- Jan 3, 2010
- 1,254
- 422
- 79
ਜੇ ਕਿਰਸਾਨੀ ਨਾ ਰਹੀ ਤਾਂ? ਡਾ: ਦਲਵਿੰਦਰ ਸਿੰਘ ਗ੍ਰੇਵਾਲ
ਸ਼ਹਿਰਾਂ ਵਿੱਚ ਜੇ ਵਿਉਪਾਰ ਦਾ ਮਹੱਤਵ ਹੈ ਤਾਂ ਪਿੰਡਾਂ ਵਿੱਚ ਖੇਤੀ ਦਾ ਉਸ ਤੋਂ ਕਿਤੇ ਵੱਧ ਮਹਤੱਵ ਹੈ । ਖੇਤੀ ਸਭਨਾਂ ਲਈ ਅੰਨ ਅਤੇ ਕੱਚਾ ਮਾਲ ਪੈਦਾ ਕਰਦੀ ਹੈ।ਫੈਕਟਰੀਆਂ ਵਿੱਚ ਖਣਿਜ ਪਦਾਰਥਾਂ ਨੂੰ ਛੱਡ ਕੇ ਸਾਰਾ ਕੱਚਾ ਮਾਲ ਖੇਤਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਹੀ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਜਿਵੇਂ ਆਟਾ ਕਾਰਖਾਨੇ ਪਿੰਡਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਆਏ ਅਨਾਜ ਨਾਲ ਹੀ ਚਲਦੇ ਹਨ ਤੇ ਇਹੋ ਅਨਾਜ ਸਾਰੇ ਸ਼ਹਿਰੀ ਵੀ ਖਾਂਦੇ ਹਨ।ਕਿਰਸਾਨ ਨੂੰ ਤਾਂ ਹੀ ਤਾਂ ਸਾਰੇ ਅੰਨ ਦਾਤਾ ਮੰਨਦੇ ਹਨ।
ਇਕੱਲਾ ਕਿਰਸਾਨ ਹੀ ਫਸਲ ਨਹੀਂ ਉਗਾਉਂਦਾ ਉਸ ਦੇ ਨਾਲ ਇੱਕ ਵੱਡੀ ਟੀਮ ਵੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ ਜੋ ਫਸਲਾਂ ਉਗਾਉਣ ਵਿੱਚ ਵੱਡਾ ਯੋਗਦਾਨ ਪਾਉਂਦੀ ਹੈ ਜਿਵੇਂ ਲੁਹਾਰ ਹਲਾਂ ਦੇ ਫਾਲੇ, ਦਾਤੀਆਂ, ਕਹੀਆਂ, ਖੁਰਪੇ ਆਦਿ ਬਣਾਕੇ ਕਿਰਸਾਨ ਦੀ ਵਾਹੀ ਸੌਖੀ ਕਰਦੇ ਹਨ ਤੇ ਲੋੜ ਪੈਣ ਤੇ ਇਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਚੰਡਦੇ ਤੇ ਮੁਰੰਮਤ ਵੀ ਕਰਦੇ ਹਨ।ਹੁਣ ਤਾਂ ਇਹ ਟ੍ਰੈਕਟਰ ਤੱਕ ਵੀ ਠੀਕ ਕਰਨ ਲੱਗ ਪਏ ਹਨ।ਤਰਖਾਣ ਹਲ, ਪੰਜਾਲੀ, ਗੱਡੇ, ਰੇੜ੍ਹੇ, ਮੁੰਨੇ, ਕਹੀਆਂ ਦੇ ਦਸਤੇ ਆਦਿ ਤਿਆਰ ਕਰਦੇ ਹਨ। ਮਿਸਤਰੀ ਘਰ ਬਣਾਉਂਦੇ ਹਨ। ਤੇਲੀ ਸਰ੍ਹੋਂ-ਤਿਲਾਂ ਆਦਿ ਦਾ ਤੇਲ ਕਢਕੇ ਦਿੰਦਾ ਹੈ, ਪੇਂਜਾ ਰੂੰ ਪਿੰਜਦਾ ਹੈ, ਜੁਲਾਹਾ ਕਪੜੇ ਤੇ ਦਰੀਆਂ ਬੁਣਦਾ ਹੈ, ਛੀਂਬਾ ਕਪੜੇ ਸਿਉਂਦਾ ਹੈ, ਚਰਮਕਾਰ ਜੁਤੀਆਂ ਗੰਢ ਕੇ ਹਾੜ ਦੀ ਧੁੱਪ ਵਿਚ ਤਪਦੇ ਤੇ ਪੋਹ ਦੀ ਠੰਢ ਵਿਚ ਠਰੂ ਠਰੂ ਕਰਦੇ ਨੰਗੇ ਪੈਰ ਢਕਦਾ ਹੈ, ਝਿਉਰ ਪਾਣੀ ਦੀਆਂ ਲੋੜਾ ਪੂਰੀਆਂ ਕਰਦਾ ਹੈ।ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਕੂੜਾ-ਕਰਕਟ ਸਾਂਭਣ ਵਿਚ ਮਦਦ ਦੇਣ ਵਾਲ਼ੇ ਵੀ ਹਨ ਤੇ ਨਾਈ ਵੀ ਜੋ ਵਾਲਾਂ ਤੇ ਨਹੂੰਆਂ ਦੀ ਸਫਾਈ ਤੋਂ ਇਲਾਵਾ ਵਿਆਹਾਂ ਵਿੱਚ ਵਿਚੋਲੇ ਤੋਂ ਇਲਾਵਾ ਰਹੁ ਰੀਤਾਂ ਨਿਭਾਉਣ ਵਿੱਚ ਮਦਦ ਕਰਦੇ ਹਨ। ਨਵੇਂ ਜ਼ਮਾਨੇ ਵਿਚ ਮੋਟਰਾਂ ਤੇ ਬਿਜਲੀ ਕਨੈਕਸ਼ਨ ਠੀਕ ਕਰਨ ਵਾਲੇ ਅਲੈਕਟਰੀਸ਼ਨ, ਬੋਰ ਕਰਨ ਵਾਲੇ ਆਦਿ ਵੀ ਕਿਸਾਨ ਦੀ ਮਦਦ ਲਈੇ ਹਨ।
ਅਸਲ ਵਿੱਚ ਪਿੰਡ ਵਿਚ ਇਹ ਭਰਿਆ-ਭਕੁੰਨਾ ਪਰਿਵਾਰ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਜੋ ਸਾਰੇ ਪਿੰਡ ਦੀਆਂ ਲੋੜਾਂ ਪਿੰਡ ਵਿੱਚ ਹੀ ਪੂਰੀਆਂ ਕਰਕੇ ਇਸ ਨੂੰ ਸਵੈ-ਨਿਰਭਰ ਬਣਾਉਂਦਾ ਹੈ।ਇਸ ਵਿੱਚ ਛੋਟਿਆਂ ਦੇ ਸਾਰੇ ਵੱਡੇ ਬਜ਼ੁਰਗ ਬਾਬੇ-ਬੇਬਿਆਂ, ਤੇ ਤਾਏ-ਤਾਈਆਂ ਅਤੇ ਚਾਚੇ-ਚਾਚੀਆਂ ਹੁੰਦੇ ਹਨ। ਛੋਟਿਆਂ ਨੂੰ ਭਤੀਜੇ-ਭਤੀਜਿਆਂ ਤੇ ਪੋਤੇ-ਪੋਤੀਆਂ ਕਹਿ ਕੇ ਪਿਆਰਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।ਬਰਾਬਰ ਦੇ ਸਾਰੇ ਭੈਣ-ਭਰਾ ਹੁੰਦੇ ਹਨ ਇਸ ਲਈ ਪਿੰਡ ਵਿਚ ਹੀ ਸਾਕ ਨਹੀਂ ਕੀਤਾ ਜਾਂਦਾ।ਬਾਹਰ ਜਦ ਜੰਨ ਵਿਆਹੁਣ ਜਾਂਦੀ ਹੈ ਹੈ ਤਾਂ ਜੰਝ ਸਭ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਪਿੰਡ ਦੀ ਕੋਈ ਕੁੜੀ ਜੋ ਉਸ ਪਿੰਡ ਵਿਚ ਵਿਆਹੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ ਉਸ ਦੀ ਰੋਟੀ ਸਭ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਕੱਢ ਕੇ ਉਸਦੇ ਘਰ ਪਹੁੰਚਾਉਂਦੇ ਹਨ।
ਸਾਰੇ ਰਲਕੇ ਕੰਮ ਕਰਦੇ ਹਨ, ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਦੇ ਭੇਤ ਸਾਂਝੇ ਕਰਦੇ ਹਨ, ਤੇ ਲੋੜ ਪਏ ਤੇ ਮਦਦ ਵੀ ਕਰਦੇ ਹਨ।ਹੜ੍ਹ ਜਾਂ ਹੋਰ ਮੁਸੀਬਤ ਵੇਲੇ ਸਾਰਾ ਪਿੰਡ ਇੱਕਠਾ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਤੇ ਰਲਕੇ ਹਲ ਕਰਦਾ ਹੈ।ਗਿੱਧਿਆਂ ਵਿਚ ਕੁੜੀਆਂ-ਨੱਢੀਆਂ ਰਲ ਕੇ ਤਿੰਝਣ ਤੇ ਤੀਆਂ ਲਾਉਂਦੀਆਂ ਹਨ ਤੇ ਜੇ ਮੀਂਹ ਨਾ ਪਵੇ ਤੇ ਸਾਰੀਆਂ ਕੁੜੀਆਂ ਰਲ ਕੇ ਗੁਡੀਆਂ ਫੂਕਦੀਆਂ ਹਨ।ਵਿਆਹਾਂ ਵਿਚ ਰਲ ਕੇ ਹੇਕਾਂ ਲਾਉਂਦੀਆਂ ਹਨ ਤੇ ਜੰਝ ਬੰਨ੍ਹਦੀਆਂ ਖਿਲੀ ਉਡਾਉਂਦੀਆ ਹਨ।ਚੋਬਰ ਮਿਲਕੇ ਭੰਗੜਾ ਪਾਉਂਦੇ ਹਨ ਤੇ ਹੇਕਾਂ ਲਾਉਂਦੇ ਹਨ। ਮਰਗ ਉਤੇ ਸਾਰਾ ਪਿੰਡ ਸੋਗ ਮਨਾਉਂਦਾ ਹੈ ਤੇ ਜੇ ਪਸ਼ੂਆਂ ਦੀ ਬਿਮਾਰੀ ਪੈ ਜਾਵੇ ਤਾਂ ਸਾਰਾ ਪਿੰਡ ਰਲਕੇ ਬਾਹਰੋਂ ਆਉਣ-ਜਾਣ ਜਾਂ ਬਾਹਰ ਆਉਣ ਜਾਣ ਬੰਦ ਕਰ ਦਿੰਦਾ ਹੈ।
ਖੇਡਾਂ ਵਿੱਚ ਸਾਰੇ ਬੱਚੇ ਬਚਿਆਂ ਨਾਲ ਤੇ ਚੋਬਰ ਚੋਬਰਾਂ ਨਾਲ ਮਿਲ ਕੇ ਖੇਡਦੇ ਹਨ।ਖੁੰਢਾਂ ਉਤੇ ਬੈਠੇ ਬਜ਼ੁਰਗ ਇਕੱ ਦੂਜੇ ਦੇ ਕਿਸੇ ਫਰੋਲਦੇ, ਗਮ ਗਲਤ ਕਰਕੇ ਹਸ ਹਸ ਦੂਹਰੇ ਹੁੰਦੇ ਰਹਿੰਦੇ ਹਨ। ਗੁੱਸਾ ਗਿਲਾ ਵੀ ਹੋ ਜਾਵੇ ਤਾਂ ਫਿਰ ਦੂਜੇ ਦਿਨ ਸਭ ਭੁਲਕੇ ਫਿਰ ਆ ਮਿਲ ਬੈਠਦੇ ਹਨ।
ਇਹ ਸਾਰਾ ਰਾਂਗਲਾ ਪਰਿਵਾਰ ਮੈਂ ੭੫ ਸਾਲਾਂ ਤੋਂ ਮਾਣਦਾ ਰਿਹਾ ਹਾਂ ।ਇਸ ਦਾ ਧੁਰਾ ਕਿਰਸਾਨ ਤੇ ਕਿਰਸਾਨੀ ਹੈ।ਏਥੇ ਹੀ ਬੱਸ ਨਹੀਂ, ਕਿਰਸਾਨ ਨਾਲ ਮੰਡੀ ਵਾਲੇ ਵੀ ਜੁੜੇ ਹੁੰਦੇ ਹੁੰਦੇ ਹਨ। ਆੜ੍ਹਤੀਏ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਦੀਆਂ ਦੁਕਾਨਾਂ ਮੂਹਰੇ ਕਿਰਸਾਨ ਦਾਣੇ ਢੇਰੀ ਕਰਦੇ ਹਨ ਤੇ ਮੁੱਲ ਪਵਾਉਂਦੇ ਹਨ। ਜੇ ਨਾਲ ਦੀ ਨਾਲ ਪੈਸੇ ਨਾਂ ਮਿਲਣ ਤਾਂ ਉਧਾਰ ਲੈਂਦੇ ਹਨ ਤੇ ਘਰ ਦਾ ਗੁਜ਼ਾਰਾ ਚਲਾਉਂਦੇ ਹਨ। ਕਣਕ ਨੂੰ ਛਾਨਣਾ ਲਾਉਣ ਵਾਲੇ, ਪੱਲੇਦਾਰ ਤੇ ਹਿਸਾਬ ਰੱਖਣ ਵਾਲੇ ਮੁਨੀਮ ਸਭ ਕਿਰਸਾਨ ਦੀ ਕਿਰਸਾਨੀ ਤੇ ਹੀ ਨਿਰਭਰ ਹਨ।
ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੇਖੀਏ ਤਾਂ ਕਿਰਸਾਨ ਉਪਰ ਇੱਕ ਲੰਬਾ ਕਾਫਲਾ ਨਿਰਭਰ ਕਰਦਾ ਹੈ। ਜੇ ਕਿਰਸਾਨਾਂ ਦੀ ਜ਼ਮੀਨ ਕਾਰਪੋਰੇਟ ਹਥਿਆ ਲੈਂਦੇ ਹਨ, ਤੇ ਮਸ਼ੀਨਾਂ ਨਾਲ ਖੇਤੀ ਕਰਵਾ ਕੇ ਅਪਣੇ ਗੁਦਾਮਾਂ ਵਿਚ ਭਰ ਲੈਂਦੇ ਹਨ ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਖਦਸ਼ਾ ਕੀਤਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਤਾਂ ਇਸ ਨਾਲ ਇਕੱਲਾ ਕਿਰਸਾਨ ਹੀ ਨਹੀਂ ਖਤਮ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਜਾਂ ਲੇਬਰ ਬਣ ਜਾਂਦਾ, ਨਾਲੋ ਨਾਲ ਤਰਖਾਣ, ਲੁਹਾਰ, ਚਰਮਕਾਰ, ਤੇਲੀ, ਪੇਂਜੇ, ਜੁਲਾਹੇ, ਛੀਬੇ, ਨਾਈ ਝਿਉਰ, ਸਾਂਝੀ, ਆਂਢ੍ਹਤੀਏ, ਪਲੇਦਾਰ, ਮੁਨੀਮ, ਛਾਨਣਾ ਲਾਉਣ ਵਾਲੇ ਆਦਿ ਸਾਰੇ ਹੀ ਖਤਮ ਹੋ ਕੇ ਲੇਬਰ ਦੀ ਗਿਣਤੀ ਵਿੱਚ ਆ ਜਾਣਗੇ ਇਸ ਨਾਲ ਭਾਰਤ ਦੀ ਲੱਗ ਭੱਗ ਅੱਧੀ ਜਨ-ਸੰਖਿਆ ਦੀ ਰੋਜ਼ੀ-ਰੋਟੀ ਖੋਹੀ ਜਾਵੇਗੀ ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਅਸਲ ਕਿੱਤੇ ਗਵਾਕੇ ਮਜ਼ਦੂਰ ਬਣਨਾ ਪਵੇਗਾ।
ਕੀ ਇਹ ਕੇਂਦਰੀ ਸਰਕਾਰ ਦੇ ਤਿੰਨ ਨਵੇਂ ਬਣਾਏ ਐਕਟ ਕਿਰਸਾਨਾਂ ਦੇ ਨਾਲ ਨਾਲ ਕ੍ਰੋੜਾਂ ਕਿਤਾਕਾਰਾਂ ਨੂੰ ਖਤਮ ਨਹੀਂ ਕਰਨਗੇ? ਕੀ ਪਿੰਡਾਂ ਦੀ ਸਾਰੀ ਸਭਿਆਚਾਰਕ ਪਰਿਵਾਰਿਕ ਸਾਂਝ ਖਤਮ ਨਹੀਂ ਹੋ ਜਾਵੇਗੀ? ਕੀ ਕੁਝ ਕੁ ਅੰਬਾਨੀ, ਅਡਾਨੀ, ਟਾਟਾ ਨੂੰ ਹੋਰ ਖਰਬਾਂ ਦੇ ਮਾਲਦਾਰ ਬਣਾਕੇ ਤੇ ਏਧਰੋਂ ਅੱਧੇ ਤੋਂ ਵੱਧ ਮੁਲਕ ਮਜ਼ਦੂਰ ਬਣਾ ਕੇ ਸੰਵਿਧਾਨ ਵਿੱਚ ਦਿਤਾ ਬਰਾਬਰੀ ਦਾ ਹੱਕ ਖਤਮ ਨਹੀਂ ਹੋ ਜਾਵੇਗਾ? ਕੀ ਡੈਮੋਕਰੇਸੀ ਖਤਮ ਨਹੀਂ ਹੋ ਜਾਵੇਗੀ ਕਿਉਂਕਿ ਇਹ ਖਰਬਪਤੀ ਮਾਇਆ ਨਾਲ ਵੋਟਾਂ ਖਰੀਦ ਦੇ ਰਹਿਣਗੇ?
ਕੀ ਈਸਟ ਇੰਡੀਆ ਕੰਪਨੀ ਵਾਗ ਦੇਸ਼ ਗੁਲਾਮ ਰਾਜ ਨਹੀਂ ਬਣ ਜਾਏਗਾ? ਇਹ ਸਭ ਸੋਚਕੇ ਜੇ ਕਿਰਸਾਨ ਆਪਣੇ ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਸਮਾਜ ਅਤੇ ਸਭਿਆਚਾਰ ਨੂੰ ਬਚਾਉਣ ਲਈ ਲੜ ਰਹੇ ਹਨ ਤਾਂ ਕੀ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਇਹ ਘੋਲ ਜਾਇਜ਼ ਨਹੀਂ? ਜੇ ਇਹ ਘੋਲ ਜਾਇਜ਼ ਤਾਂ ਸਾਡਾ ਸਾਰਿਆਂ ਦਾ ਉਸ ਨਾਲ ਇਸ ਮੁਸੀਬਤ ਵਿੱਚ ਖੜ੍ਹਣ ਦਾ ਫਰਜ਼ ਨਹੀਂ ਬਣਦਾ?
ਕੀ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਦਿਲੀ ਜਾ ਕੇ ਆਪਣੇ ਮਰਦੇ ਭਵਿਖ ਬਾਰੇ ਗੱਲ ਕਰਨੀ ਕਨੂੰਨੀ ਜੁਰਮ ਹੈ? ਕੀ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਤਾਰਾ, ਪਥਰਾਂ, ਟਇਆ, ਮਿਟੀ ਦੇ ਢੇਰਾਂ, ਟਰਾਲਿਆਂ ਦੀ ਰੁਕਾਵਟਾਂ ਨਾਲ ਰੋਕਣਾ ਜਾਇਜ਼ ਹੈ? ਕੀ ਉਨ੍ਹਾਂ ਉਤੇ ਇਸ ਸੲਦੀ ਵਿਚ ਠੰਢੇ ਪਾਣੀ ਦੀਆਂ ਬੌਛਾੜਾਂ ਕਰਨਾ ਜਾਂ ਆਸੂ ਗੈਸ ਗੋਲੇ ਮਾਰਨਾ ਜਾਇਜ਼ ਹੈ? ਕੀ ਈਸਟ ਇੰਡੀਆ ਕੰਪਨੀ ਵਾਗ ਦੇਸ਼ ਗੁਲਾਮ ਰਾਜ ਨਹੀਂ ਬਣ ਜਾਏਗਾ? ਇਹ ਸਭ ਸੋਚਕੇ ਜੇ ਕਿਰਸਾਨ ਆਪਣੇ ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਸਮਾਜ ਅਤੇ ਸਭਿਆਚਾਰ ਨੂੰ ਬਚਾਉਣ ਲਈ ਲੜ ਰਹੇ ਹਨ ਤਾਂ ਕੀ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਇਹ ਘੋਲ ਜਾਇਜ਼ ਨਹੀਂ?ਜੇ ਇਹ ਘੋਲ ਜਾਇਜ਼ ਤਾਂ ਸਾਡਾ ਸਾਰਿਆਂ ਦਾ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨਾਲ ਇਸ ਮੁਸੀਬਤ ਵਿੱਚ ਖੜ੍ਹਣ ਦਾ ਫਰਜ਼ ਨਹੀਂ ਬਣਦਾ?
What if the peasantry is gone? Dr. Dalwinder Singh Grewal
If trade is important in cities, then agriculture in rural areas is much more important. Agriculture produces food and raw materials for all. In factories, except for minerals, all the raw materials pass through the fields, just as flour mills run on grains from the villages and the same grains are eaten by all the urban people. Then all the food givers believe. Not only does the farmer grow the crop, he also has a large team which contributes a lot in growing the crops, such as blacksmiths plowing the fields, plowing, plowing, plowing, etc., and plowing the fields when needed They also do repairs. Now they have started repairing even tractors. Carpenters make plows, plowshares, carts, carts, mills, hoeing squads etc. The masons build houses. The oil removes the oil of mustard-sesame etc., the weaver weaves the cotton, the weaver weaves the cloth and the rugs, sews the chimba cloth, ties the leather shoes, warms the bones in the sun and covers the bare feet in the cold of Poh. Zhiur fulfills the need for water. Similarly, there are those who help in waste management and there are also barbers who help in cleaning hair and nails as well as mediators in marriages. In modern times, electricians who fix motors and electrical connections, borers, etc. have also sought the help of the farmer. In fact, there is a large family in the village which fulfills all the needs of the village and makes it self-sufficient. It has all the elders, grandparents, aunts and uncles. . The little ones are loved as nephews and nieces and nephews. All are equal siblings, so the marriage is not performed in the village itself. Outside, when Jan goes to get married, Janj is first of all a village girl who The marriage takes place in that village. Her bread is first taken out and delivered to her house. All work together, share each other's secrets, and also help when needed. In case of flood or other calamity, the whole village comes together and resolves together. The girls in the vultures get together. And if it doesn't rain, all the girls get together and burn the dolls. At weddings, they get together and put on hacks and tie the knots and blow the nails together. Chobars put together bhangra and put on hacks. The whole village mourns over the death and if the animals get sick, the whole village stops coming and going. In games, all the children play with the children and together with the chobars. The elders sitting on the piles keep on laughing at each other. Even if the anger subsides, then the next day everyone forgets and comes back together. I have been enjoying this whole Rangla family for 3 years. Its core is Kirsan and Kirsani. Not only here, Kirsan is also associated with Mandi. Arhats whose peasants pile up grain in front of their shops and add value. If they do not get the money at the same time, they take loans and run the household. The wheat sifters, the plowmen and the accountants are all dependent on the farmer's farm. From this point of view, a long caravan depends on the farmer. If the land of the peasants is taken over by the corporates, and they are filled with their warehouses by cultivating with machines, as is feared, then it is not only the peasants who become extinct or become laborers, but also carpenters, blacksmiths, tanners, Teli, Panje, Julahe, Chibe, Nai Zhiur, Sanjhi, Andhatiye, Pledar, Munim, Chhanan Laanwala etc. will all be eliminated and will be included in the labor force. This will deprive almost half of the population of India of their livelihood. And you have to lose your real job and become a laborer. Won't these three newly enacted acts of the Central Government wipe out farmers as well as crores of workers? Won't all the cultural family ties of the villages end? Will not the right to equality enshrined in the Constitution be abolished by making a few Ambanis, Adanis, Tatas rich in trillions and more than half of them national laborers? Will democracy not end because these billionaires will continue to buy votes with Maya? Won't the East India Company become a slave state? With all this in mind, if the peasants are fighting to save themselves and their society and culture, isn't their struggle justified? If this struggle is justified then isn't it the duty of all of us to stand with him in this trouble? Is it a legal crime for them to go to Delhi and talk about their dying future? Is it right to stop them with obstacles like stars, rocks, tiaras, mounds of dirt, trolleys? Is it permissible for them to be showered with cold water or tear gas shells this Saudi? Won't the East India Company become a slave state? With all this in mind, if the peasants are fighting to save themselves and their society and culture, isn't their struggle justified? If this struggle is justified, then isn't it the duty of all of us to stand with them in this trouble?
ਸ਼ਹਿਰਾਂ ਵਿੱਚ ਜੇ ਵਿਉਪਾਰ ਦਾ ਮਹੱਤਵ ਹੈ ਤਾਂ ਪਿੰਡਾਂ ਵਿੱਚ ਖੇਤੀ ਦਾ ਉਸ ਤੋਂ ਕਿਤੇ ਵੱਧ ਮਹਤੱਵ ਹੈ । ਖੇਤੀ ਸਭਨਾਂ ਲਈ ਅੰਨ ਅਤੇ ਕੱਚਾ ਮਾਲ ਪੈਦਾ ਕਰਦੀ ਹੈ।ਫੈਕਟਰੀਆਂ ਵਿੱਚ ਖਣਿਜ ਪਦਾਰਥਾਂ ਨੂੰ ਛੱਡ ਕੇ ਸਾਰਾ ਕੱਚਾ ਮਾਲ ਖੇਤਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਹੀ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਜਿਵੇਂ ਆਟਾ ਕਾਰਖਾਨੇ ਪਿੰਡਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਆਏ ਅਨਾਜ ਨਾਲ ਹੀ ਚਲਦੇ ਹਨ ਤੇ ਇਹੋ ਅਨਾਜ ਸਾਰੇ ਸ਼ਹਿਰੀ ਵੀ ਖਾਂਦੇ ਹਨ।ਕਿਰਸਾਨ ਨੂੰ ਤਾਂ ਹੀ ਤਾਂ ਸਾਰੇ ਅੰਨ ਦਾਤਾ ਮੰਨਦੇ ਹਨ।
ਇਕੱਲਾ ਕਿਰਸਾਨ ਹੀ ਫਸਲ ਨਹੀਂ ਉਗਾਉਂਦਾ ਉਸ ਦੇ ਨਾਲ ਇੱਕ ਵੱਡੀ ਟੀਮ ਵੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ ਜੋ ਫਸਲਾਂ ਉਗਾਉਣ ਵਿੱਚ ਵੱਡਾ ਯੋਗਦਾਨ ਪਾਉਂਦੀ ਹੈ ਜਿਵੇਂ ਲੁਹਾਰ ਹਲਾਂ ਦੇ ਫਾਲੇ, ਦਾਤੀਆਂ, ਕਹੀਆਂ, ਖੁਰਪੇ ਆਦਿ ਬਣਾਕੇ ਕਿਰਸਾਨ ਦੀ ਵਾਹੀ ਸੌਖੀ ਕਰਦੇ ਹਨ ਤੇ ਲੋੜ ਪੈਣ ਤੇ ਇਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਚੰਡਦੇ ਤੇ ਮੁਰੰਮਤ ਵੀ ਕਰਦੇ ਹਨ।ਹੁਣ ਤਾਂ ਇਹ ਟ੍ਰੈਕਟਰ ਤੱਕ ਵੀ ਠੀਕ ਕਰਨ ਲੱਗ ਪਏ ਹਨ।ਤਰਖਾਣ ਹਲ, ਪੰਜਾਲੀ, ਗੱਡੇ, ਰੇੜ੍ਹੇ, ਮੁੰਨੇ, ਕਹੀਆਂ ਦੇ ਦਸਤੇ ਆਦਿ ਤਿਆਰ ਕਰਦੇ ਹਨ। ਮਿਸਤਰੀ ਘਰ ਬਣਾਉਂਦੇ ਹਨ। ਤੇਲੀ ਸਰ੍ਹੋਂ-ਤਿਲਾਂ ਆਦਿ ਦਾ ਤੇਲ ਕਢਕੇ ਦਿੰਦਾ ਹੈ, ਪੇਂਜਾ ਰੂੰ ਪਿੰਜਦਾ ਹੈ, ਜੁਲਾਹਾ ਕਪੜੇ ਤੇ ਦਰੀਆਂ ਬੁਣਦਾ ਹੈ, ਛੀਂਬਾ ਕਪੜੇ ਸਿਉਂਦਾ ਹੈ, ਚਰਮਕਾਰ ਜੁਤੀਆਂ ਗੰਢ ਕੇ ਹਾੜ ਦੀ ਧੁੱਪ ਵਿਚ ਤਪਦੇ ਤੇ ਪੋਹ ਦੀ ਠੰਢ ਵਿਚ ਠਰੂ ਠਰੂ ਕਰਦੇ ਨੰਗੇ ਪੈਰ ਢਕਦਾ ਹੈ, ਝਿਉਰ ਪਾਣੀ ਦੀਆਂ ਲੋੜਾ ਪੂਰੀਆਂ ਕਰਦਾ ਹੈ।ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਕੂੜਾ-ਕਰਕਟ ਸਾਂਭਣ ਵਿਚ ਮਦਦ ਦੇਣ ਵਾਲ਼ੇ ਵੀ ਹਨ ਤੇ ਨਾਈ ਵੀ ਜੋ ਵਾਲਾਂ ਤੇ ਨਹੂੰਆਂ ਦੀ ਸਫਾਈ ਤੋਂ ਇਲਾਵਾ ਵਿਆਹਾਂ ਵਿੱਚ ਵਿਚੋਲੇ ਤੋਂ ਇਲਾਵਾ ਰਹੁ ਰੀਤਾਂ ਨਿਭਾਉਣ ਵਿੱਚ ਮਦਦ ਕਰਦੇ ਹਨ। ਨਵੇਂ ਜ਼ਮਾਨੇ ਵਿਚ ਮੋਟਰਾਂ ਤੇ ਬਿਜਲੀ ਕਨੈਕਸ਼ਨ ਠੀਕ ਕਰਨ ਵਾਲੇ ਅਲੈਕਟਰੀਸ਼ਨ, ਬੋਰ ਕਰਨ ਵਾਲੇ ਆਦਿ ਵੀ ਕਿਸਾਨ ਦੀ ਮਦਦ ਲਈੇ ਹਨ।
ਅਸਲ ਵਿੱਚ ਪਿੰਡ ਵਿਚ ਇਹ ਭਰਿਆ-ਭਕੁੰਨਾ ਪਰਿਵਾਰ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਜੋ ਸਾਰੇ ਪਿੰਡ ਦੀਆਂ ਲੋੜਾਂ ਪਿੰਡ ਵਿੱਚ ਹੀ ਪੂਰੀਆਂ ਕਰਕੇ ਇਸ ਨੂੰ ਸਵੈ-ਨਿਰਭਰ ਬਣਾਉਂਦਾ ਹੈ।ਇਸ ਵਿੱਚ ਛੋਟਿਆਂ ਦੇ ਸਾਰੇ ਵੱਡੇ ਬਜ਼ੁਰਗ ਬਾਬੇ-ਬੇਬਿਆਂ, ਤੇ ਤਾਏ-ਤਾਈਆਂ ਅਤੇ ਚਾਚੇ-ਚਾਚੀਆਂ ਹੁੰਦੇ ਹਨ। ਛੋਟਿਆਂ ਨੂੰ ਭਤੀਜੇ-ਭਤੀਜਿਆਂ ਤੇ ਪੋਤੇ-ਪੋਤੀਆਂ ਕਹਿ ਕੇ ਪਿਆਰਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।ਬਰਾਬਰ ਦੇ ਸਾਰੇ ਭੈਣ-ਭਰਾ ਹੁੰਦੇ ਹਨ ਇਸ ਲਈ ਪਿੰਡ ਵਿਚ ਹੀ ਸਾਕ ਨਹੀਂ ਕੀਤਾ ਜਾਂਦਾ।ਬਾਹਰ ਜਦ ਜੰਨ ਵਿਆਹੁਣ ਜਾਂਦੀ ਹੈ ਹੈ ਤਾਂ ਜੰਝ ਸਭ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਪਿੰਡ ਦੀ ਕੋਈ ਕੁੜੀ ਜੋ ਉਸ ਪਿੰਡ ਵਿਚ ਵਿਆਹੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ ਉਸ ਦੀ ਰੋਟੀ ਸਭ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਕੱਢ ਕੇ ਉਸਦੇ ਘਰ ਪਹੁੰਚਾਉਂਦੇ ਹਨ।
ਸਾਰੇ ਰਲਕੇ ਕੰਮ ਕਰਦੇ ਹਨ, ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਦੇ ਭੇਤ ਸਾਂਝੇ ਕਰਦੇ ਹਨ, ਤੇ ਲੋੜ ਪਏ ਤੇ ਮਦਦ ਵੀ ਕਰਦੇ ਹਨ।ਹੜ੍ਹ ਜਾਂ ਹੋਰ ਮੁਸੀਬਤ ਵੇਲੇ ਸਾਰਾ ਪਿੰਡ ਇੱਕਠਾ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਤੇ ਰਲਕੇ ਹਲ ਕਰਦਾ ਹੈ।ਗਿੱਧਿਆਂ ਵਿਚ ਕੁੜੀਆਂ-ਨੱਢੀਆਂ ਰਲ ਕੇ ਤਿੰਝਣ ਤੇ ਤੀਆਂ ਲਾਉਂਦੀਆਂ ਹਨ ਤੇ ਜੇ ਮੀਂਹ ਨਾ ਪਵੇ ਤੇ ਸਾਰੀਆਂ ਕੁੜੀਆਂ ਰਲ ਕੇ ਗੁਡੀਆਂ ਫੂਕਦੀਆਂ ਹਨ।ਵਿਆਹਾਂ ਵਿਚ ਰਲ ਕੇ ਹੇਕਾਂ ਲਾਉਂਦੀਆਂ ਹਨ ਤੇ ਜੰਝ ਬੰਨ੍ਹਦੀਆਂ ਖਿਲੀ ਉਡਾਉਂਦੀਆ ਹਨ।ਚੋਬਰ ਮਿਲਕੇ ਭੰਗੜਾ ਪਾਉਂਦੇ ਹਨ ਤੇ ਹੇਕਾਂ ਲਾਉਂਦੇ ਹਨ। ਮਰਗ ਉਤੇ ਸਾਰਾ ਪਿੰਡ ਸੋਗ ਮਨਾਉਂਦਾ ਹੈ ਤੇ ਜੇ ਪਸ਼ੂਆਂ ਦੀ ਬਿਮਾਰੀ ਪੈ ਜਾਵੇ ਤਾਂ ਸਾਰਾ ਪਿੰਡ ਰਲਕੇ ਬਾਹਰੋਂ ਆਉਣ-ਜਾਣ ਜਾਂ ਬਾਹਰ ਆਉਣ ਜਾਣ ਬੰਦ ਕਰ ਦਿੰਦਾ ਹੈ।
ਖੇਡਾਂ ਵਿੱਚ ਸਾਰੇ ਬੱਚੇ ਬਚਿਆਂ ਨਾਲ ਤੇ ਚੋਬਰ ਚੋਬਰਾਂ ਨਾਲ ਮਿਲ ਕੇ ਖੇਡਦੇ ਹਨ।ਖੁੰਢਾਂ ਉਤੇ ਬੈਠੇ ਬਜ਼ੁਰਗ ਇਕੱ ਦੂਜੇ ਦੇ ਕਿਸੇ ਫਰੋਲਦੇ, ਗਮ ਗਲਤ ਕਰਕੇ ਹਸ ਹਸ ਦੂਹਰੇ ਹੁੰਦੇ ਰਹਿੰਦੇ ਹਨ। ਗੁੱਸਾ ਗਿਲਾ ਵੀ ਹੋ ਜਾਵੇ ਤਾਂ ਫਿਰ ਦੂਜੇ ਦਿਨ ਸਭ ਭੁਲਕੇ ਫਿਰ ਆ ਮਿਲ ਬੈਠਦੇ ਹਨ।
ਇਹ ਸਾਰਾ ਰਾਂਗਲਾ ਪਰਿਵਾਰ ਮੈਂ ੭੫ ਸਾਲਾਂ ਤੋਂ ਮਾਣਦਾ ਰਿਹਾ ਹਾਂ ।ਇਸ ਦਾ ਧੁਰਾ ਕਿਰਸਾਨ ਤੇ ਕਿਰਸਾਨੀ ਹੈ।ਏਥੇ ਹੀ ਬੱਸ ਨਹੀਂ, ਕਿਰਸਾਨ ਨਾਲ ਮੰਡੀ ਵਾਲੇ ਵੀ ਜੁੜੇ ਹੁੰਦੇ ਹੁੰਦੇ ਹਨ। ਆੜ੍ਹਤੀਏ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਦੀਆਂ ਦੁਕਾਨਾਂ ਮੂਹਰੇ ਕਿਰਸਾਨ ਦਾਣੇ ਢੇਰੀ ਕਰਦੇ ਹਨ ਤੇ ਮੁੱਲ ਪਵਾਉਂਦੇ ਹਨ। ਜੇ ਨਾਲ ਦੀ ਨਾਲ ਪੈਸੇ ਨਾਂ ਮਿਲਣ ਤਾਂ ਉਧਾਰ ਲੈਂਦੇ ਹਨ ਤੇ ਘਰ ਦਾ ਗੁਜ਼ਾਰਾ ਚਲਾਉਂਦੇ ਹਨ। ਕਣਕ ਨੂੰ ਛਾਨਣਾ ਲਾਉਣ ਵਾਲੇ, ਪੱਲੇਦਾਰ ਤੇ ਹਿਸਾਬ ਰੱਖਣ ਵਾਲੇ ਮੁਨੀਮ ਸਭ ਕਿਰਸਾਨ ਦੀ ਕਿਰਸਾਨੀ ਤੇ ਹੀ ਨਿਰਭਰ ਹਨ।
ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੇਖੀਏ ਤਾਂ ਕਿਰਸਾਨ ਉਪਰ ਇੱਕ ਲੰਬਾ ਕਾਫਲਾ ਨਿਰਭਰ ਕਰਦਾ ਹੈ। ਜੇ ਕਿਰਸਾਨਾਂ ਦੀ ਜ਼ਮੀਨ ਕਾਰਪੋਰੇਟ ਹਥਿਆ ਲੈਂਦੇ ਹਨ, ਤੇ ਮਸ਼ੀਨਾਂ ਨਾਲ ਖੇਤੀ ਕਰਵਾ ਕੇ ਅਪਣੇ ਗੁਦਾਮਾਂ ਵਿਚ ਭਰ ਲੈਂਦੇ ਹਨ ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਖਦਸ਼ਾ ਕੀਤਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਤਾਂ ਇਸ ਨਾਲ ਇਕੱਲਾ ਕਿਰਸਾਨ ਹੀ ਨਹੀਂ ਖਤਮ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਜਾਂ ਲੇਬਰ ਬਣ ਜਾਂਦਾ, ਨਾਲੋ ਨਾਲ ਤਰਖਾਣ, ਲੁਹਾਰ, ਚਰਮਕਾਰ, ਤੇਲੀ, ਪੇਂਜੇ, ਜੁਲਾਹੇ, ਛੀਬੇ, ਨਾਈ ਝਿਉਰ, ਸਾਂਝੀ, ਆਂਢ੍ਹਤੀਏ, ਪਲੇਦਾਰ, ਮੁਨੀਮ, ਛਾਨਣਾ ਲਾਉਣ ਵਾਲੇ ਆਦਿ ਸਾਰੇ ਹੀ ਖਤਮ ਹੋ ਕੇ ਲੇਬਰ ਦੀ ਗਿਣਤੀ ਵਿੱਚ ਆ ਜਾਣਗੇ ਇਸ ਨਾਲ ਭਾਰਤ ਦੀ ਲੱਗ ਭੱਗ ਅੱਧੀ ਜਨ-ਸੰਖਿਆ ਦੀ ਰੋਜ਼ੀ-ਰੋਟੀ ਖੋਹੀ ਜਾਵੇਗੀ ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਅਸਲ ਕਿੱਤੇ ਗਵਾਕੇ ਮਜ਼ਦੂਰ ਬਣਨਾ ਪਵੇਗਾ।
ਕੀ ਇਹ ਕੇਂਦਰੀ ਸਰਕਾਰ ਦੇ ਤਿੰਨ ਨਵੇਂ ਬਣਾਏ ਐਕਟ ਕਿਰਸਾਨਾਂ ਦੇ ਨਾਲ ਨਾਲ ਕ੍ਰੋੜਾਂ ਕਿਤਾਕਾਰਾਂ ਨੂੰ ਖਤਮ ਨਹੀਂ ਕਰਨਗੇ? ਕੀ ਪਿੰਡਾਂ ਦੀ ਸਾਰੀ ਸਭਿਆਚਾਰਕ ਪਰਿਵਾਰਿਕ ਸਾਂਝ ਖਤਮ ਨਹੀਂ ਹੋ ਜਾਵੇਗੀ? ਕੀ ਕੁਝ ਕੁ ਅੰਬਾਨੀ, ਅਡਾਨੀ, ਟਾਟਾ ਨੂੰ ਹੋਰ ਖਰਬਾਂ ਦੇ ਮਾਲਦਾਰ ਬਣਾਕੇ ਤੇ ਏਧਰੋਂ ਅੱਧੇ ਤੋਂ ਵੱਧ ਮੁਲਕ ਮਜ਼ਦੂਰ ਬਣਾ ਕੇ ਸੰਵਿਧਾਨ ਵਿੱਚ ਦਿਤਾ ਬਰਾਬਰੀ ਦਾ ਹੱਕ ਖਤਮ ਨਹੀਂ ਹੋ ਜਾਵੇਗਾ? ਕੀ ਡੈਮੋਕਰੇਸੀ ਖਤਮ ਨਹੀਂ ਹੋ ਜਾਵੇਗੀ ਕਿਉਂਕਿ ਇਹ ਖਰਬਪਤੀ ਮਾਇਆ ਨਾਲ ਵੋਟਾਂ ਖਰੀਦ ਦੇ ਰਹਿਣਗੇ?
ਕੀ ਈਸਟ ਇੰਡੀਆ ਕੰਪਨੀ ਵਾਗ ਦੇਸ਼ ਗੁਲਾਮ ਰਾਜ ਨਹੀਂ ਬਣ ਜਾਏਗਾ? ਇਹ ਸਭ ਸੋਚਕੇ ਜੇ ਕਿਰਸਾਨ ਆਪਣੇ ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਸਮਾਜ ਅਤੇ ਸਭਿਆਚਾਰ ਨੂੰ ਬਚਾਉਣ ਲਈ ਲੜ ਰਹੇ ਹਨ ਤਾਂ ਕੀ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਇਹ ਘੋਲ ਜਾਇਜ਼ ਨਹੀਂ? ਜੇ ਇਹ ਘੋਲ ਜਾਇਜ਼ ਤਾਂ ਸਾਡਾ ਸਾਰਿਆਂ ਦਾ ਉਸ ਨਾਲ ਇਸ ਮੁਸੀਬਤ ਵਿੱਚ ਖੜ੍ਹਣ ਦਾ ਫਰਜ਼ ਨਹੀਂ ਬਣਦਾ?
ਕੀ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਦਿਲੀ ਜਾ ਕੇ ਆਪਣੇ ਮਰਦੇ ਭਵਿਖ ਬਾਰੇ ਗੱਲ ਕਰਨੀ ਕਨੂੰਨੀ ਜੁਰਮ ਹੈ? ਕੀ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਤਾਰਾ, ਪਥਰਾਂ, ਟਇਆ, ਮਿਟੀ ਦੇ ਢੇਰਾਂ, ਟਰਾਲਿਆਂ ਦੀ ਰੁਕਾਵਟਾਂ ਨਾਲ ਰੋਕਣਾ ਜਾਇਜ਼ ਹੈ? ਕੀ ਉਨ੍ਹਾਂ ਉਤੇ ਇਸ ਸੲਦੀ ਵਿਚ ਠੰਢੇ ਪਾਣੀ ਦੀਆਂ ਬੌਛਾੜਾਂ ਕਰਨਾ ਜਾਂ ਆਸੂ ਗੈਸ ਗੋਲੇ ਮਾਰਨਾ ਜਾਇਜ਼ ਹੈ? ਕੀ ਈਸਟ ਇੰਡੀਆ ਕੰਪਨੀ ਵਾਗ ਦੇਸ਼ ਗੁਲਾਮ ਰਾਜ ਨਹੀਂ ਬਣ ਜਾਏਗਾ? ਇਹ ਸਭ ਸੋਚਕੇ ਜੇ ਕਿਰਸਾਨ ਆਪਣੇ ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਸਮਾਜ ਅਤੇ ਸਭਿਆਚਾਰ ਨੂੰ ਬਚਾਉਣ ਲਈ ਲੜ ਰਹੇ ਹਨ ਤਾਂ ਕੀ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਇਹ ਘੋਲ ਜਾਇਜ਼ ਨਹੀਂ?ਜੇ ਇਹ ਘੋਲ ਜਾਇਜ਼ ਤਾਂ ਸਾਡਾ ਸਾਰਿਆਂ ਦਾ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨਾਲ ਇਸ ਮੁਸੀਬਤ ਵਿੱਚ ਖੜ੍ਹਣ ਦਾ ਫਰਜ਼ ਨਹੀਂ ਬਣਦਾ?
What if the peasantry is gone? Dr. Dalwinder Singh Grewal
If trade is important in cities, then agriculture in rural areas is much more important. Agriculture produces food and raw materials for all. In factories, except for minerals, all the raw materials pass through the fields, just as flour mills run on grains from the villages and the same grains are eaten by all the urban people. Then all the food givers believe. Not only does the farmer grow the crop, he also has a large team which contributes a lot in growing the crops, such as blacksmiths plowing the fields, plowing, plowing, plowing, etc., and plowing the fields when needed They also do repairs. Now they have started repairing even tractors. Carpenters make plows, plowshares, carts, carts, mills, hoeing squads etc. The masons build houses. The oil removes the oil of mustard-sesame etc., the weaver weaves the cotton, the weaver weaves the cloth and the rugs, sews the chimba cloth, ties the leather shoes, warms the bones in the sun and covers the bare feet in the cold of Poh. Zhiur fulfills the need for water. Similarly, there are those who help in waste management and there are also barbers who help in cleaning hair and nails as well as mediators in marriages. In modern times, electricians who fix motors and electrical connections, borers, etc. have also sought the help of the farmer. In fact, there is a large family in the village which fulfills all the needs of the village and makes it self-sufficient. It has all the elders, grandparents, aunts and uncles. . The little ones are loved as nephews and nieces and nephews. All are equal siblings, so the marriage is not performed in the village itself. Outside, when Jan goes to get married, Janj is first of all a village girl who The marriage takes place in that village. Her bread is first taken out and delivered to her house. All work together, share each other's secrets, and also help when needed. In case of flood or other calamity, the whole village comes together and resolves together. The girls in the vultures get together. And if it doesn't rain, all the girls get together and burn the dolls. At weddings, they get together and put on hacks and tie the knots and blow the nails together. Chobars put together bhangra and put on hacks. The whole village mourns over the death and if the animals get sick, the whole village stops coming and going. In games, all the children play with the children and together with the chobars. The elders sitting on the piles keep on laughing at each other. Even if the anger subsides, then the next day everyone forgets and comes back together. I have been enjoying this whole Rangla family for 3 years. Its core is Kirsan and Kirsani. Not only here, Kirsan is also associated with Mandi. Arhats whose peasants pile up grain in front of their shops and add value. If they do not get the money at the same time, they take loans and run the household. The wheat sifters, the plowmen and the accountants are all dependent on the farmer's farm. From this point of view, a long caravan depends on the farmer. If the land of the peasants is taken over by the corporates, and they are filled with their warehouses by cultivating with machines, as is feared, then it is not only the peasants who become extinct or become laborers, but also carpenters, blacksmiths, tanners, Teli, Panje, Julahe, Chibe, Nai Zhiur, Sanjhi, Andhatiye, Pledar, Munim, Chhanan Laanwala etc. will all be eliminated and will be included in the labor force. This will deprive almost half of the population of India of their livelihood. And you have to lose your real job and become a laborer. Won't these three newly enacted acts of the Central Government wipe out farmers as well as crores of workers? Won't all the cultural family ties of the villages end? Will not the right to equality enshrined in the Constitution be abolished by making a few Ambanis, Adanis, Tatas rich in trillions and more than half of them national laborers? Will democracy not end because these billionaires will continue to buy votes with Maya? Won't the East India Company become a slave state? With all this in mind, if the peasants are fighting to save themselves and their society and culture, isn't their struggle justified? If this struggle is justified then isn't it the duty of all of us to stand with him in this trouble? Is it a legal crime for them to go to Delhi and talk about their dying future? Is it right to stop them with obstacles like stars, rocks, tiaras, mounds of dirt, trolleys? Is it permissible for them to be showered with cold water or tear gas shells this Saudi? Won't the East India Company become a slave state? With all this in mind, if the peasants are fighting to save themselves and their society and culture, isn't their struggle justified? If this struggle is justified, then isn't it the duty of all of us to stand with them in this trouble?