇਹ ਕਦੇ ਖਜੂਰਾਂ ਦਾ ਬਾਗ ਸੀ। ਪੀਰ ਅਬਦੁਲ ਰਹਿਮਾਨ ਮੀਆਂ ਮਿੱਠਾ ਨੂੰ ਗੁਰੂ ਨਾਨਕ ਦੇਵ ਜੀ ਕੋਲ ਇਸ ਅਸਥਾਨ 'ਤੇ ਲੈ ਕੇ ਆਏ ਸਨ। ਵਿਸ਼ਾਲ ਲੰਗਰ ਹਾਲ ਦੇ ਉੱਪਰ ਸੰਗਮਰਮਰ ਦੀਆਂ ਪੌੜੀਆਂ ਪਾਵਨ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ ਅਸਥਾਨ ਵੱਲ ਜਾਂਦੀਆਂ ਹਨ । ਇਹ ਕੰਪਲੈਕਸ ਸਾਰੇ ਪਾਸਿਆਂ ਤੋਂ ਵਰਾਂਡੇ ਨਾਲ ਘਿਰਿਆ ਹੋਇਆ ਹੈ। (4)</p><p></p><p><strong>ਗੁਰਦੁਆਰਾ, ਥੜਾ ਸਾਹਿਬ, ਕਠਿਆਲਾ</strong></p><p>[ATTACH=full]23001[/ATTACH]</p><p><strong> ਗੁਰਦੁਆਰਾ, ਥੜਾ ਸਾਹਿਬ, ਕਠਿਆਲਾ</strong></p><p></p><p>ਅੰਤ ਵਿੱਚ ਮੀਆਂ ਮਿੱਠਾ ਸਿਆਲ ਅਤੇ ਪੀਰ ਅਬਦੁਲ ਰਹਿਮਾਨ ਦੋਨੋਂ ਪਿਪਲ ਦੇ ਦਰੱਖਤ ਹੇਠਾਂ ਇੱਕ ਥੜ੍ਹੇ ਉੱਤੇ ਬੈਠ ਗਏ ਅਤੇ ਗੁਰੂ ਨਾਨਕ ਦੇਵ ਜੀ ਨਾਲ ਵਿਚਾਰ-ਵਟਾਂਦਰਾ ਕੀਤਾ। ਗੁਰੂ ਨਾਨਕ ਦੇਵ ਜੀ ਨੇ ਮਨੁੱਖ ਦੇ ਅਧਿਆਤਮਿਕ ਅਤੇ ਧਾਰਮਿਕ ਪਹਿਲੂਆਂ 'ਤੇ ਵਿਚਾਰ-ਵਟਾਂਦਰਾ ਕੀਤਾ ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਉਪਰੋਕਤ ਚਰਚਾ ਵਿੱਚ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ ਹੈ। ਗੁਰਦੁਆਰਾ ਥੜ੍ਹਾ ਸਾਹਿਬ ਇੱਕ ਛੋਟਾ ਜਿਹਾ ਅਸਥਾਨ ਹੈ ਜੋ ਥੜੇ ਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਇੱਕ iਪਪਲ ਦੇ ਦਰੱਖਤ ਦੁਆਰਾ ਲਗਭਗ ਪਤਲਾ ਹੈ। ਇਹ ਗੁਰਦੁਆਰਾ ਗੁਰੂ ਕਾ ਬਾਗ ਦੇ ਨੇੜੇ ਸਥਿਤ ਹੈ। ਸਥਾਨਕ ਪਰੰਪਰਾ ਪੀਰ ਅਨੁਸਾਰ ਦੋ ਰਹੱਸਵਾਦੀਆਂ ਵਿੱਚੋਂ ਅਬਦੁਲ ਰਹਿਮਾਨ ਨੂੰ ਸਭ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਮਿਲੇ ਸਨ। ਪਾਵਨ ਅਸਥਾਨ ਦੇ ਹੇਠਾਂ ਇੱਕ ਇੱਟਾਂ ਦਾ ਥੜਾ ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਮਿਲਣੀ ਦੀ ਸਹੀ ਥਾਂ ਦੀ ਨਿਸ਼ਾਨਦੇਹੀ ਕਰਦਾ ਹੈ। ਗੁਰੂ ਨਾਨਕ ਦੇਵ ਜੀ ਨਾਲ ਅਬਦੁਲ ਰਹਿਮਾਨ ਦੀ ਗੱਲਬਾਤ ਤੋਂ ਬਹੁਤ ਪ੍ਰਭਾਵਿਤ ਹੋ ਕੇ,ਪੀਰ ਨੇ ਆਪਣੇ ਚੇਲੇ ਮੀਆਂ ਮਿੱਠਾ ਨੂੰ ਕਿਹਾ ਜੋ ਕਠਿਆਲੇ ਨਾਲ ਸਬੰਧਤ ਸੀ। (6)</p><p></p><p><strong>ਗੁਰਦੁਆਰਾ, ਗੋਸ਼ਟ ਅਸਥਾਨ, ਕਠਿਆਲਾ</strong></p><p>ਗੁਰਦੁਆਰਾ ਗੋਸ਼ਟ ਅਸਥਾਨ ਉਸ ਸਥਾਨ 'ਤੇ ਸਥਿਤ ਹੈ ਜਿੱਥੇ ਮੀਆਂ ਮਿੱਠਾ ਨੇ ਸ੍ਰੀ ਗੁਰੂ ਨਾਨਕ ਦੇਵ ਜੀ ਨਾਲ ਲੰਬੇ ਸਮੇਂ ਤੱਕ ਕਈ ਪ੍ਰਸ਼ਨਾਂ ਨਾਲ ਬਹਿਸ ਕੀਤੀ ਅਤੇ ਅੰਤ ਵਿੱਚ ਗੁਰੂ ਦੇ ਫਲਸਫੇ ਨੂੰ ਸਮਰਪਣ ਕੀਤਾ। ਇਹ ਸੁੰਦਰ ਗੁਰਦੁਆਰਾ ਕਠਿਆਲਾ ਪਿੰਡ ਦੇ ਵਿਚਕਾਰ ਹੈ। ਇਸ ਦਾ ਨਿਸ਼ਾਨ ਸਾਹਿਬ ਦੂਰੋਂ ਦੇਖਿਆ ਜਾ ਸਕਦਾ ਹੈ। ਮੀਆਂ ਮਿੱਠੇ ਦੇ ਨਿਵਾਸ ਤੋਂ ਇਹ ਅਸਥਾਨ ਕੁਝ ਮਿੰਟਾਂ ਦੀ ਦੂਰੀ ਤੇ ਹੈ। ਇਸ ਥਾਂ ਦੇ ਨੇੜੇ ਮੀਆਂ ਮਿੱਠੇ ਦੀ ਕਬਰ ਵੀ ਸਥਿਤ ਹੈ। ਇਹ ਉਹ ਸਥਾਨ ਹੈ ਜਿੱਥੇ ਪੀਰ ਅਬਦੁਲ ਰਹਿਮਾਨ ਆਪਣੇ ਚੇਲੇ ਮੀਆਂ ਮਿੱਠਾ ਨਾਲ ਗੁਰੂ ਨਾਨਕ ਦੇਵ ਜੀ ਨਾਲ ਗੋਸ਼ਟ ਕਰਨ ਲਈ ਆਏ ਸਨ। </p><p>[ATTACH=full]23000[/ATTACH]</p><p><strong> ਗੁਰਦੁਆਰਾ ਗੋਸ਼ਟ ਅਸਥਾਨ ਕਠਿਆਲਾ ਡੇਰਾ ਬਾਬਾ ਨਾਨਕ, ਗੁਰਦਾਸਪੁਰ</strong></p><p><strong></strong></p><p><strong>ਹਵਾਲੇ</strong></p><p></p><p>1. ਪਿੰਡ ਕਠਿਆਲਾ, ਡੇਰਾ ਬਾਬਾ ਨਾਨਕ ਤਹਿਸੀਲ, ਜ਼ਿਲ੍ਹਾ ਗੁਰਦਾਸਪੁਰ</p><p>2. ਡੇਰਾ ਬਾਬਾ ਨਾਨਕ (ਗੁਰਦਾਸਪੁਰ) ਪੰਜਾਬ ਦਾ ਪਿੰਡ ਕਠਿਆਲਾ | villageinfo.in</p><p>3. ਮੀਆਂ ਮੀਠਾ - ਸਿੱਖੀਵਿਕੀ, ਮੁਫਤ ਸਿੱਖ ਵਿਸ਼ਵਕੋਸ਼।</p><p>4. ਪੁਨੀਤਇੰਦਰ ਕੌਰ ਸਿੱਧੂ, ਗੁਰਦੁਆਰਾ ਗੁਰੂ ਕਾ ਬਾਗ, ਕਠਿਆਲਾ, ਡੇਰਾ ਬਾਬਾ ਨਾਨਕ ਜ਼ਿਲ੍ਹਾ ਗੁਰਦਾਸਪੁਰ, ਗੁਰੂ ਨਾਨਕ ਦਾ ਬਲੈਸਡ ਟ੍ਰੇਲ (ਪੰਜਾਬ), ਲੋਨਲੀ ਪਲੈਨੇਟ ਗਲੋਬਲ ਲਿਮਟਿਡ, ਪੰਜਾਬ ਅਕਤੂਬਰ 2019, ਪੰਨਾ 84।</p><p>5. ਪੁਨੀਤਇੰਦਰ ਕੌਰ ਸਿੱਧੂ, ਗੋਸ਼ਟ ਅਸਥਾਨ, ਕਠਿਆਲਾ, ਡੇਰਾ ਬਾਬਾ ਨਾਨਕ, ਜ਼ਿਲ੍ਹਾ ਗੁਰਦਾਸਪੁਰ, ਗੁਰੂ ਨਾਨਕ ਦਾ ਬਲੈਸਡ ਟ੍ਰੇਲ (ਪੰਜਾਬ), ਲੋਨਲੀ ਪਲੈਨੇਟ ਗਲੋਬਲ ਲਿਮਟਿਡ, ਪੰਜਾਬ ਅਕਤੂਬਰ 2019, ਗੁਰਦੁਆਰਾ, ਪੰਨਾ 86।</p><p>6. ਪੁਨਤਿੰਦਰ ਕੌਰ ਸਿੱਧੂ, ਗੁਰਦੁਆਰਾ, ਠਾਡਾ ਸਾਹਿਬ, ਕਠਿਆਲਾ, ਡੇਰਾ ਬਾਬਾ ਨਾਨਕ, ਜ਼ਿਲ੍ਹਾ ਗੁਰਦਾਸਪੁਰ, ਗੁਰੂ ਨਾਨਕ ਦਾ ਬਲੈਸਡ ਟ੍ਰੇਲ (ਪੰਜਾਬ), ਲੋਨਲੀ ਪਲੈਨੇਟ ਗਲੋਬਲ ਲਿਮਿਟੇਡ, ਅਕਤੂਬਰ 2019, ਪੰਨਾ 85</p></blockquote><p></p>
[QUOTE="dalvinder45, post: 225479, member: 26009"] ਬਟਾਲਾ ਅਤੇ ਅਚਲ ਵਟਾਲਾ ਦੇ ਦਰਸ਼ਨ ਕਰਕੇ ਅਸੀਂ ਡੇਰਾ ਬਾਬਾ ਨਾਨਕ ਅਤੇ ਉੁਸ ਦੇ ਰਾਹ ਵਿੱਚ ਪੈਂਦੇ ਗੁਰਦੁਅਰਾ ਕਠਿਆਲਾ ਸਾਹਿਬ ਦੇ ਦਰਸ਼ਨਾ ਲਈ ਚੱਲ ਪਏ। [B]ਕਠਿਆਲਾ ਵਿਖੇ ਗੁਰੂ ਨਾਨਕ ਦੇਵ ਜੀ ਨਾਲ ਸਬੰਧਤ ਗੁਰਦੁਆਰੇ [/B] ਕਠਿਆਲਾ ਪਿੰਡ ਪੰਜਾਬ, ਭਾਰਤ ਦੇ ਗੁਰਦਾਸਪੁਰ ਜ਼ਿਲ੍ਹੇ ਦੀ ਡੇਰਾ ਬਾਬਾ ਨਾਨਕ ਤਹਿਸੀਲ ਵਿੱਚ ਸਥਿਤ ਹੈ। ਇਹ ਡੇਰਾ ਬਾਬਾ ਨਾਨਕ ਤੋਂ 12 ਕਿਲੋਮੀਟਰ ਅਤੇ ਗੁਰਦਾਸਪੁਰ ਤੋਂ 52 ਕਿਲੋਮੀਟਰ ਦੂਰ ਸਥਿਤ ਹੈ। ਅਤੇ ਚੰਡੀਗੜ੍ਹ ਤੋਂ 252 ਕਿਲੋਮੀਟਰ ਦੂਰ ਹੈ। 2009 ਦੇ ਅੰਕੜਿਆਂ ਅਨੁਸਾਰ, ਕਠਿਆਲਾ ਪਿੰਡ ਇੱਕ ਗ੍ਰਾਮ ਪੰਚਾਇਤ ਹੈ। ਪਿੰਡ ਦਾ ਕੁੱਲ ਭੂਗੋਲਿਕ ਖੇਤਰ 437 ਹੈਕਟੇਅਰ ਹੈ। ਕਠਿਆਲਾ ਦੀ ਕੁੱਲ ਆਬਾਦੀ 991 ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਹੈ, ਲਗਭਗ 183 ਘਰਾਂ ਵਿੱਚ। ਮਰਦਮਸ਼ੁਮਾਰੀ 2011 ਦੀ ਜਾਣਕਾਰੀ ਅਨੁਸਾਰ ਕਠਿਆਲਾ ਪਿੰਡ ਦਾ ਟਿਕਾਣਾ ਕੋਡ ਜਾਂ ਪਿੰਡ ਕੋਡ 02896 ਹੈ ਅਤੇ ਪਿੰਨ ਕੋਡ 143604 ਹੈ ਅਤੇ ਪੋਸਟਲ ਹੈੱਡ ਆਫਿਸ ਡੇਰਾ ਬਾਬਾ ਨਾਨਕ ਹੈ। ਰਾਮਦਾਸ ਸਾਰੀਆਂ ਵੱਡੀਆਂ ਆਰਥਿਕ ਗਤੀਵਿਧੀਆਂ ਲਈ ਕਠਿਆਲਾ ਪਿੰਡ ਦਾ ਸਭ ਤੋਂ ਨਜ਼ਦੀਕੀ ਸ਼ਹਿਰ ਹੈ। (1)(2) ਗੁਰੂ ਨਾਨਕ ਦੇਵ ਜੀ ਆਪਣੀ ਦੂਸਰੀ ਉਦਾਸੀ ਵੇਲੇ ਇਸ ਸਥਾਨ 'ਤੇ ਆਏ ਸਨ। ਉਹ ਗੁਰੂ ਕਾ ਬਾਗ ਵਿਚ ਦੋ ਫਕੀਰਾਂ ਨੂੰ ਮਿਲੇ, ਥੜਾ ਸਾਹਿਬ 'ਤੇ ਬੈਠੇ ਅਤੇ ਗੋਸ਼ਟ ਅਸਥਾਨ 'ਤੇ ਇਨ੍ਹਾਂ ਦੋਵਾਂ ਫਕੀਰਾਂ ਨਾਲ ਵਿਚਾਰ-ਵਟਾਂਦਰਾ ਕੀਤਾ। ਗੁਰੂ ਨਾਨਕ ਦੇਵ ਜੀ ਨੇ ਮੀਆਂ ਮਿੱਠੇ ਨਾਲ ਵਿਚਾਰ ਚਰਚਾ ਕੀਤੀ। ਕਠਿਆਲਾ ਦੇ ਤਿੰਨ ਗੁਰਦੁਆਰੇ ਗੁਰਦੁਆਰਾ ਗੁਰੂ ਕਾ ਬਾਗ (ਦੋਵਾਂ ਦੇ ਮਿਲਣ ਦਾ ਸਥਾਨ), ਗੁਰਦੁਆਰਾ ਥੜਾ ਸਾਹਿਬ ਅਤੇ ਗੋਸ਼ਟ ਅਸਥਾਨ (ਪਿੰਡ ਦੇ ਉਹ ਸਥਾਨ ਜਿੱਥੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਵਿਚਾਰ ਵਟਾਂਦਰਾ ਕੀਤਾ)। ਇਨ੍ਹਾਂ ਸਮਾਗਮਾਂ ਦੀ ਯਾਦ ਵਿੱਚ ਮੁਹੱਲਾ ਨਿਹੰਗ ਸਿੰਘਾਂ ਜੋੜ ਮੇਲਾ ਲਗਾਇਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। [B] ਮੀਆਂ ਮਿੱਠੇ ਨਾਲ ਵਿਚਾਰ ਚਰਚਾ [/B] ਪੀਰ ਅਬਦੁਲ ਰਹਿਮਾਨ ਕਠਿਆਲਾ ਦਾ ਰਹਿਣ ਵਾਲਾ ਇੱਕ ਸੂਫ਼ੀ ਫ਼ਕੀਰ ਸੀ। ਮੀਆਂ ਮਿੱਠਾ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਸ਼ਾਗਿਰਦ ਸੀ। ਗੱਲਬਾਤ ਦੌਰਾਨ ਪੀਰ ਅਬਦੁਲ ਰਹਿਮਾਨ ਨੇ ਆਪਣੇ ਸ਼ਾਗਿਰਦ ਮੀਆਂ ਮਿੱਠਾ ਨੂੰ ਗੁਰੂ ਨਾਨਕ ਦੇਵ ਜੀ ਦੀ ਮਹਾਨਤਾ ਬਾਰੇ ਦੱਸਿਆ ਅਤੇ ਉਸ ਨੂੰ ਪ੍ਰਭੂ ਦੇ ਪਿਆਰੇ ਨੂੰ ਮਿਲ ਕੇ ਉਸ ਦੀ ਬਖਸ਼ਿਸ਼ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰਨ ਦੀ ਸਲਾਹ ਦਿੱਤੀ। ਮੀਆਂ ਮਿੱਠਾ ਭਾਵੇਂ ਸੂਫ਼ੀ ਸੀ ਪਰ ਧਾਰਮਿਕ ਤੰਗ-ਦਿਲੀ ਤੋਂ ਮੁਕਤ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਸੂਫੀ ਫਕੀਰ ਮੀਆਂ ਮਿੱਠਾ ਆਪਣੀਆਂ ਜਾਦੂਈ ਸ਼ਕਤੀਆਂ ਲਈ ਮਸ਼ਹੂਰ ਸੀ। ਨੇੜੇ-ਤੇੜੇ ਦੇ ਲੋਕਾਂ ਵਿੱਚ ਉਸ ਪ੍ਰਤੀ ਨੂੰ ਬੜੀ ਸ਼ਰਧਾ ਸੀ। ਉਸਦੇ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਚੇਲੇ ਸਨ। ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਹਿੰਦੂ ਨੌਜਵਾਨਾਂ ਨੇ ਮੀਆਂ ਮਿੱਠੇ ਤੋਂ ਪ੍ਰਭਾਵਿਤ ਹੋ ਕੇ ਇਸਲਾਮ ਕਬੂਲ ਕਰ ਲਿਆ ਸੀ। ਫਕੀਰ ਆਪ ਤਪੱਸਿਆ ਤਾਂ ਬਹੁਤ ਕਰਦਾ ਸੀ ਪਰ ਉਸਦਾ ਦਿਲ ਖੁਸ਼ਕ ਸੀ। ਉਸ ਵਿੱਚ ਪਿਆਰ ਅਤੇ ਮਨੁੱਖੀ ਹਮਦਰਦੀ ਦੇ ਗੁਣਾਂ ਦੀ ਘਾਟ ਸੀ। ਨਤੀਜੇ ਵਜੋਂ, ਜਿਸ ਨੂੰ ਪਿਆਰ, ਜੀਵਨ ਅਤੇ ਰੌਸ਼ਨੀ ਦੇ ਸਰੋਤ ਵੱਲ ਲੈ ਜਾਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ ਉਸ ਨੇ ਜੋ ਰਸਤਾ ਚੁਣਿਆ ਸੀ, ਉਹ ਉਸ ਨੂੰ ਧਰਮੀ ਮਾਰਗ ਤੋਂ ਦਿਨੋ-ਦਿਨ ਦੂਰ ਲੈ ਜਾ ਰਿਹਾ ਸੀ । ਉਹ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਅਤੇ ਦੂਜਿਆਂ ਨੂੰ ਵੀ ਗੁੰਮਰਾਹ ਕਰ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਉਹ ਸੱਚਮੁੱਚ ਉਸ ਆਦਮੀ ਵਰਗਾ ਸੀ ਜੋ ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਦੇ ਸਾਗਰ ਨੂੰ ਪੀਣ ਦੇ ਇਰਾਦੇ ਨਾਲ ਆਪਣੇ ਘਰੋਂ ਨਿਕਲਦਾ ਹੈ, ਪਰ ਜੋ ਕੰਢੇ ਦੇ ਨੇੜੇ ਪਹੁੰਚਦਾ ਹੈ, ਉਥੇ ਪਏ ਸ਼ੰਖਾਂ ਅਤੇ ਕੰਕਰਾਂ ਨਾਲ ਖੇਡਣ ਲੱਗ ਪੈਂਦਾ ਹੈ, ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਸਫ਼ਰ ਦਾ ਉਦੇਸ਼ ਭੁੱਲ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਮਿੱਠਾ ਅਜਿਹੇ ਬੱਚਿਆਂ ਦੀ ਖੇਡ ਵਿੱਚ ਗੁਆਚਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ। ਉਹ ਇੱਕ ਵੱਡੇ ਭੁਲੇਖੇ ਵਿੱਚ ਫਸਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ। ਪਰ ਉਸਦੀ ਉਦਾਹਰਣ ਲੈ ਕੇ ਆਲੇ-ਦੁਆਲੇ ਦੇ ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਵੀ ਉਵਰਗੇ ਬਣ ਗਏ ਸਨ ।। ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਪਿਆਰ, ਜੀਵਨ ਅਤੇ ਰੋਸ਼ਨੀ ਦੇ ਚਸ਼ਮੇ ਵੱਲ ਦੇਖਣਾ ਬੰਦ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਸੀ। ਪੀਰ ਅਬਦੁਲ ਰਹਿਮਾਨ ਨੇ ਉਸ ਨੂੰ ਕਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਗੁਰੂ ਜੀ ‘ਹਿੰਦੂ’ ਸਨ। ਇਸ ਲਈ ਉਸ ਨੂੰ ਇੱਕ ਨਾਮਵਰ ਮੁਸਲਮਾਨ ਫ਼ਕੀਰ ਦਾ 'ਹਿੰਦੂ' ਕੋਲ ਜਾਣ ਦਾ ਵਿਚਾਰ ਪਸੰਦ ਨਹੀਂ ਸੀ, ਭਾਵੇਂ ਹਿੰਦੂ ਫ਼ਕੀਰ ਕਿੰਨਾ ਵੀ ਮਹਾਨ ਕਿਉਂ ਨਾ ਹੋਵੇ। ਫਿਰ ਵੀ ਜਦੋਂ ਉਸ ਦੇ ਉਸਤਾਦ ਨੇ ਗੁਰੂ ਜੀ ਦੀ ਉਸਤਤਿ ਕੀਤੀ ਅਤੇ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ "ਪ੍ਰਭੂ ਦਾ ਪਿਆਰਾ" ਕਿਹਾ, ਤਾਂ ਮੀਆਂ ਮਿੱਠੇ ਨੇ ਗੁਰੂ ਜੀ ਨੂੰ ਮਿਲਣ ਦਾ ਮਨ ਬਣਾਇਆ। ਕਿਉਂਕਿ ਮੀਆਂ ਮਿੱਠਾ ਇੱਕ ਫਕੀਰ ਦੀ ਆੜ ਵਿੱਚ ਕੂੜ ਫੈਲਾ ਰਿਹਾ ਸੀ, ਗੁਰੂ ਨਾਨਕ ਦੇਵ ਜੀ ਨੇ ਵੀ ਮੀਆਂ ਮਿੱਠੇ ਦੇ ਭਰਮ ਦੇ ਗੁੰਬਦ ਨੂੰ ਤੋੜਨ ਅਤੇ ਉਸਨੂੰ ਸਵਰਗ ਦੀ ਰੋਸ਼ਨੀ ਦਿਖਾਉਣ ਦਾ ਸੰਕਲਪ ਲਿਆ ਸੀ, ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਉਸਨੇ ਹਮਜ਼ਾ ਗੌਸ ਨੂੰ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਦਿਖਾਇਆ ਸੀ। , ਗੁਰੂ ਨਾਨਕ ਦੇਵ ਜੀ ਉਥੇ ਜਾ ਕੇ ਮੀਆਂ ਮਿੱਠੇ ਦੇ ਸਥਾਨ ਤੋਂ ਥੋੜ੍ਹੀ ਦੂਰੀ 'ਤੇ ਇੱਕ ਬਾਗ ਵਿੱਚ ਰੁਕ ਗਏ । ਗੁਰੂ ਜੀ ਦੇ ਰੂਹਾਨੀ ਬਾਣੀ ਦੇ ਕੀਰਤਨ ਨੇ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਖਿੱਚ ਪਾਈ ਤੇ ਉਹ ਵੱਡੀ ਗਿਣਤੀ ਵਿੱਚ ਬਾਗ ਵਿੱਚ ਇਕੱਠੇ ਹੋਣ ਲੱਗੇ। ਸਾਰੇ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਗੁਰੂ ਨੂੰ ਜੀ ਦੇਖਿਆ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਇਲਾਹੀ ਗੀਤ ਸੁਣੇ ਉਹ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਸ਼ਰਧਾਲੂ ਬਣ ਗਏ; ਅਤੇ ਦੇਹ-ਆਤਮਾ ਨਾਲ ਉਨ੍ਹਾਂਨੂੰ ਪਿਆਰ ਕਰਨ ਲੱਗੇ। ਗੁਰੂ ਜੀ ਦੇ ਨਵੇਂ ਪ੍ਰਸ਼ੰਸਕਾਂ ਵਿੱਚ ਪੀਰ ਅਬਦੁਲ ਰਹਿਮਾਨ, ਮੀਆਂ ਮਿੱਠਾ ਦੇ ਧਾਰਮਿਕ ਗੁਰੂ ਸਨ। ਪਰ ਜਦੋਂ ਮੀਆਂ ਮਿੱਠੇ ਨੇ ਗੁਰੂ ਜੀ ਦੇ ਆਗਮਨ ਦੀ ਖਬਰ ਸੁਣੀ ਤਾਂ ਉਸ ਨੇ ਕਿਹਾ ‘ਨਾਨਕ ਚੰਗਾ ਫਕੀਰ ਹੈ, ਕੋਈ ਸ਼ੱਕ ਨਹੀਂ; ਪਰ ਜੇ ਮੈਂ ਉਸ ਨੂੰ ਮਿਲਾਂ, ਤਾਂ ਮੈਂ ਉਸ ਨੂੰ ਨਿੰਬੂ ਵਾਂਗ ਨਿਚੋੜ ਲਵਾਂਗਾ। ਮੈਂ ਉਸ ਨੂੰ ਮਿਲਣ ਜਾਵਾਂਗਾ ਅਤੇ ਉਸ ਨੂੰ ਦੁੱਧ ਵਾਂਗ ਰਿੜਕ ਕੇ ਮੱਖਣ ਉਤਾਰ ਲਵਾਂਗਾ।' ਮਰਦਾਨੇ ਨੇ ਮੀਆਂ ਮਿੱਠੇ ਦੀਆਂ ਇਹ ਗੱਲਾਂ ਸੁਣ ਕੇ ਗੁਰੂ ਜੀ ਨੂੰ ਦੱਸਿਆ ਅਤੇ ਕਿਹਾ, 'ਮੀਆਂ ਮਿੱਠਾ ਤੁਹਾਡਾ ਮੱਖਣ ਕੱਢਣ ਦੀ ਸੋਚਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਉਹ ਤੁਹਾਡੇ ਨਾਲ ਮਸ਼ਕਰੀਾਂ ਕਰੇਗਾ ਤੇ ਖੇਡਾਂ ਵੀ ਖੇਡੇਗਾ।' ਗੁਰੂ ਜੀ ਨੇ ਕਿਹਾ, ' ਮਰਦਾਨਾ ਉਡੀਕ ਕਰੋ, ਅਤੇ ਦੇਖੋ ਕਿ ਪ੍ਰਮਾਤਮਾ ਆਪਣੀ ਇੱਛਾ ਕਿਵੇਂ ਪੂਰੀ ਕਰਦਾ ਹੈ'। ਪੀਰ ਅਬਦੁਲ ਰਹਿਮਾਨ ਦੀ ਸਲਾਹ 'ਤੇ ਮੀਆਂ ਮਿੱਠਾ ਨਾਂਹ ਨਾ ਕਰ ਸਕੇ ਤੇ ਹੁਕਮ ਮੰਨ ਕੇ ਗੁਰੂ ਜੀ ਕੋਲ ਜਾਣਾ ਪਿਆ।. ਉਸਨੇ ਦੇਖਿਆ ਕਿ ਮਰਦਾਨਾ ਰਬਾਬ ਉਤੇ ਇੱਕ ਸਵਰਗੀ ਧੁਨ ਵਜਾ ਰਿਹਾ ਸੀ ਅਤੇ ਗੁਰੂ ਜੌੀ ਇੱਕ ਰੂਹ ਖਿਚਵਾਂ ਸ਼ਬਦ ਗਾ ਰਹੇ ਨ। ਗੁਰੂ ਜੀ ਪ੍ਰਮਾਤਮਾ ਨਾਲ ਜੁੜੇ ਬੈਠੇ ਸਨ। ਸੰਗੀਤ, ਇਲਾਹੀ ਗਾਇਨ ਅਤੇ ਗੁਰੂ ਜੀ ਦੇ ਚਿਹਰੇ ਦੀ ਚਮਕ ਮੀਆਂ ਮਿੱਠੇ ਦੇ ਦਿਲ ਦੀਆਂ ਗਹਿਰਾਈਆਂ ਤੱਕ ਪਹੁੰਚ ਗਈ। ਉਹ ਚੁੱਪਚਾਪ ਗੁਰੂ ਜੀ ਦੇ ਕੋਲ ਬੈਠ ਗਿਆ। ਗੁਰੂ ਜੀ ਦੀ ਰੂਹਾਨੀ ਸੁੰਦਰਤਾ ਨੇ ਫਕੀਰ ਨੂੰ ਖਿੱਚ ਲਿਆ। ਥੋੜੀ ਦੇਰ ਬਾਅਦ ਰੱਬੀ ਗਾਇਨ ਬੰਦ ਹੋ ਗਿਆ ਤੇ ਗੁਰੂ ਜੀ ਨੇ ਅੱਖਾਂ ਖੋਲ੍ਹੀਆਂ। ਉਹ ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਨਾਲ ਭਰਪੂਰ ਜਾਪਦੇ ਸਨ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਦਰਸ਼ਨ ਕੀਤਿਾਂ ਸਭ ਦੇ ਮਨ ਸ਼ਾਂਤੀ ਨਾਲ ਮਨ ਦੀ ਚਮਕ ਅਤੇ ਮਹਿਮਾ ਵਿੱਚ ਰਚ ਜਾਂਦੇ ਸਨ। ਉਹ ਇੰਨੇ ਮਿੱਠੇ, ਇੰਨੇ ਪਿਆਰ ਕਰਨ ਵਾਲੇ, ਇੰਨੇ ਰੂਹ ਵਿੱਚ ਪ੍ਰਵੇਸ਼ ਕਰਨ ਵਾਲੇ ਅਤੇ ਅਨੰਦ ਨਾਲ ਭਰਪੂਰ ਸਨ ਕਿ ਬਿਆਨੋ ਬਾਹਰ ਸੀ! ਗੁਰੂ ਜੀ ਦਾ ਚਿਹਰਾ ਉਸ ਨਵ ਵਿਆਹੀ ਵਰਗਾ ਜਾਪਦਾ ਸੀ ਜਿਸ ਨੇ ਆਪਣੇ ਪ੍ਰਭੂ ਦੀ ਸੰਗਤ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਦਿਲ ਦੀ ਤਸੱਲੀ ਅਤੇ ਪ੍ਰਭੂ ਦੀ ਛੋਹ ਨਾਲ ਮਾਣਿਆ ਸੀ, ਉਸ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਅਜੇ ਵੀ ਨੀਂਦ-ਰਹਿਤ ਸਵਰਗੀ ਅਨੰਦ ਨਾਲ ਭਰੀਆਂ ਹੋਈਆਂ ਸਨ ਅਤੇ ਪ੍ਰਭੂ ਦੇ ਦਰਸ਼ਨਾਂ ਨੂੰ ਮੁੜ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰਨ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰ ਰਹੀਆਂ ਸਨ। ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਹੀ ਜੋ ਨਜ਼ਰਾਂ ਤੋਂ ਲੁਕਾ ਰਹੀ ਹੋਵੇ। ਉਸ ਚਿਹਰੇ ਵਿੱਚ ਦਿਲੀ ਸੰਤੁਸ਼ਟੀ ਦਾ ਸ਼ਾਂਤ ਅਤੇ ਅਨੰਦ ਸੀ, ਇੱਕ ਉਮੀਦ ਅਤੇ ਭਵਿੱਖ ਦੇ ਅਨੰਦਮਈ ਮਿਲਾਪ ਦਾ ਭਰੋਸਾ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਬਦਕਿਸਮਤ ਪ੍ਰਾਣੀਆਂ ਲਈ ਹਮਦਰਦੀ ਸੀ ਜੋ ਜੀਵਨ ਸਾਥੀ ਦੀ ਸੰਗਤ ਦਾ ਅਨੰਦ ਲੈਣ ਵਿੱਚ ਅਸਮਰੱਥ ਸਨ ਅਤੇ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਪ੍ਰਭੂ ਦੇ ਸਦੀਵੀ ਨਿਵਾਸ ਦੀ ਬਖ਼ਸ਼ੀ ਖ਼ੁਸ਼ ਖ਼ਬਰੀ ਦੱਸਣ ਦਾ ਸੰਕਲਪ ਸੀ। ਮੀਆਂ ਮੀਠਾ ਨੇ ਇਹ ਸਭ ਦੇਖਿਆ। ਗੁਰੂ ਜੀ ਨੇ ਉਸ ਵੱਲੋਂ ਅੱਖਾਂ ਫੇਰ ਦਿੱਤੀਆਂ। ਮੀਆਂ ਨੂੰ ਲੱਗਾ ਜਿਵੇਂ ਉਸ ਦਾ ਦਿਲ ਵਿੰਨ੍ਹਿਆ ਗਿਆ ਹੋਵੇ। ਉਸ ਦਾ ਅੰਦਰ ਦਾ ਗਰਮ ਅਸ਼ੁੱਧ ਲਹੂ ਜਿਸ ਨੇ ਉਸ ਵਿੱਚ ਹੰਕਾਰ, ਨਫ਼ਰਤ ਅਤੇ ਈਰਖਾ ਦੇ ਬੀਜ ਪੈਦਾ ਕੀਤੇ ਅਤੇ ਪਾਲੲ ਸਨ, ਬੂੰਦ-ਬੂੰਦ ਬਾਹਰ ਨਿਕਲਦਾ ਜਾਪਦਾ ਸੀ। ਉਸ ਦੀ ਥਾਂ, ਸ਼ੁੱਧ ਚਮਕਦਾਰ ਲਹੂ, ਪਿਆਰ, ਦਇਆ ਅਤੇ ਮਿਠਾਸ ਨਾਲ ਭਰਿਆ ਹੋਇਆ, ਉਸ ਦੀਆਂ ਰਗਾਂ ਵਿਚ ਜੜ੍ਹਾਂ ਫੜਨ ਲੱਗਾ । ਗੁਰੂ ਜੀ ਨੇ ਪਿਆਰ ਭਰੀ ਮੁਸਕਰਾਹਟ ਨਾਲ ਉਸਦਾ ਸਵਾਗਤ ਕੀਤਾ ਅਤੇ ਪੁੱਛਿਆ ਕਿ ਉਹ ਕਿਵੇਂ ਹੈ? ਇਨ੍ਹਾਂ ਸ਼ਬਦਾਂ ਨੇ ਸੂਫ਼ੀ ਫ਼ਕੀਰ ਨੂੰ ਗੁਰੂ ਜੀ ਦੇ ਰੂਬਰੂ ਹੋਣ ਲਈ ਮਜਬੂਰ ਕਰ ਦਿੱਤਾ। ਉਸਨੇ ਜਵਾਬ ਵਿੱਚ ਨਮਸਕਾਰ ਕੀਤ ਅਤੇ ਗੁਰੂ ਜੀ ਦਾ ਧੰਨਵਾਦ ਕੀਤਾ। ਉਸ ਨੇ ਆਪਣੇ ਆਲੇ-ਦੁਆਲੇ ਪਿੰਡ ਦੇ ਲੋਕ, ਹਿੰਦੂ ਅਤੇ ਮੁਸਲਮਾਨ ਬੈਠੇ ਹੋਏ ਵੇਖੇ ਜਿਸ ਕਰਕੇ ਫਕੀਰ ਦਾ ਅਤੀਤ ਉਸਨੂੰ ਪਿੱਛੇ ਵੱਲ ਖਿੱਚਦਾ ਹੈ। ਉਹਨਾਂ ਵੱਲ ਨਜ਼ਰ ਗਈ ਤਾਂ ਉਸਦਾ ਪੁਰਾਣਾ ਹੰਕਾਰ ਅਤੇ ਇਸਲਾਮ ਲਈ ਉਸਦਾ ਜੋਸ਼ ਮੁੜ ਸੁਰਜੀਤ ਹੋ ਗਿਆ। ਉਸ ਨੂੰ ਯਾਦ ਆਇਆ ਕਿ ਗੁਰੂ ਜੀ ‘ਹਿੰਦੂ’ ਸਨ। “ਕਿੰਨਾ ਚੰਗਾ ਹੋਵੇਗਾ”, ਉਸਨੇ ਸੋਚਿਆ, “ਜੇਕਰ ਉਸ ਨੂੰ ਬਦਲਿਆ ਜਾ ਸਕੇ ਅਤੇ "ਬਚਾਇਆ" ਜਾ ਸਕੇ”। ਸਿੱਧਾਂ, ਯੋਗੀਆਂ, ਪੰਡਤਾਂ, ਕਾਜ਼ੀਆਂ ਅਤੇ ਫਕੀਰਾਂ ਨੇ ਗੁਰੂ ਜੀ ਨੂੰ ਮਿਲਣ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਮਹਾਨਤਾ ਨੂੰ ਜਾਣ ਕੇ, ਇਹੀ ਇੱਛਾ ਪੂਰੀ ਕੀਤੀ ਸੀ। ਉਹ ਅਜਿਹੇ ਮਹਾਨ ਵਿਅਕਤੀ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਮਾਰਗ ਵਿੱਚ ਬਦਲਣ ਦੀ ਇੱਛਾ ਰੱਖਦੇ ਸਨ। ਪਰ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਬਹੁਤ ਘੱਟ ਪਤਾ ਸੀ, ਜਦੋਂ ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਅਜਿਹੇ ਅਭਿਲਾਸ਼ੀ ਸੁਪਨਿਆਂ ਲਈ ਦੇ ਦਿੱਤਾ ਸੀ, ਕਿ ਗੁਰੂ ਉਹਨਾਂ ਸਾਰਿਆਂ ਨੂੰ ਆਪਣੇ "ਨਵੇਂ ਵਿਸ਼ਵਾਸ" ਵਿੱਚ ਤਬਦੀਲ ਕਰਨ ਦੀ ਕਿਸਮਤ ਵਿੱਚ ਸੀ। ਮੀਆਂ ਮਿੱਠੇ ਨੇ ਗੁਰੂ ਜੀ ਨੂੰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਬਾਰੇ ਸਵਾਲ ਕਰਨ ਨਾਲ ਸ਼ੁਰੂਆਤ ਕੀਤੀ। ਜਦੋਂ ਉਸ ਨੂੰ ਪਤਾ ਲੱਗਾ ਕਿ ਗੁਰੂ ਇਕ ਪਰਮਾਤਮਾ ਦੇ ਭਗਤ ਹਨ, ਤਾਂ ਉਹ ਪ੍ਰਸੰਨ ਹੋਇਆ; ਕਿਉਂਕਿ ਉਹ ਸੋਚਦਾ ਸੀ ਕਿ ਗੁਰੂ ਜੀ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਇਸਲਾਮ ਦੇ ਬਹੁਤ ਨੇੜੇ ਸੀ। ਉਸ ਨੇ ਸੋਚਿਆ, ” ਅੱਧੀ ਲੜਾਈ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਜਿੱਤ ਲਈ ਸੀ, ਉਸ ਨੇ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਲੱਖਾਂ ਹਿੰਦੂ ਦੇਵੀ-ਦੇਵਤਿਆਂ ਦੀ ਪੂਜਾ ਤੋਂ ਮੁਕਤ ਕਰ ਲਿਆ ਹੈ। ਜੇ ਮੈਂ ਪੈਗੰਬਰ ਵਿਚ ਉਸ ਦੇ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਨੂੰ ਕਲਮਬੱਧ ਕਰ ਸਕਦਾ ਹਾਂ, ਤਾਂ ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਲਈ ਕੀ ਮਾਣ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰਾਂਗਾ!' ਪਰ ਫਕੀਰ ਨੇ ਗੁਰੂ ਨਾਨਕ ਦੇਵ ਜੀ ਦੀ ਮਹਾਨਤਾ ਨੂੰ ਘੱਟ ਸਮਝਿਆ। ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਸੋਚ ਕੇ ਉਸ ਨੇ ਗੁਰੂ ਜੀ ਨੂੰ ਕਿਹਾ, 'ਦੋ ਗੱਲਾਂ ਹਨ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਮੰਨਣ ਨਾਲ ਮਨੁੱਖ ਪ੍ਰਮਾਤਮਾ ਨੂੰ ਪ੍ਰਵਾਨ ਹੋ ਸਕਦਾ ਹੈ। ਪਹਿਲਾ ਖੁਦ ਪ੍ਰਮਾਤਮਾ ਨੂੰ ਮੰਨਣਾ ਹੈ ਅਤੇ ਦੂਜਾ, ਕਲਮਾ (ਇਸਲਾਮਿਕ ਧਰਮ) ਦਾ ਪਾਠ, ਜਿਸ ਨਾਲ ਤੁਹਾਨੂੰ ਰੱਬ ਦੀ ਦਰਗਾਹ ਵਿੱਚ ਦਾਖਲਾ ਮਿਲੇਗਾ”। ਫਿਰ ਉਸਨੇ ਗੁਰੂ ਜੀ ਨੂੰ ਰੱਬ ਦੇ ਦਰਬਾਰ ਵਿਚ ਪਹੁੰਚਣ ਲਈ ਪੈਗੰਬਰ ਹੋਣ ਦੀ ਅਧਿਆਤਮਿਕ ਜ਼ਰੂਰਤ ਨੂੰ ਪ੍ਰਭਾਵਿਤ ਕਰਨ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕੀਤੀ ਅਤੇ ਇਸਲਾਮ ਦੇ ਪੈਗੰਬਰ ਦੀਆਂ ਸ਼ਕਤੀਆਂ ਅਤੇ ਮਹਾਨਤਾ ਬਾਰੇ ਵਿਸਥਾਰ ਕੀਤਾ। ਗੁਰੂ ਜੀ ਨੇ ਜੋਸ਼ੀਲੇ ਮੁਸਲਮਾਨ ਫਕੀਰ ਦੀ ਸਾਰੀ ਗੱਲ ਸ਼ਾਂਤਮਈ ਰਹਿ ਕੇ ਸੁਣੀ। ਫਿਰ ਗੁਰੂ ਜੀ ਮੁਸਕਰਾ ਕੇ ਬੋਲੇ, "ਹਾਂ, ਪਹਿਲਾ ਨਾਮ ਰੱਬ ਦਾ ਹੈ; ਪੈਗੰਬਰ ਤਾਂ ਉਸ ਦੇ ਦਰਵਾਜ਼ੇ ਦਾ ਦਰਬਾਨ ਹੈ। ਹੇ ਸ਼ੇਖ, ਨੇਕ ਇਰਾਦੇ ਬਣਾ, ਵਿਚਾਰਾਂ ਅਤੇ ਕਾਰਜਾਂ ਵਿੱਚ ਸੁਹਿਰਦ ਹੋ, ਤਾਂ ਹੀ ਰੱਬ ਦੇ ਦਰਬਾਰ ਵਿੱਚ ਪ੍ਰਵਾਨ ਹੋਵੇਂਗਾ। ਮੈਨੂੰ ਕਿਸੇ ਵੀ ਵਿਚੋਲੇ ਦੀ ਲੋੜ ਨਹੀਂ । ਜਿਸ ਨੂੰ ਤੁਸੀਂ ਉਸ ਦੇ ਪੈਗੰਬਰ ਨੂੰ ਬੁਲਾਉਂਦੇ ਹੋ, ਤਾਂ ਤੁਸੀਂ ਇਕੱਲੇ ਦੀ ਪੂਜਾ ਕਰਦੇ ਹੋ । ਕੀ ਤੁਸੀਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਕਾਫਿਰ ਕਹਿ ਸਕਦੇ ਹੋ ਜੋ ਉਸ ਪ੍ਰਮਾਤਮਾ ਨਾਲ ਸਿੱਧੇ ਜੁੜਦੇ ਹਨ?” "ਪਰ", ਫਕੀਰ ਨੇ ਜਵਾਬ ਦਿੱਤਾ, "ਅਸੀਂ ਪੈਗੰਬਰ ਨੂੰ ਰੱਬ ਨਹੀਂ ਮੰਨਦੇ। ਅਸੀਂ ਸਿਰਫ ਇਹ ਮੰਨਦੇ ਹਾਂ ਕਿ ਉਸ ਦੀ ਵਿਚੋਲਗੀ ਦੁਆਰਾ ਅਸੀਂ ਆਪਣੇ ਪਾਪੀ ਕੰਮਾਂ ਦੇ ਨਤੀਜਿਆਂ ਤੋਂ ਬਚ ਜਾਵਾਂਗੇ। ਉਹ ਸਾਡੀ ਪੂਜਾ ਦਾ ਅੰਤ ਨਹੀਂ ਹੈ, ਪਰ ਸਿਰਫ ਸਾਧਨ ਹੈ। ਸਾਨੂੰ ਉਸਦੀ ਕਿਰਪਾ ਪ੍ਰਾਪਤ ਹੁੰਦੀ ਹੈ, ਜਦੋਂ ਕਿ ਹਿੰਦੂਆਂ ਦੇ ਵਿਚਾਰ ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਪੂਜਾ ਦੀਆਂ ਵਸਤੂਆਂ ਤੋਂ ਉੱਪਰ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੇ ਹਨ। "ਪਰ ਦੋਸਤ", ਗੁਰੂ ਜੀ ਨੇ ਕਿਹਾ, "ਉਹ ਵੀ ਇਹ ਕਹਿ ਸਕਦੇ ਹਨ ਕਿ ਉਹ ਆਪਣੇ ਦੇਵਤਿਆਂ ਨੂੰ ਵਿਚੋਲੇ ਹੀ ਮੰਨਦੇ ਹਨ। ਉਹ ਇਹ ਵੀ ਕਹਿ ਸਕਦੇ ਹਨ ਕਿ ਇਹਨਾਂ ਦੇਵੀ ਦੇਵਤਿਆਂ ਰਾਹੀਂ ਉਹ ਪਰਮਾਤਮਾ ਨੂੰ ਪ੍ਰਸੰਨ ਕਰਨ ਅਤੇ ਉਸ ਤੱਕ ਪਹੁੰਚਣ ਦੀ ਆਸ ਰੱਖਦੇ ਹਨ।" "ਹਾਂ", ਫ਼ਕੀਰ ਨੇ ਵਾਪਸੀ ਕੀਤੀ, "ਉਹ, ਅਜਿਹਾ ਕਹਿ ਸਕਦੇ ਹਨ, ਪਰ ਇਹ ਉਹਨਾਂ ਦਾ ਅਸਲ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਅਸੀਂ ਅਸਲ ਵਿੱਚ ਇਹ ਮੰਨਦੇ ਹਾਂ ਕਿ ਇੱਕ ਪ੍ਰਮਾਤਮਾ ਸਭ ਦਾ ਸਿਰਜਣਹਾਰ ਅਤੇ ਪਾਲਣਹਾਰ ਹੈ, ਅਤੇ ਉਹ ਹੀ ਸਾਡੀ ਸ਼ਰਧਾ ਦੇ ਯੋਗ ਹੈ"। ਵਾਰਤਾਲਾਪ ਜਾਰੀ ਰਿਹਾ। ਗੁਰੂ ਜੀ ਦੇ ਬੁੱਲ੍ਹਾਂ 'ਤੇ ਮੁਸਕਰਾਹਟ ਆਈ ਤੇ ਕਿਹਾ, "ਕੀ ਤੁਸੀਂ ਇਹ ਨਹੀਂ ਮੰਨਦੇ ਕਿ ਇੱਕ ਰੱਬ ਸਾਰੀ ਮਨੁੱਖਜਾਤੀ ਦਾ ਪਿਤਾ ਹੈ। ਜੇ ਤੁਸੀਂ ਇਹ ਮੰਨਦੇ ਹੋ ਤਾਂ ਤੁਸੀਂ ਆਪਣੇ ਸਾਥੀਆਂ ਨਾਲ ਨਫ਼ਰਤ, ਜ਼ੁਲਮ, ਜ਼ੁਲਮ ਅਤੇ ਕਤਲ ਕਿਵੇਂ ਕਰ ਸਕਦੇ ਹੋ?” ਜੇ ਤੁਸੀਂ ਇੱਕ ਰੱਬ ਵਿੱਚ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਕਰਦੇ ਹੋ ਅਤੇ ਉਸੇ ਸਮੇਂ, ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਦੇ ਹੋ ਕਿ 'ਮੂਰਤੀ-ਪੂਜਕ' ਹਿੰਦੂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਵਿੱਚ ਗਲਤ ਸਨ, ਤਾਂ ਤੁਸੀਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨਾਲ ਨਫ਼ਰਤ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਦੇ ਸੀ ਜਿਵੇਂ ਤੁਸੀਂ ਹੁਣ ਕਰਦੇ ਹੋ; ਤੁਸੀਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨਾਲ ਉਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦਾ ਸਲੂਕ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਦੇ ਜਿਵੇਂ ਤੁਸੀਂ ਆਪਣੇ ਧਰਮ ਲਈ ਆਪਣੇ ਕੱਟੜ ਜੋਸ਼ ਵਿਚ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨਾਲ ਕਰਦੇ ਹੋ। ਜੇਕਰ ਤੁਹਾਡੀ ਨਜ਼ਰ ਵਿੱਚ, ਉਹ ਗੁਮਰਾਹ ਹਨ, ਤਾਂ ਤੁਹਾਡੇ ਪ੍ਰਮਾਤਮਾ ਲਈ ਪਿਆਰ ਨੇ ਤੁਹਾਡੇ ਦਿਲਾਂ ਵਿੱਚ ਰੱਬ ਦੇ ਇਹਨਾਂ ਗੁੰਮਰਾਹ ਪੁੱਤਰਾਂ ਲਈ ਪਿਆਰ ਅਤੇ ਹਮਦਰਦੀ ਪੈਦਾ ਕੀਤੀ ਹੋਣੀ ਚਾਹੀਦੀ ਹੈ. ਪਰਮਾਤਮਾ ਸਭ ਦਾ ਪਿਆਰਾ ਹੈ ਤੇ ਸੱਭ ਉਸ ਦੀ ਰਚਨਾ ਹਨ ਜਿਸ ਲਈ ਉਸ ਦਾ ਸੱਭ ਲਈ ਪਿਆਰ ਬਰਾਬਰ ਹੈ। ਉਸ ਦੀ ਰਚਨਾ ਉਸ ਦੇ ਲੋਕਾਂ ਨਾਲ ਪਿਆਰ ਦੁਆਰਾ ਅਸੀਂ ਉਸ ਤੱਕ ਪਹੁੰਚਣ ਦੀ ਉਮੀਦ ਕਰ ਸਕਦੇ ਹਾਂ। ਨਫ਼ਰਤ ਸਾਨੂੰ ਪ੍ਰਮਾਤਮਾ ਤੋਂ ਦੂਰ ਲੈ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਮੈਨੂੰ ਲੱਗਦਾ ਹੈ ਕਿ ਤੁਸੀਂ ਸੱਚਮੁੱਚ ਇਹ ਨਹੀਂ ਮੰਨਦੇ ਕਿ ਉਸੇ ਪ੍ਰਮਾਤਮਾ ਨੇ ਤੁਹਾਨੂੰ ਅਤੇ ਹਿੰਦੂਆਂ ਨੂੰ ਬਣਾਇਆ ਹੈ। ਫਿਰ ਇਹ ਕਿਵੇਂ ਕਿਹਾ ਜਾ ਸਕਦਾ ਹੈ ਕਿ ਤੁਸੀਂ ਇੱਕ ਰੱਬ ਨੂੰ ਮੰਨਦੇ ਹੋ ਜੋ ਸਾਰੀ ਮਨੁੱਖਤਾ ਦਾ ਪਿਤਾ ਹੈ? ਤੁਹਾਡੇ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਅਤੇ ਆਚਰਣ ਵਿੱਚ ਕੁਝ ਗਲਤ ਹੈ"। ਫਕੀਰ ਨੇ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਮਾਤ ਹੋਇਆ ਪਾਇਆ। ਉਸ ਨੂੰ ਆਪਣੀਆਂ ਖਾਮੀਆਂ ਦਾ ਅਹਿਸਾਸ ਹੋਇਆ ਅਤੇ ਉਸ ਨੇ ਵਿਸ਼ਾ ਬਦਲਿਆ ਅਤੇ ਕਿਹਾ, "ਕੀ ਤੁਸੀਂ ਨਿਆਂ ਦੇ ਦਿਨ ਨੂੰ ਮੰਨਦੇ ਹੋ?" “ਹਾਂ”, ਗੁਰੂ ਜੀ ਨੇ ਜਵਾਬ ਦਿੱਤਾ, “ਹਰ ਕਿਸੇ ਨੇ ਉਹੀ ਵੱਢਣਾ ਹੈ ਜੋ ਉਹ ਬੀਜਦਾ ਹੈ, ਆਖਰ ਉਸ ਦੇ ਕਰਮਾਂ ਕੰਮਾਂ ਦਾ ਨਿਰਣਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ”। ਫ਼ਕੀਰ ਨੇ ਕਿਹਾ, "ਇਹ ਤਾਂ ਚੰਗੀ ਗੱਲ ਹੈ, ਪਰ ਕੀ ਤੁਸੀਂ ਕਦੇ ਦੇਖਿਆ ਹੈ ਕਿ ਹਿੰਦੂ ਉਸ ਦਿਨ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਕਿੰਨੇ ਬਦਕਿਸਮਤ ਸਮਝਣਗੇ? ਮੁਸਲਮਾਨਾਂ ਨੂੰ ਮਰਨ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਦਫ਼ਨਾਇਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀਆਂ ਲਾਸ਼ਾਂ ਨੂੰ ਧਰਤੀ ਦੀ ਰਾਖੀ ਵਿੱਚ ਰੱਖਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਪਰ ਜਦੋਂ ਨਿਆਂ ਦੇ ਦਿਨ ਜਮਦੂਤ ਆਪਣੀ ਬੁੱਕਲ ਵਿੱਚ ਸੜੇ ਹੋਏ ਹਿੰਦੂਆਂ ਨੂੰ ਬਾਹਰ ਕੱਢਦਾ ਹੈ, ਤਾਂ ਉਹ ਆਪਣੇ ਸਰੀਰ ਨੂੰ ਦੁਬਾਰਾ ਕਿਵੇਂ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰ ਸਕਦੇ ਹਨ। ਇਸੇ ਲਈ ਉਹ ਨਰਕ ਦੀ ਅੱਗ ਵਿੱਚ ਸਦਾ ਲਈ ਸੜਦੇ ਰਹਿਣਗੇ”। "ਅਸਲ ਵਿੱਚ ਇਹ ਇੱਕ ਵਿਚਾਰ ਹੈ", ਗੁਰੂ ਨੇ ਜਵਾਬ ਦਿੱਤਾ। "ਪਰ ਤੁਸੀਂ ਇੱਕ ਜਾਂ ਦੋ ਗੱਲਾਂ ਨੂੰ ਨਜ਼ਰਅੰਦਾਜ਼ ਕਰਦੇ ਹੋ, ਪਹਿਲੀ ਗੱਲ ਤਾਂ ਇਹ ਹੈ ਕਿ ਧਰਤੀ ਦੇ ਹੇਠਾਂ ਦੱਬੀਆਂ ਗਈਆਂ ਮੁਸਲਮਾਨਾਂ ਦੀਆਂ ਲਾਸ਼ਾਂ ਅਤੇ ਹਿੰਦੂਆਂ ਦੀਆਂ ਲਾਸ਼ਾਂ ਨੂੰ ਮਿੱਟੀ ਵਿੱਚ ਬਦਲ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ ਹੈ। ਤੁਹਾਡੇ ਨਿਆਂ ਦੇ ਦਿਨ ਤੱਕ ਉਨ੍ਹਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਕਿਸੇ ਦੀ ਵੀ ਲਾਸ਼ ਨਹੀਂ ਬਚੇਗੀ। ਜੇਕਰ ਉਹ ਇਸ ਸਭ ਦੇ ਬਾਵਜੂਦ ਵੀ ਉੱਠ ਸਕਦੇ ਹਨ, ਤਾਂ ਕੋਈ ਕਾਰਨ ਨਹੀਂ ਹੈ ਕਿ ਹਿੰਦੂਆਂ ਦੀਆਂ ਲਾਸ਼ਾਂ ਨੂੰ ਸਾੜਨ ਦੇ ਕਾਰਨ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਸਰੀਰਾਂ ਦੇ ਕਰਮਾਂ ਦੀ ਕਿਸਮਤ ਤੋਂ ਬਚਿਆ ਜਾ ਸਕਦਾ ਹੈ "। "ਤੁਸੀਂ ਇਹ ਕਿਵੇਂ ਕਹਿੰਦੇ ਹੋ?" ਫ਼ਕੀਰ ਨੂੰ ਪੁੱਛਿਆ। "ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ",ਗੁਰੂ ਜੀ ਨੇ ਜਵਾਬ ਦਿੱਤਾ. "ਤੁਸੀਂ ਜਾਣਦੇ ਹੋ ਕਿ ਘੁਮਿਆਰ ਪੁਰਾਣੇ ਕਬਰਾਂ ਦੀ ਮਿੱਟੀ ਦੇ ਬਹੁਤ ਪਸੰਦ ਕਰਦੇ ਹਨ ਕਿਉਂਕਿ ਇਹ ਬਹੁਤ ਸਖ਼ਤ ਹੁੰਦੀ ਹੈ। ਉਹ ਅਜਿਹੀਆਂ ਥਾਵਾਂ ਨੂੰ ਪੁੱਟਦੇ ਹਨ, ਤੇ ਉਸ ਮਿੱਟੀ ਨੂੰ ਬਰਤਨਾਂ ਅਤੇ ਇੱਟਾਂ ਦਾ ਰੂਪ ਦਿੰਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਭੱਠੀਆਂ ਵਿੱਚ ਸੇਕਣ ਲਈ ਰਖਦੇ ਹਨ। ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਘੁਮਿਆਰ ਮੁਸਲਮਾਨਾਂ ਦੇ ਸੜੇ ਹੋਏ ਸਰੀਰਾਂ ਤੋਂ ਪੈਦਾ ਹੋਈ ਮਿੱਟੀ ਨੂੰ ਸਾੜ ਦਿੰਦਾ ਹੈ, ਅਤੇ, ਜੇ ਤੁਹਾਡੀ ਦਲੀਲ ਸੱਚ ਹੈ, ਤਾਂ ਬਹੁਤ ਦੁੱਖ ਵਿੱਚ ਉੱਚੀ ਉੱਚੀ ਚੀਕਦਾ ਹੈ. ਪਰ ਤੂੰ ਗੁਮਰਾਹ ਹੋ ਗਿਆ ਹੈ, ਮੇਰੇ ਮਿੱਤਰ। ਇਹ ਜਿਹੜੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਤੁਸੀਂ ਕਰਦੇ ਹੋ, ਉਹ ਮਨੁੱਖ ਦੀ ਸਮਝ ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਹਨ। ਕੇਵਲ ਉਹੀ ਜਾਣਦਾ ਹੈ - ਜਿਸ ਨੇ ਸ੍ਰਿਸ਼ਟੀ ਨੂੰ ਰਚਿਆ ਹੈ ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਤਰੀਕੇ ਨਾਲ ਇਸ ਨੂੰ ਰਚਦਾ ਅਤੇ ਸੰਭਾਲਦਾ ਹੈ। ਉਸ ਦੇ ਸੱਭ ਪਿਆਰੇ ਹਨ ਸੋ ਆਓ ਅਸੀਂ ਕੇਵਲ ਉਸਨੂੰ ਅਤੇ ਉਸਦੇ ਜੀਵਾਂ ਨੂੰ ਪਿਆਰ ਕਰੀਏ. ਸਿਰਫ਼ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਹੀ ਅਸੀਂ ਉਸ ਨੂੰ ਸਵੀਕਾਰ ਕਰਨ ਦੀ ਉਮੀਦ ਕਰ ਸਕਦੇ ਹਾਂ।" ਫਕੀਰ ਹੋਰ ਕੁਝ ਨਾ ਕਹਿ ਸਕਿਆ। ਫ਼ਕੀਰ ਹੋਰ ਕਹਿ ਵੀ ਕੀ ਸਕਦਾ ਸੀ? ਉਹ ਚੁੱਪ ਕਰ ਗਿਆ।ਫਕੀਰ ਦਾ ਮਨ ਜਾਗ ਪਿਆ। ਥੋੜ੍ਹੀ ਦੇਰ ਬਾਅਦ, ਗੁਰੂ ਜੀ ਨੇ ਉਸ 'ਤੇ ਆਪਣੀ ਮਿਹਰਬਾਨੀ ਭਰੀ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ਮਾਨ ਮੁਸਕਰਾਹਟ ਕੀਤੀ ਅਤੇ ਕਿਹਾ, "ਅੱਛਾ, ਭਾਈ, ਪ੍ਰਭੂ ਦੁਆਰਾ ਸਾਡੇ ਸਾਹਮਣੇ ਰੱਖੇ ਗਏ ਮਾਰਗ 'ਤੇ, ਸਭ ਨੂੰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਕੰਮਾਂ ਅਤੇ ਕੰਮਾਂ ਦੇ ਅਨੁਸਾਰ ਮੰਨਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਜਾਤ-ਪਾਤ ਜਾਂ ਧਰਮ ਦਾ ਕੋਈ ਫਰਕ ਨਹੀਂ ਪੈਂਦਾ। ਇਹ ਸੋਚ ਕੇ ਗੁੰਮਰਾਹ ਨਾ ਹੋਵੋ ਕਿ ਕਿਉਂਕਿ ਇਸ ਧਰਤੀ ਵਿਚ ਤੁਹਾਡਾ ਰਾਜ-ਧਰਮ ਹੈ ਅਤੇ ਕਿਉਂਕਿ ਤੁਸੀਂ ਇਸ ਨੂੰ ਦੂਜਿਆਂ 'ਤੇ ਜ਼ਬਰਦਸਤੀ ਕਰ ਸਕਦੇ ਹੋ, ਇਸ ਲਈ ਤੁਸੀਂ ਰੱਬ ਦੀਆਂ ਨਜ਼ਰਾਂ ਵਿਚ ਕਿਸੇ ਵੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਉੱਚੇ ਜਾਂ ਚੰਗੇ ਹੋ , ਈਰਖਾ ਅਤੇ ਮਨੁੱਖ ਦੁਆਰਾ ਬਣਾਈਆਂ ਰੁਕਾਵਟਾਂ ਅਤੇ ਸੀਮਾਵਾਂ ਨੂੰ ਪਾਰ ਕਰਕੇ ਪ੍ਰਮਾਤਮਾ ਦੇ ਨਾਮ ਦੇ ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਦੇ ਝਰਨੇ 'ਤੇ ਮਨ ਸ਼ਾਂਤ ਕਰੋ, ਜੇਕਰ ਤੁਹਾਨੂੰ ਇਸ ਨੂੰ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰਨ ਦਾ ਮੌਕਾ ਮਿਲਦਾ ਹੈ”। ਫਕੀਰ ਹਾਰ ਕੇ ਵੀ ਜਿੱਤ ਗਿਆ। ਉਸ ਨੂੰ ਸੋਝੀ ਆ ਗਈ ਅਤੇ ਨਾਮ ਦਾ ਖਜ਼ਾਨਾ ਮਿਲ ਗਿਆ । ਉਸ ਨੇ ਗੁਰੂ ਜੀ ਦੇ ਚਰਨਾਂ ਵਿੱਚ ਮੱਥਾ ਟੇਕਿਆ, ਅਤੇ ਨਾਮ ਦੀ ਅਨਮੋਲ ਦਾਤ ਦੀ ਬਖਸ਼ਿਸ਼ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕੀਤੀ - ਪ੍ਰਭੂ ਨਾਲ ਇੱਕ ਨਿਰੰਤਰ, ਅਡੋਲ ਜੋੜ ਅਤੇ ਪਿਆਰ ਨਾਲ ਸਮੁਚੀ ਲੋਕਾਈ ਦੀ ਸੇਵਾ ਕਰਨ ਵਿੱਚ ਉਸ ਨੂੰ ਮਾਣ ਮਹਿਸੂਸ ਹੋਣ ਲੱਗਾ। [B]ਗੁਰਦੁਆਰਾ ਗੁਰੂ ਕਾ ਬਾਗ ਗੁਰਦੁਆਰਾ ਗੁਰੂ ਕਾ ਬਾਗ[/B] [ATTACH type="full"]23002[/ATTACH] ਪਿੰਡ ਕਠਿਆਲਾ ਵਿੱਚ ਗੁਰੂ ਨਾਨਕ ਦੇਵ ਜੀ ਆਏ ਅਤੇ ਖਜੂਰਾਂ ਦੇ ਇੱਕ ਬਾਗ ਵਿੱਚ ਬੈਠੇ ਜੋ ਹੁਣ ਗੁਰੂ ਕਾ ਬਾਗ ਵਜੋਂ ਜਾਣਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਮਰਦਾਨਾ ਦੀ ਸੰਗਤ ਵਿਚ ਸ਼ਬਦ ਉਚਾਰੇ ਅਤੇ ਗੋਸ਼ਟਾਂ ਵੀ ਕੀਤੀਆਂ। ਉਹ ਕਠਿਆਕਾ ਪਿੰਡ ਆ ਕੇ ਥੜ੍ਹੇ 'ਤੇ ਬੈਠ ਗਏ ਜਿਸ ਨੂੰ ਹੁਣ ਥੜਾ ਸਾਹਿਬ ਦੇ ਨਾਂ ਨਾਲ ਜਾਣਿਆਂ ਜਾਂਦਾ ਹੈ । ਇੱਥੇ ਵੀ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਅਪਣੇ ਸੰਦੇਸੇ ਦਿੱਤੇ। ਦੋ ਫਕੀਰ ਮੀਆਂ ਮਿੱਠਾ ਅਤੇ ਅਬਦੁਲ ਰਹਿਮਾਨ ਇਸ ਮੈਦਾਨ ਵਿਚ ਗੁਰੂ ਜੀ ਕੋਲ ਆਏ ਅਤੇ ਇਸ ਸਥਾਨ 'ਤੇ ਵਿਚਾਰ-ਵਟਾਂਦਰਾ ਕੀਤਾ ਜਿਸ ਨੂੰ ਹੁਣ ਗੁਰਦੁਆਰਾ ਗੋਸ਼ਟ ਅਸਥਾਨ ਵੀ ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਗੁਰਦੁਆਰਾ ਗੁਰੂ ਕਾ ਬਾਗ ਪਿੰਡ ਕਠਿਆਲਾ ਦੇ ਬਾਹਰ ਹਰੇ-ਭਰੇ ਮਾਹੌਲ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਸੁੰਦਰ ਇਮਾਰਤ ਵਿੱਚ ਸਥਿਤ ਹੈ, ਜਿਸ ਸਥਾਨ ਦੀ ਯਾਦ ਵਿੱਚ ਗੁਰੂ ਜੀ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਕਠਿਆਲਾ ਵਿੱਚ ਗਏ ਸਨ ਅਤੇ ਮੀਆਂ ਮਿੱਠਾ ਸਿਆਲ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਪੀਰ ਅਬਦੁਲ ਰਹਿਮਾਨ ਨੂੰ ਮਿਲੇ ਸਨ। ਅਬਦੁਲ ਰਹਿਮਾਨ ਦੇ ਵੰਸ਼ਜ ਅਜੇ ਵੀ ਇਸ ਪਿੰਡ ਵਿੱਚ ਰਹਿੰਦੇ ਹਨ। ਇਹ ਕਦੇ ਖਜੂਰਾਂ ਦਾ ਬਾਗ ਸੀ। ਪੀਰ ਅਬਦੁਲ ਰਹਿਮਾਨ ਮੀਆਂ ਮਿੱਠਾ ਨੂੰ ਗੁਰੂ ਨਾਨਕ ਦੇਵ ਜੀ ਕੋਲ ਇਸ ਅਸਥਾਨ 'ਤੇ ਲੈ ਕੇ ਆਏ ਸਨ। ਵਿਸ਼ਾਲ ਲੰਗਰ ਹਾਲ ਦੇ ਉੱਪਰ ਸੰਗਮਰਮਰ ਦੀਆਂ ਪੌੜੀਆਂ ਪਾਵਨ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ ਅਸਥਾਨ ਵੱਲ ਜਾਂਦੀਆਂ ਹਨ । ਇਹ ਕੰਪਲੈਕਸ ਸਾਰੇ ਪਾਸਿਆਂ ਤੋਂ ਵਰਾਂਡੇ ਨਾਲ ਘਿਰਿਆ ਹੋਇਆ ਹੈ। (4) [B]ਗੁਰਦੁਆਰਾ, ਥੜਾ ਸਾਹਿਬ, ਕਠਿਆਲਾ[/B] [ATTACH type="full"]23001[/ATTACH] [B] ਗੁਰਦੁਆਰਾ, ਥੜਾ ਸਾਹਿਬ, ਕਠਿਆਲਾ[/B] ਅੰਤ ਵਿੱਚ ਮੀਆਂ ਮਿੱਠਾ ਸਿਆਲ ਅਤੇ ਪੀਰ ਅਬਦੁਲ ਰਹਿਮਾਨ ਦੋਨੋਂ ਪਿਪਲ ਦੇ ਦਰੱਖਤ ਹੇਠਾਂ ਇੱਕ ਥੜ੍ਹੇ ਉੱਤੇ ਬੈਠ ਗਏ ਅਤੇ ਗੁਰੂ ਨਾਨਕ ਦੇਵ ਜੀ ਨਾਲ ਵਿਚਾਰ-ਵਟਾਂਦਰਾ ਕੀਤਾ। ਗੁਰੂ ਨਾਨਕ ਦੇਵ ਜੀ ਨੇ ਮਨੁੱਖ ਦੇ ਅਧਿਆਤਮਿਕ ਅਤੇ ਧਾਰਮਿਕ ਪਹਿਲੂਆਂ 'ਤੇ ਵਿਚਾਰ-ਵਟਾਂਦਰਾ ਕੀਤਾ ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਉਪਰੋਕਤ ਚਰਚਾ ਵਿੱਚ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ ਹੈ। ਗੁਰਦੁਆਰਾ ਥੜ੍ਹਾ ਸਾਹਿਬ ਇੱਕ ਛੋਟਾ ਜਿਹਾ ਅਸਥਾਨ ਹੈ ਜੋ ਥੜੇ ਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਇੱਕ iਪਪਲ ਦੇ ਦਰੱਖਤ ਦੁਆਰਾ ਲਗਭਗ ਪਤਲਾ ਹੈ। ਇਹ ਗੁਰਦੁਆਰਾ ਗੁਰੂ ਕਾ ਬਾਗ ਦੇ ਨੇੜੇ ਸਥਿਤ ਹੈ। ਸਥਾਨਕ ਪਰੰਪਰਾ ਪੀਰ ਅਨੁਸਾਰ ਦੋ ਰਹੱਸਵਾਦੀਆਂ ਵਿੱਚੋਂ ਅਬਦੁਲ ਰਹਿਮਾਨ ਨੂੰ ਸਭ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਮਿਲੇ ਸਨ। ਪਾਵਨ ਅਸਥਾਨ ਦੇ ਹੇਠਾਂ ਇੱਕ ਇੱਟਾਂ ਦਾ ਥੜਾ ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਮਿਲਣੀ ਦੀ ਸਹੀ ਥਾਂ ਦੀ ਨਿਸ਼ਾਨਦੇਹੀ ਕਰਦਾ ਹੈ। ਗੁਰੂ ਨਾਨਕ ਦੇਵ ਜੀ ਨਾਲ ਅਬਦੁਲ ਰਹਿਮਾਨ ਦੀ ਗੱਲਬਾਤ ਤੋਂ ਬਹੁਤ ਪ੍ਰਭਾਵਿਤ ਹੋ ਕੇ,ਪੀਰ ਨੇ ਆਪਣੇ ਚੇਲੇ ਮੀਆਂ ਮਿੱਠਾ ਨੂੰ ਕਿਹਾ ਜੋ ਕਠਿਆਲੇ ਨਾਲ ਸਬੰਧਤ ਸੀ। (6) [B]ਗੁਰਦੁਆਰਾ, ਗੋਸ਼ਟ ਅਸਥਾਨ, ਕਠਿਆਲਾ[/B] ਗੁਰਦੁਆਰਾ ਗੋਸ਼ਟ ਅਸਥਾਨ ਉਸ ਸਥਾਨ 'ਤੇ ਸਥਿਤ ਹੈ ਜਿੱਥੇ ਮੀਆਂ ਮਿੱਠਾ ਨੇ ਸ੍ਰੀ ਗੁਰੂ ਨਾਨਕ ਦੇਵ ਜੀ ਨਾਲ ਲੰਬੇ ਸਮੇਂ ਤੱਕ ਕਈ ਪ੍ਰਸ਼ਨਾਂ ਨਾਲ ਬਹਿਸ ਕੀਤੀ ਅਤੇ ਅੰਤ ਵਿੱਚ ਗੁਰੂ ਦੇ ਫਲਸਫੇ ਨੂੰ ਸਮਰਪਣ ਕੀਤਾ। ਇਹ ਸੁੰਦਰ ਗੁਰਦੁਆਰਾ ਕਠਿਆਲਾ ਪਿੰਡ ਦੇ ਵਿਚਕਾਰ ਹੈ। ਇਸ ਦਾ ਨਿਸ਼ਾਨ ਸਾਹਿਬ ਦੂਰੋਂ ਦੇਖਿਆ ਜਾ ਸਕਦਾ ਹੈ। ਮੀਆਂ ਮਿੱਠੇ ਦੇ ਨਿਵਾਸ ਤੋਂ ਇਹ ਅਸਥਾਨ ਕੁਝ ਮਿੰਟਾਂ ਦੀ ਦੂਰੀ ਤੇ ਹੈ। ਇਸ ਥਾਂ ਦੇ ਨੇੜੇ ਮੀਆਂ ਮਿੱਠੇ ਦੀ ਕਬਰ ਵੀ ਸਥਿਤ ਹੈ। ਇਹ ਉਹ ਸਥਾਨ ਹੈ ਜਿੱਥੇ ਪੀਰ ਅਬਦੁਲ ਰਹਿਮਾਨ ਆਪਣੇ ਚੇਲੇ ਮੀਆਂ ਮਿੱਠਾ ਨਾਲ ਗੁਰੂ ਨਾਨਕ ਦੇਵ ਜੀ ਨਾਲ ਗੋਸ਼ਟ ਕਰਨ ਲਈ ਆਏ ਸਨ। [ATTACH type="full"]23000[/ATTACH] [B] ਗੁਰਦੁਆਰਾ ਗੋਸ਼ਟ ਅਸਥਾਨ ਕਠਿਆਲਾ ਡੇਰਾ ਬਾਬਾ ਨਾਨਕ, ਗੁਰਦਾਸਪੁਰ ਹਵਾਲੇ[/B] 1. ਪਿੰਡ ਕਠਿਆਲਾ, ਡੇਰਾ ਬਾਬਾ ਨਾਨਕ ਤਹਿਸੀਲ, ਜ਼ਿਲ੍ਹਾ ਗੁਰਦਾਸਪੁਰ 2. ਡੇਰਾ ਬਾਬਾ ਨਾਨਕ (ਗੁਰਦਾਸਪੁਰ) ਪੰਜਾਬ ਦਾ ਪਿੰਡ ਕਠਿਆਲਾ | villageinfo.in 3. ਮੀਆਂ ਮੀਠਾ - ਸਿੱਖੀਵਿਕੀ, ਮੁਫਤ ਸਿੱਖ ਵਿਸ਼ਵਕੋਸ਼। 4. ਪੁਨੀਤਇੰਦਰ ਕੌਰ ਸਿੱਧੂ, ਗੁਰਦੁਆਰਾ ਗੁਰੂ ਕਾ ਬਾਗ, ਕਠਿਆਲਾ, ਡੇਰਾ ਬਾਬਾ ਨਾਨਕ ਜ਼ਿਲ੍ਹਾ ਗੁਰਦਾਸਪੁਰ, ਗੁਰੂ ਨਾਨਕ ਦਾ ਬਲੈਸਡ ਟ੍ਰੇਲ (ਪੰਜਾਬ), ਲੋਨਲੀ ਪਲੈਨੇਟ ਗਲੋਬਲ ਲਿਮਟਿਡ, ਪੰਜਾਬ ਅਕਤੂਬਰ 2019, ਪੰਨਾ 84। 5. ਪੁਨੀਤਇੰਦਰ ਕੌਰ ਸਿੱਧੂ, ਗੋਸ਼ਟ ਅਸਥਾਨ, ਕਠਿਆਲਾ, ਡੇਰਾ ਬਾਬਾ ਨਾਨਕ, ਜ਼ਿਲ੍ਹਾ ਗੁਰਦਾਸਪੁਰ, ਗੁਰੂ ਨਾਨਕ ਦਾ ਬਲੈਸਡ ਟ੍ਰੇਲ (ਪੰਜਾਬ), ਲੋਨਲੀ ਪਲੈਨੇਟ ਗਲੋਬਲ ਲਿਮਟਿਡ, ਪੰਜਾਬ ਅਕਤੂਬਰ 2019, ਗੁਰਦੁਆਰਾ, ਪੰਨਾ 86। 6. ਪੁਨਤਿੰਦਰ ਕੌਰ ਸਿੱਧੂ, ਗੁਰਦੁਆਰਾ, ਠਾਡਾ ਸਾਹਿਬ, ਕਠਿਆਲਾ, ਡੇਰਾ ਬਾਬਾ ਨਾਨਕ, ਜ਼ਿਲ੍ਹਾ ਗੁਰਦਾਸਪੁਰ, ਗੁਰੂ ਨਾਨਕ ਦਾ ਬਲੈਸਡ ਟ੍ਰੇਲ (ਪੰਜਾਬ), ਲੋਨਲੀ ਪਲੈਨੇਟ ਗਲੋਬਲ ਲਿਮਿਟੇਡ, ਅਕਤੂਬਰ 2019, ਪੰਨਾ 85 [/QUOTE]
Insert quotes…
Verification
Post reply
Discussions
New to Sikhism
ਗੁਰੂ ਨਾਨਕ ਦੇਵ ਜੀ ਦੇ ਚਰਨ ਚਿਨ੍ਹਾਂ ਤੇ ਦਿੱਲੀ ਤੋਂ ਲਦਾਖ -1
This site uses cookies to help personalise content, tailor your experience and to keep you logged in if you register.
By continuing to use this site, you are consenting to our use of cookies.
Accept
Learn more…
Top