Poem Punjabi ਸਤਿਨਾਮ ਕਰਤਾਰ

[dalvinder45]

ਲਿਖ ਕਵਿਤਾ
ਡਾ: ਦਲਵਿੰਦਰ ਸਿੰਘ ਗ੍ਰੇਵਾਲ

ਲਿਖ ਕਵਿਤਾ ਜੋ ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਵਿੱਚ ਪਿਆਰ ਵਧਾਵੇ ।
ਲਿਖ ਕਵਿਤਾ ਜੋ ਸਾਰੇ ਜੱਗ ਵਿੱਚ ਅਮਨ ਫੈਲਾਵੇ ।
ਲਿਖ ਕਵਿਤਾ ਜੋ ਦੂਈ ਦੈਤ ਨੂੰ ਜੜੋਂ ਮਿਟਾਵੇ।
ਲਿਖ ਕਵਿਤਾ ਜੋ ਵਿਛੜੇ ਹੋਏ ਆਣ ਮਿਲਾਵੇ ।
ਲਿਖ ਕਵਿਤਾ ਜੋ ਜਗ ਵਿਚ ਵੈਰ ਵਿਰੋਧ ਘਟਾਵੇ।
ਲਿਖ ਕਵਿਤਾ ਜੋ ਜੰਗਾਂ ਯੁਧਾਂ ਵਿੱਚ ਠਲ ਪਾਵੇ ।
ਲਿਖ ਕਵਿਤਾ ਜੋ ਆਤੰਕ ਨੂੰ ਜੜੋਂ ਮੁਕਾਵੇ ।
ਲਿਖ ਕਵਿਤਾ ਜੋ ਠੱਗੀ ਚੋਰੀ ਨੂੰ ਨੱਥ ਪਾਵੇ।
ਲਿਖ ਕਵਿਤਾ ਜੋ ਕਤਲੋ ਗਾਰਤ ਰੋਕ ਦਿਖਾਵੇ ।
ਲਿਖ ਕਵਿਤਾ ਜੋ ਨੰਗਾ ਕਰਦੀ ਝੂਠੇ ਦਾਵੇ ॥
ਲਿਖ ਕਵਿਤਾ ਜੋ ਹੱਕ, ਸੱਚ ਇਨਸਾਫ ਦਿਵਾਵੇ।
ਲਿਖ ਕਵਿਤਾ ਜੋ ਉੱਚਾ ਨੀਵਾ ਇਕ ਕਰਾਵੇ ।
ਲਿਖ ਕਵਿਤਾ ਜੋ ਸਾਰੇ ਜਗ ਨੂੰ ਇਕ ਬਣਾਵੇ ।
ਲਿਖ ਕਵਿਤਾ ਜੋ ਧਰਤੀ ਉੱਤੇ ਸੁਰਗ ਬਣਾਵੇ।

 

[dalvinder45]

ਰੱਬ ਦੀ ਬਖਸ਼ਿਸ਼

ਡਾ: ਦਲਵਿੰਦਰ ਸਿੰਘ ਗ੍ਰੇਵਾਲ

ਲਿਖਣਾ ਕੀ ਸੀ ਲਿਖਿਆ ਕੀ ਗਿਆ, ਬਦਲੀ ਕਿਵੇਂ ਕਹਾਣੀ?
ਸੋਚਿਆ ਜੋ, ਨਾ ਲਿਖਣਾ ਓਹ ਹੈ, ਵਸ ਬੰਦੇ ਦੇ ਜਾਣੀ।
ਸੋਚ ਇਰਾਦੇ ਹਰ ਲੇਖਕ ਦੇ ਆਪੋ ਅਪਣੇ ਹੁੰਦੇ,
ਉਸ ਵਿੱਚ ਅਪਣੇ ਜੀਵਨ ਅਨੁਭਵ ਦੀ ਪੈਂਦੀ ਏ ਚਾਹਣੀ।
ਕਈ ਤੱਤਾਂ ਦੇ ਮੇਲ , ਪਤਾ ਨਾ ਕੀ ਤੱਤ ਭਾਰੂ ਹੋਏ,
ਕਿੱਧਰੋਂ ਉਲਝੇ, ਕਿੱਧਰੋਂ ਸੁਲਝੇ, ਇਹ ਜੀਵਨ ਦੀ ਤਾਣੀ।
ਚੁੱਕੋ ਕਲਮ ਤੇ ਉਸ ਦੇ ਹੱਥ ਦਿਉ, ਜੋ ਮਰਜ਼ੀ ਲਿਖਵਾਏ,
ਉਹ ਹੀ ਜਾਣ,ੇ ਕੀ ਤੱਤ ਪਾਉਣੇ, ਕਿੱਧਰ ਕਲਮ ਵਗਾਣੀ।
‘ਮੇਰੀ ਕਵਿਤਾ, ਮੇਰੀ ਰਚਨਾ’, ਨਾ ਇਹ ਕਹੋ ਕਹਾਣੀ।
ਇਹ ਤਾਂ ਹੈ ਸੱਭ ਰੱਬ ਦੀ ਬਖਸ਼ਿਸ਼, ਜੋ ਲੇਖਕ ਨੇ ਮਾਣੀ।

 

[swarn bains]

well written

 

[dalvinder45]

ਬੇਅੰਤ ਵਾਹਿਗੁਰੂ
ਡਾ: ਦਲਵਿੰਦਰ ਸਿੰਘ ਗ੍ਰੇਵਾਲ

ਨਾ ਕੋਈ ਤੇਰਾ ਆਦਿ ਵਾਹਿਗੁਰੂ, ਨਾ ਕੋਈ ਤੇਰਾ ਅੰਤ।
ਤੂੰ ਤਾਂ ਹੈਂ ਬੇਅੰਤ ਵਾਹਿਗੁਰੂ, ਤੂੰ ਤਾਂ ਹੈਂ ਬੇਅੰਤ।
ਲੱਖਾਂ ਧਰਤੀ, ਲੱਖਾਂ ਸੂਰਜ, ਲੱਖਾਂ ਚੰਦ ਸਿਤਾਰੇ,
ਲੱਖਾਂ ਅੰਬਰ, ਲੱਖਾਂ ਖਿਤਿਜਾਂ, ਭਉ ਵਿੱਚ ਘੁੰਮਦੇ ਸਾਰੇ।
ਰੂਪ ਨਵੇਂ ਨਿੱਤ ਧਾਰੀ ਜਾਂਦੇ, ਬਦਲਣ ਤੋਂ ਉਪਰੰਤ।
ਨਾ ਕੋਈ ਤੇਰਾ ਆਦਿ ਵਾਹਿਗੁਰੂ, ਨਾ ਕੋਈ ਤੇਰਾ ਅੰਤ।
ਤਿੰਨ ਚੁਥਾਈ ਸੂਖਮ ਮਾਦਾ, ਚੌਥਾ ਭਾਗ ਅਸਥੂਲ,
ਚਾਰ ਫੀ ਸਦੀ ਨਜ਼ਰ ਜੋ ਆਉਂਦਾ, ਏਸ ਵਿਸ਼ਵ ਦਾ ਮੂਲ।
ਗਿਣਤੀ ਮਿਣਤੀ ਕੌਣ ਕਰੇਗਾ, ਜੋ ਹੈ ਵਿਸ਼ਵ ਅਨੰਤ।
ਨਾ ਕੋਈ ਤੇਰਾ ਆਦਿ ਵਾਹਿਗੁਰੂ, ਨਾ ਕੋਈ ਤੇਰਾ ਅੰਤ।
ਕੁਦਰਤ ਦਾ ਫੈਲਾ ਹਰ ਥਾਂ ਤੇ, ਕੀਕੂੰ ਕਰਾਂ ਸ਼ੁਮਾਰ,
ਜੱਲ, ਥਲ, ਅੰਬਰ ਦੇ ਵਿੱਚ ਲੱਗੀ, ਜੀਵਨ ਦੀ ਭਰਮਾਰ,
ਦਿਸਦੇ ਅਣਦਿਸਦੇ ਵਿੱਚ ਵਸਦੇ, ਖਰਬਾਂ ਜੀਵ ਤੇ ਜੰਤ।
ਨਾ ਕੋਈ ਤੇਰਾ ਆਦਿ ਵਾਹਿਗੁਰੂ, ਨਾ ਕੋਈ ਤੇਰਾ ਅੰਤ।
ਰੰਗੀਂ ਰੰਗੀਂ ਭਾਂਤੀ ਭਾਂਤੀ, ਉਸਨੇ ਸਾਰੇ ਜੀਵ ਉਪਾਏ ।
ਕੋਈ ਨਾ ਕਿਸ ਹੀ ਜੇਹਾ ਸਭ ਵਿੱਚ ਨਵੀਂ ਕਲਾ ਵਰਤਾਏ।
ਸਾਰੇ ਧੰਦੇ ਲਾਏ, ਚਲਦੇ ਕਾਰਜ, ਕਰ ਉਪਰੰਤ ।
ਨਾ ਕੋਈ ਤੇਰਾ ਆਦਿ ਵਾਹਿਗੁਰੂ, ਨਾ ਕੋਈ ਤੇਰਾ ਅੰਤ।
ਜੋ ਜੀਵਾਏ, ਪਾਲੇਂ ਆਪੇ, ਖਾਣ ਪੀਣ ਪਹੁੰਚਾਵੇਂ।
ਸੱਭ ਦੇ ਦਿਲ ਦੀਆਂ ਜਾਣੇ ਹਰ ਪਲ, ਯਾਦ ਕਰੇ, ਪੁੱਜ ਜਾਵੇਂ।
ਨਾਮ ਤੇਰੇ ਨੂੰ ਜਪਣ ਲਈ ਨਾ ਚਾਹੀਦਾ ਕੋਈ ਮੰਤ।
ਨਾ ਕੋਈ ਤੇਰਾ ਆਦਿ ਵਾਹਿਗੁਰੂ, ਨਾ ਕੋਈ ਤੇਰਾ ਅੰਤ।
ਉਸ ਦੀ ਲੀਲਾ ਬੜੀ ਨਿਆਰੀ, ਕੁਦਰਤ ੳਸੁ ਦੇ ਭਾਣੇ,
ਹੁਕਮੋਂ ਬਾਹਰਾ ਕੋਈ ਨਾ, ਸੱਭ ਨੂੰ ੳਸਦੀ ਅੱਖ ਪਛਾਣੇ।
ਕਈ ਗਰੀਬ ਤੇ ਗੁਰਬੇ ਰੱਖੈ , ਕਈ ਕੀਤੇ ਧਨਵੰਤ।
ਨਾ ਕੋਈ ਤੇਰਾ ਆਦਿ ਵਾਹਿਗੁਰੂ, ਨਾ ਕੋਈ ਤੇਰਾ ਅੰਤ।
ਕਾਮ, ਕ੍ਰੋਧ, ਮੋਹ, ਲੋਭ ਦੇ ਜ਼ਰੀਏ ਹਉਮੈਂ ਰੋਗ ਹੈ ਲਾਉਂਦਾ।
ਮਾਇਆ ਮੋਹ ਦਾ ਜਾਲ ਵਿਛਾਕੇ, ਲੋੜੇ, ਕੰਮ ਕਰਵਾਉਂਦਾ।
ਅਪਣਾ ਅਪਣਾ ਰੋਲ ਨਿਭਾਕੇ, ਚਲਦ ਸਭ ਉਪਰੰਤ।
ਨਾ ਕੋਈ ਤੇਰਾ ਆਦਿ ਵਾਹਿਗੁਰੂ, ਨਾ ਕੋਈ ਤੇਰਾ ਅੰਤ।
ਗੁਣ ਤੇਰੇ ਸਾਰਾ ਜੱਗ ਗਾਉਂਦਾ, ਤੈਨੂੰ ਲਭਦੇ ਲੱਖਾਂ।
ਕਿਸੇ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਦੇਵੇਂ ਤੈਨੂੰ ਦੇਖਣ ਵਾਲੀਆਂ ਅੱਖਾਂ।
ਗਰੁ੍ਰਆਂ, ਭਗਤਾਂ ਵਾਂਗੂੰ ਪਹੁੰਚੇ ਹੋਏ ਟਾਂਵੇਂ ਸੰਤ।
ਨਾ ਕੋਈ ਤੇਰਾ ਆਦਿ ਵਾਹਿਗੁਰੂ, ਨਾ ਕੋਈ ਤੇਰਾ ਅੰਤ।
ਤੇਰੀ ਲੀਲਾ ਤੋਂ ਕੁਰਬਾਨ ਵਾਹਿਗੁਰੂ ਸਦਕੇ ਤੇਰੇ ਜਾਵਾਂ,
ਵਾਹ, ਵਾਹ, ਮੂਹੋਂ ਨਿਕਲੀ ਜਾਵੇ,ਕਵਿਤਾ ਜਦੋਂ ਬਣਾਵਾਂ।
ਸੋਈ ਲਿਖਿਆ, ਜੋ ਲਿਖਵਾਇਆ, ਵਾਧੂ ਨਾ ਕੋਈ ਛੰਤ।
ਨਾ ਕੋਈ ਤੇਰਾ ਆਦਿ ਵਾਹਿਗੁਰੂ, ਨਾ ਕੋਈ ਤੇਰਾ ਅੰਤ।

 

[swarn bains]

your poem is very nice but i am putting my poem here advise


ਮੌਤ ਦਾ ਡਰ

ਜਾਨ ਕੱਢਣੀ ਕੰਮ ਫਰਿਸ਼ਤਿਆਂ ਦਾ, ਹਰ ਮੱਥੇ ਲਿਖਤ ਲਿਖੀ ਹੋਵੇ

ਉਹ ਅੱਖ ਜਰਾ ਨ ਝਮਕਦੇ ਈ, ਹਰ ਮੱਥੇ ਤੇ ਨਜਰ ਟਿਕੀ ਹੋਵੇ

ਜਾਨ ਛੁਪਾਈ ਮੁਰਸ਼ਦ ਨੇ ਮਨ ਅੰਦਰ, ਮੁਰਸ਼ਦ ਮਨ ਚ ਹਰਿ ਵਸੇ

ਡਰ ਕੇ ਫਰਿਸ਼ਤੇ ਦੂਰ ਭੱਜਣ, ਰਾਮ ਨਾਮ ਦੇ ਮੁਰਸ਼ਦ ਸੁਣਾਏ ਕਿੱਸੇ

ਥੋੜੀ ਜਿਹੀ ਸੱਟ ਜੇ ਵੱਜ ਜਾਵੇ, ਡਾਢਾ ਦਰਦ ਜੀਵ ਕੂ ਲਗਦਾ ਏ

ਜਾਨ ਕੱਢਣੀ ਸੱਟ ਬਹੁ ਵੱਡੀ ,ਇਸ ਲਈ ਮਰਨ ਤੋਂ ਡਰ ਲਗਦਾ ਏ

ਮੱਥੇ ਫਕੀਰਾਂ ਦੇ ਸਾਫ ਸੁਥਰੇ, ਛੁਪੀ ਜਿੰਦ ਨਜ਼ਰ ਨ ਆਉਂਦੀ ਏ

ਉਹ ਮੁੜ ਖੁਦਾ ਨੂੰ ਜਾ ਪੁੱਛਣ, ਦਸ ਅਸਾਂ ਕੂ ਸਮਝ ਨ ਆਉਂਦੀ ਏ

ਆਪੇ ਗੁਡੀ ਅਸਮਾਨ ਚੜ੍ਹਾ ਦੇਵੇਂ, ਫਿਰ ਦਮ ਦਮ ਖਿਚਦਾ ਏ ਡੋਰ

ਡੋਰ ਵਿਚ ਸਾਰਾ ਜੱਗ ਫੰਧਾ, ਹਰ ਜੀਅ ਤੂੰ ਵਸੇਂ ਤੇਰੇ ਜਿਹਾ ਨ ਕੋਈ ਹੋਰ

ਤੈਨੂੰ ਇਸ ਜੱਗ ਵਿਚ ਘੱਲਿਆ ਏ, ਸੱਚੇ ਰੱਬ ਨੂੰ ਮਨਾਉਣ ਵਾਸਤੇ

ਅਪਣਾ ਮਨ ਟਿਕਾ ਕੇ ਬੈਂਸ , ਦਿਨ ਰਾਤ ਰੱਬ ਨੂੰ ਪਾ ਵਾਸਤੇ

ਤੇਰੇ ਮੇਰੇ ਵਿਚ ਕੋਈ ਭੇਦ ਨਹੀਂ, ਮੇਰਾ ਮਨ ਏ ਤੇਰਾ ਸਿਰਨਾਵਾਂ

ਤੇਰੇ ਗੁਣਾ ਦੀ ਮੈਨੂੰ ਖ਼ਬਰ ਨਹੀਂ, ਮੈਂ ਅਪਣੇ ਗੁਣ ਤੈਨੂੰ ਦੱਸ ਪਾਵਾਂ

ਪੇਟ ਭਰਨ ਲਈ ਮੈਂ ਕੰਮ ਕਰਦਾ, ਮੈਨੂੰ ਦੱਸ ਭਲਾ ਤੂੰ ਕੀ ਕਰਦਾ

ਮੇਰੇ ਜਿਹਾ ਕਰਮ ਤੂੰ ਵਖਾ ਕਰਕੇ, ਤੇਰਾ ਮੇਰਾ ਇਕ ਹੋ ਜਾਏ ਦਰਜਾ

ਤੇਰੇ ਕੋਈ ਘਰ ਨਹੀਂ ਦਰ ਨਹੀਂ, ਫਿਰ ਦੱਸ ਤੇਰਾ ਕਿੱਥੇ ਵੇ ਠਿਕਾਣਾ

ਮੈਂ ਤੇਰੇ ਤਰਲੇ ਪਾਈ ਜਾਵਾਂ, ਭਲਾ ਕਿਉਂ ਨਹੀਂ ਤੂੰ ਮੇਰੇ ਘਰ ਆਉਣਾ

ਮੇਰਾ ਘਰ ਪਿੰਡ ਜਿੱਥੇ ਮੈਂ ਵਸਦਾ, ਜਲ ਥਲ ਛੁਪ ਕੇ ਤੂੰ ਵਸਦਾ

ਬੈਂਸ ਕਿਉਂ ਤੇਰਾ ਮੁਹਤਜ ਹੋਵੇ, ਦੱਸ ਕਿੰਞ ਤੇਰੇ ਗੁਣ ਸੁਣ ਸਕਦਾ

ਜੱਗ ਆਖਦਾ ਤੂੰ ਮੇਰਾ ਵੱਡ ਵਡੇਰਾ, ਸਾਰੇ ਜੱਗ ਤੇ ਰਾਜ ਤੇਰਾ

ਮੈਨੂੰ ਆਪਣੀ ਕਚਹਿਰੀ ਬਣਾ ਚਾਕਰ, ਤੇਰੇ ਦਰ ਤੇ ਦੇਵਾਂ ਪਹਿਰਾ